Арлоў Уладзімір - Паром празь Ля-Манш

ўмее ня толькі лётаць).

Мы доўга ляцелі над местам і,

спалохаўшы закаханых катоў,

селі на дах

змрачнаватай старой камяніцы,

схаваны замшэлым парапэтам

з грыфонамі,

што нядобра касавурыліся

на нас,

нэрвова чысьцячы пёры,

і мая сяброўка растлумачыла:

сюды зьлятаюцца

такія, як мы.

Далёка ўнізе

шумела места,

а там,

каля цёплага коміну,

было ціха і ўтульна,

толькі раз-пораз

шамацелі крылы,

бо зь неба апускаліся

новыя пары.

Яны выгуквалі свае нумары

і займалі чаргу;

хутка я зразумеў,

каго мы чакаем.

Вуліца Ніжнепакроўская ў Полацку

Вуліца зьліваецца з абалонай,

шматпавярховыя камяніцы

растаюць,

быццам кубікі рафінаду,

міма праплываюць

купецкія дамы

з лавачкамі і аканіцамі,

зялёная крыга вязе

жарага пеўня,

мы плывем

сярод дзіклівых дзьвінскіх самоў

і віленскага барока,

вейкі ператвараюцца

ў плаўнікі вачэй

аўтара мэтафары,

які вандраваў тут

раней за нас,

пад старой лодкай

схаванае маё адзеньне —

тады я ўпершыню

пераплываў гэтую раку,

ня ведаючы, што

яна вынесе мяне на бераг,

дзе каардынатамі будуць

твой голас

і твая ўсьмешка,

якія даверліва плывуць побач,

пэўныя, што я не прапушчу

той павароткі, адкуль

яшчэ ня позна вярнуцца

ў сакавіцкі ранак, калі

нашы душы прачнуліся

ў затоцы бязгрэшнага ложка,

дзе ў зарасьніку аеру

драмала

шэрая чапля

вечнасьці.

Картаген

Бляшанка з-пад кока-колы

на мініятурным саркафагу

з прахам ахвяраванага Ваалу

немаўляці,

пазычаны ў дзіцячых кніжках

сэміцкі профіль Ганібала

на дробнай купюры,

рэдкія фаласы калёнаў

і белы прэзыдэнцкі палац

(як іх цягне да вечнага!)

за сотню крокаў

ад капішча Тафэль —

вось ты і пераканаўся:

знакамітую пастанову

рымскага сэнату

пасьпяхова выканалі,

і цяпер

найлепей прысесьці

на адбітую капітэль

і, заплюшчыўшы вочы,

паслухаць тутэйшы вецер.

Замест адказу на пытаньне,

чаму картагенская цывілізацыя

не стварыла паэзіі

і прыгожага пісьменства наогул

(ці не таму былі прайграныя

Пунічныя войны?),

саланаваты брыз

пазнаёміць цябе

з уладаркаю плятынавых валасоў

і амаль свойскага імя

Аўшра,

што ў перакладзе зь літоўскай —

Заранка,

зь якой можна размаўляць

на мове,

што ў гэтых шыротах

не падасца табе чужою,—

пра Вільню, Менск

і містыку мужчынскіх вачэй

і жаночых ножак.

Тэмаў хопіць на ўсю вячэру

і на перапынкі між танцамі

ў дыскатэцы з падазронаю назвай

«Самара»,

дзе каля поўначы

ты будзеш адрэкамэндаваны

яе немаладому каханку

з Гамбургу,

які будзе паблажліва

сачыць за вамі,

але ўжо ня здолее перашкодзіць

твайму першаму афрыканскаму сну —

пра цырк

і сьветласкурую канатаходку,

што ў страшнай высачыні

ідзе над жаўтлявымі руінамі

Картагену,

дзеля раўнавагі

трымаючы ў вуснах галінку

дзікае ружы.

Нарач

У вазе на тваім стале,

схаваўшыся ў букеце

леташніх сухацьветаў,

сьпіць жнівеньская сьпёка,

якой сьніцца

кранутая лёгкім загарам,

стамлёная сонцам і любоўю

цеплакроўная рыбіна,

што лена варушыць

ружовымі плаўнікамі

ў смарагдавай сьвежасьці

падводнага лесу,

які ўзгадаецца раптам

на вышыні 35 000 футаў

над пашытай

з брунатных і зялёных лапікаў

вясковай коўдраю

Шатляндыі.

Люндуш белы, кір папяловы

Учора ўвечары

я адклаў

прапахлы восеньню

і салодкім жаночым потам

рукапіс аповесьці

і нечакана ўзяўся выпісваць

зь сярэднявечных хронік

назвы тканінаў,

якія падараваў бы табе

на сукенкі,

гарсэты й спадніцы

ў часы Берасьцейскай вуніі.

На дзень анёла

ты атрымала б

цяжкі куфар

заморскіх сувояў,

і ўсё дзеля таго, каб,

распаліўшы камін

і адаслаўшы пахолкаў спаць,

блытаючыся ў мудрагельлі

гузікаў і завязак,

шукаць у імбірным прыцемку

спачывальні

тваё маціцовае цела,

якое — удваіх з душою —

чакае мяне

праз чатыры стагодзьдзі,

пасьля палітычнага мітынгу

і вулічных боек зь міліцыяй,

у прадзьмутым ветрам пакоі,

сагрэтым толькі камінам

з імбірнай спачывальні,

чыя замочная шчыліна

сталася працягам вока

маладога слугі —

пакуль я адлічваю

флярыны й талеры за

фаляндыш брунатны,