Пенелопа Дельта - Дань славе, 1919

Μα μεμιάς πετάχθηκε πάνω η κόρη.

– Όχι! Μη μας λυπηθείς! Και πάρε όσους θέλεις!

– Λέγε, κόρη, γρήγορα, βιάζομαι να φύγω' ποιους θέλεις να θερίσω; Τους αριστερούς με το νιόπαντρο, ή τους άλλους εκεί στο βάθος;

– Να κλάψουν χήρες, μάνες και ορφανά; Όχι! Πάλι εγώ καλύτερα, αφού ήτανε γραφτό μου…

Δεν πρόφθασε ν' αποπεί το λόγο, και ο μαύρος καβαλάρης αδράχνοντας τις σαΐτες του πετάχθηκε σαν αστραπή και χάθηκε στον κάμπο.

Χάμω είχε μείνει το καθρεφτάκι (зеркальцо оказалось на земле), και η κόρη έσκυψε (девушка нагнулась; σκύβω ) και το κοίταξε με την καρδιά παγωμένη από το πέρασμα του Χάρου (и взглянула с сердцем, заледеневшим от встречи со Смертью: «от прохождения Смерти»; παγώνω – замерзать; цепенеть; леденеть ).

Μα δεν είδε πια μάχη (но /она/ больше не видела /там/ ни сражения), ούτε τουφέκια, ούτε κανόνια (ни ружей, ни пушек).

Χιόνια μόνο πολλά σκέπαζαν τη γη (только снега покрывали землю; σκεπάζω ), και ήταν νύχτα (была ночь), και κάπου -κάπου λεκέδες μαυριδεροί απλώνουνταν στην απέραντη ασπρίλα (кое-где черноватые пятна виднелись: «расстилались» не бесконечной белизне). Έσκυψε πιο κοντά (она нагнулась пониже) και ξεχώρισε τους λεκέδες (и распознала пятна; ο λεκές )· ήταν κορμιά ντυμένα με χακί (/это/ были тела, одетые в хаки). Κι εκεί, δεξιά, όπου είχε πρωτοδεί τον αδελφό της (там, справа, где /она/ в первый раз увидела своего брата), σωροί ήταν πεσμένα παλικάρια (кучей лежали молодцы: «кучами были упавшие молодцы»), σαν τα στάχυα που τα θέρισε η κόσα (словно колоски, скошенные косой: «которые скосила коса»).

Χάμω είχε μείνει το καθρεφτάκι, και η κόρη έσκυψε και το κοίταξε με την καρδιά παγωμένη από το πέρασμα του Χάρου.

Μα δεν είδε πια μάχη, ούτε τουφέκια, ούτε κανόνια.

Χιόνια μόνο πολλά σκέπαζαν τη γη, και ήταν νύχτα, και κάπου -κάπου λεκέδες μαυριδεροί απλώνουνταν στην απέραντη ασπρίλα. Έσκυψε πιο κοντά και ξεχώρισε τους λεκέδες· ήταν κορμιά ντυμένα με χακί. Κι εκεί, δεξιά, όπου είχε πρωτοδεί τον αδελφό της, σωροί ήταν πεσμένα παλικάρια, σαν τα στάχυα που τα θέρισε η κόσα.

Και πάνω τους φτερούγιζε κάτι άσπρο (а над ними трепыхалось что-то белое; φτερουγίζω – махать крыльями ), κάτασπρο, πιο άσπρο και από τα χιόνια (ослепительно белое, белее, чем снег), γιατί ήταν πιο φεγγερό (потому что /оно/ было более ярким)· και χαμήλωσε, χαμήλωσε (/оно/ стало опускаться все ниже и ниже: «оно опускалось, опускалось») και ακούμπησε στα τρυπημένα κορμιά ένα κλαδί από δάφνη (и положило на простреленные тела лавровую ветвь; τρυπάω – продырявливать; простреливать; η τρύπα – дыра ).

Και η κόρη, πνιγμένη στους λυγμούς (девушка, задыхаясь от рыданий; πνίγομαι – тонуть; задыхаться ), αναγνώρισε τη Δόξα (узнала Славу), και ανάμεσα στα πεθαμένα παλικάρια (среди умерших молодцев) ξεχώρισε τ' αχνό πρόσωπο του αδελφού της (/она/ различила бледное лицо своего брата; ξεχωρίζω ).

Και πάνω τους φτερούγιζε κάτι άσπρο, κάτασπρο, πιο άσπρο και από τα χιόνια, γιατί ήταν πιο φεγγερό· και χαμήλωσε, χαμήλωσε και ακούμπησε στα τρυπημένα κορμιά ένα κλαδί από δάφνη.

Και η κόρη, πνιγμένη στους λυγμούς, αναγνώρισε τη Δόξα, και ανάμεσα στα πεθαμένα παλικάρια ξεχώρισε τ' αχνό πρόσωπο του αδελφού της.