Арлоў Уладзімір - Паром празь Ля-Манш

вечная прысутнасьць гіпсу

на зламаных руках;

пошукі полацкіх скарбаў

і найлепшы археоляг — Дзьвіна

зь яе падарункам,

манэтаю багаславёных часоў

Жыгімонта Аўгуста

з «Пагоняй» на рэвэрсе, якую

(сьцёртую бацькам на парашок),

неўпрыцям зьем,

бо ў ломкіх юных костачках

бракуе медзі;

сон, дзе пакутліва ня ведаю,

што рабіць з настаўніцай батанікі,

такой самай прыгожаю, як наяве,

толькі абсалютна голай;

добрая вядзьмарка

бабуля Аўгіньня,

маміна мама;

яна ўмее замаўляць зубы

і выводзіць «каціную драпу»;

яна вучыць, што няможна хлусіць,

бо пачуе сьвяты Мікола і

будзеш сікацца ўначы...

Бабуля, а ты таксама сікалася,

калі казала, што дзед Максім

памёр ад сухоткі,

а насамрэч яго ў трыццатыя

расстралялі ў магілеўскіх кар’ерах,

а за дзень да свайго скону

ты гнала ў лазьні самагонку,

хоць афіцыйна пайшла ў маліну;

ты кажаш,

мне ўжо досыць,

але ж гэта ўсяго сухое чырвонае,

а ня твой пяршак,

празрысты, як вада

ў сьвятой Ільлюцінай крыніцы,

і, відаць, гэткі самы карысны

для арганізму;

калі ты загаварыла адтуль,

скажы мне,

ці ёсьць там Беларусь

і ці разумеюць там

па-беларуску

і як я пазнаю цябе,

хоць, магчыма, я заслужыў

іншае месца, дзе мы

ніколі не сустрэнемся;

а хочаш, я пакажу табе

сваю кватэру:

вось лазенка, а вось прыбіральня,

а гаўбца няма,

і ты можаш не хвалявацца,

што я грымнуся з высачыні,

а тут, забагацеўшы,

зраблю камін

з такой самай «Пагоняй»,

якую некалі зьеў

разам з профілем

Жыгімонта Аўгуста;

на камінную дошку

буду ставіць зялёную пляшку і

піць за той дзень,

калі ты не пусьціла ў свой ложак

п’янага бальшавічка з раёну і

засталася вечнай удавой;

а хочаш, я ўключу тэлевізар,

і ты ўбачыш,

як расейскія бомбы

забіваюць чачэнскіх дзяцей, —

пэўна, дзеля таго,

каб яны ня сікаліся ад страху;

а тваіх улюбёных «падушачак»

сёньня няма,

я прынясу іх табе пад бярэзіну,

дзе ты бываеш на Сёмуху

ў абліччы заўсёднае пчолкі;

чаму ты так рана

адляцела ў Вечны вырай,

назаўсёды пакінуўшы мяне

трохі інфантыльным полацкім мальцам,

які пачаў пісаць верш

і адразу зблытаўся.

Прадзіва Сьвятой Дзевы

Адкрываю канвэрт

з страхам:

а раптам твой ліст

станецца

лубянай старонкаю

палімпсэсту

альбо

глінянай таблічкаю

з вусенямі

няўцямных герогліфаў,

але папера разгортваецца

ў тонкі лісток

срэбра

і зьвініць

крышталёвым рэхам

твайго наструнена-адданага

цела,

а гаўбец

мякка адрываецца ад сьцяны

і плыве праз грызайль

імжыстага гораду

ў трымклівую верасовую

вусьціш,

навылёт прашытую

срэбнымі ніткамі,

якія ты называла

прадзівам

Сьвятое Дзевы.

Партыя ў більярд

У тую ноч

мы гулялі ў більярд.

Дагаралі ў каміне

рэшткі мінулага дня;

дымок ня пахнуў нічым —

напэўна таму,

што ад раніцы да вечару

мы так і не сустрэліся.

Я засяродзіўся на карамболях,

а ты

з грацыяй марцовае коткі

раптам выцягнулася

на зялёным сукне

ўва ўсёй раскошы

юнага

віялянчэльнага

цела і,

узмахнуўшы вейкамі,

прапанавала лічыць,

што гэта — поплаў

з матылькамі і смолкамі.

Мілавіца

зазірала ў вакно,

пазіруючы астраномам

і не здагадваючыся,

што тваё ўлоньне

пахне слуцкімі бэрамі.

А калі стаміўся камін,

калі адсьпявала віялянчэль,

і сьцішыліся ў люзах

блакітныя мятлушкі,

ты санліва сказала,

што твая душа

заначуе ў маёй...

Мы прачнуліся

ў розных ложках,

каб здрыгануцца

ад холаду,

каб выпіць ранішнюю каву

з тваёй срэбнай сьлязінкаю,

каб праз стагодзьдзе

ўспомніць наш більярд

у вандроўцы

па іншым часе.

Хто прыдумаў,

што ўсё праходзіць,

нават тое,

што праходзіць

праз сэрца?

У Англіі

У Англіі

ёсьць каралева

і ветлівыя палісмэны.

У Англіі

жывуць шэрыя вавёркі

і гарадзкія лісіцы.

У Англіі

смачныя пірагі з ныркамі.

У Англіі

ёсьць магіла Карла Маркса,

якую можна заслаць

газэтай «Советская Б.»

і выпіць,

каб капіталісты ўсіх краінаў

зьядналіся.

У Англіі

растуць магноліі,

а на сьняданак бываюць

сьвежыя суніцы.

Але ў Англіі

няма цябе,

і твайго

зьлёгку санлівага позірку,

і тэлефонаў з тваім голасам.