Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля

А з парку ўжо спяшаліся людзі - мамы і бабулі вялі малых, а зусім маладыя мамы кацілі перад сабою рознакаляровыя каляскі - многа калясак траплялася. Эрпід не спыняўся каля іх, толькі паварочваў тулава так, каб акуляр хоць на імгненне глянуў на іх, і каціў далей. Ваня ішоў ззаду і толькі гразіў пальцам хлапчукам, калі тыя растапырвалі рукі, заступалі дарогу Эрпіду, нібы хацелі пераняць аблудную авечку. І дзеці неахвотна адступалі ўбок, уздыхалі: гэткая незвычайная цацка, а пагуляць не даюць. Адзін раздураны малы ажно нагамі затупаў, хацеў на зямлю сесці, патрабуючы сабе Эрпіда. Але каля яго спыніўся Жучок і сказаў: «Р-р-р!» Малы адразу акругліў вочы ад крыку: «Ма-а-ма!!!»

- Гэта чорт ведае што! - залямантавала яго мама. - Параспускалі сабак без наморднікаў! Мілі-і-іцыя-я!

- Вы лепш свайго капрызу глядзіце, то і міліцыя не спатрэбіцца, - адрэзаў Ваня.

Жучок узрадаваўся, што яго апраўдалі, пабег трушком перад Эрпідам, задзёршы хвост на спіну.

- Света, глядзі! Яшчэ адзін едзе, серабрысты! А ў Танькі жоўты... І ледзь поўзае на руках і нагах! - Гэта спыніліся, праводзячы паглядамі Эрпіда і Ваню, дзве дзяўчынкі ў чырвоных гальштуках. - Пабеглі ёй скажам! - сыпала адна, як гарохам.

- Ёй і таго хапае, - адказала другая, больш разважлівая. - І з тым не ведае, што рабіць. Лепш дадому пабеглі, а то дождж скора лупцане!

- Пачакайце! - гукнуў ім Ваня. - Дзе вы бачылі яшчэ аднаго такога? Мы згубілі яго, шукаем.

- Там! Там! - Замахала першая дзяўчынка, паказваючы на дарожку, што адыходзіла ўправа.

Яе, мабыць, пачуў і Эрпід-адзін, бо звярнуў туды сам.

Зусім блізка злева праглядвалася вуліца з трамвайнай лініяй. Унізе за дрэвамі мільгалі жоўта-вішнёвыя трамваі, чуваць быў грукат колаў і часам званкі. Там паволі рухалася і жоўта-сіняя міліцэйская машына з рупарам і крычала ўрасцяжку тоўстым голасам:

- Мінчане і госці сталіцы! Будзьце асцярожныя і пільныя! Не пакідайце без нагляду дзяцей! А лепш за ўсё разыходзьцеся па дамах. Сёння ноччу са звярынца ўцёк мядзведзь. Магчыма, што ён хаваецца ў раёне лесапарку. Мішка лёгка ідзе на кантакт з людзьмі... Не паддавайцеся яго абаяльнасці! Звер можа быць вельмі небяспечным! Пры выяўленні мядзведзя адразу заяўляйце міліцыі або пошукавым групам таварыства паляўнічых і рыбаловаў. Паўтараю... Мінчане і госці сталіцы! Са звярынца ўцёк мядзведзь! Будзьце асцярожныя і пільныя! Не падыходзьце блізка да звера!

Дарэмна, ой дарэмна міліцыя такое аб'явіла! Шукала б паціху мядзведзя, каб і людзі не ведалі.

У парку паднялася паніка. Маладыя мамы ледзь каляскі не паперакульвалі, уцякаючы. А хто хапаў дзяцей пад пахі, бег, задыхаючыся, хто валачыў малых за ручаняты, і тыя ледзь па паветры не ляцелі, падкурчыўшы ногі.

Ваня, павярнуўшы на дарожку ўслед за Эрпідам, убачыў, што насустрач ім спалохана тупаціць, але больш на месцы, чым бяжыць, цыбатая дзяўчынка. У адной руцэ ў яе матляецца на доўгай почапцы сумачка, другою яна нервова патузвае за вяровачку. Гэтак бывае, калі вось такія нецярплівыя выводзяць на прагулку сабачку, а той кідаецца да кожнага дрэва ці кусціка, хоча яго абнюхаць. Але ж у яе на павадку быў не сабачка, а Эрпід! Той самы Эрпід-два!Акурат гэтакі, як і Эрпід-адзін, толькі жоўты... І не на гусеніцах ён каціў - правільна гаварылі дзяўчынкі, - няўклюдна поўз на ўсіх чатырох. Поўз на сваіх слабенькіх ручках і ножках і хістаўся, штосьці мармытаў ці стагнаў.

- Варвар! - пагрозліва рвануўся да яе Ваня. - Варварыха! - не мог падабраць ён больш зняважлівага слова.

Жучок падскочыў і з гырчаннем учапіўся ёй у сукенку, затузаў. Тр-р-р... Адарваў кавалак.

- Ой, адбарані! Ой, я маме скажу! - енчыла Танька.

- Хопіць, Жучок! - крыкнуў Ваня, і той неахвотна адбег убок, аблізнуўся.

- Ой, а што мне мама скажа! - завяла дзяўчынка новую песню. Яна спрабавала прыкласці на месца вырваны кавалачак і ўсё прыгладжвала яго далонню.

- Скажа, што дурніца! - Ваня сядзеў на кукішках каля жоўтага Эрпіда, разматваў з яго шыі вяровачку. А гэта было не так проста: вяровачка была моцная, ад скакалкі, і заехала ў шчыліну паміж галавою і тулавам, заклініла так, што бедны Эрпід-два не мог ні павярнуць галавы, ні пакруціць ёю. - Не цяміш нічога ў гэтай справе, дык і не лезь... Такую дарагую канструкцыю сапсавала! Чужую!

Давялося Ваню і кіпці ў ход пускаць, і зубы, і цуркі, а потым знайшоў нейкі кавалачак дроту і ўсё-такі дастаў з пазашчыліны ўсю растрэпаную вяроўку. Паставіў жоўтага на ногі, паляпаў па плячы: «Трымайся, брат!» - і адступіў убок, даючы месца Эрпіду-адзін. І вось Эрпіды ўжо стаяць тварам у твар, пераміргваюцца лямпачкамі і маўчаць. Мабыць, такім спосабам перагаворваюцца паміж сабою.