Уладзімір Арлоў - Адкуль наш род

У сваёй працы Семяновiч падрабязна пісаў пра гарматы розных відаў. Ён патлумачыў, як правiльна выбраць iхнi калiбр, як атрымаць неабходны сплаў металаў i добры порах. Кнiга мела больш за дзвесце дасканалых малюнкаў, складаных схемаў i таблiцаў.

Асобны i найкаштоўнейшы раздзел «Вялiкага мастацтва артылерыi» быў прысвечаны ракетам. Беларус Казiмiр Семяновiч упершыню ў свеце вынайшаў шматступеневую ракету.

Ён зрабiў таксама шмат вынаходак, якiя і сёння выкарыстоўваюцца ў ракетабудаваннi. За гэтыя заслугі Казіміра Семяновіча справядліва называюць “дзядулем” ракетнай тэхнікі.

Канец жыцця нашага вынаходнiка ахутаны таямнiцаю. Прыкладна праз год пасля выхаду кнiгi «Вялiкае мастацтва артылерыi» зямны шлях Семяновiча абарваўся. Магчыма, ён загiнуў пад час сваiх небяспечных доследаў. Магчыма, быў забiты нейкімі зайздроснiкамi i супернiкамi, якiя лiчылi, што Казiмiр выдаў iхнiя прафесiйныя сакрэты.

Жыццё вучонага працягвалася ў ягонай кнiзе. Не прамiнула i года, як «Вялiкае мастацтва артылерыi» пераклалi на французскую мову. Потым з’явiлiся пераклады на галандскую, нямецкую, дацкую, англiйскую. Паўтара стагоддзя кнiга Семяновiча была найлепшым у Еўропе падручнiкам артылерыi i ракетабудавання.

Калi вам хто скажа, што шматступеневую ракету вынайшаў расейскi вучоны Канстанцін Цыялкоўскi, — растлумачце, што ў сапраўднасці ўсё было іначай. Больш чым за 250 гадоў да Цыялкоўскага гэта зрабiў выдатны беларускi вынаходнiк Казiмiр Семяновiч.

1. Дзе нарадзіўся Казiмiр Семяновiч?

2. Што ты даведаўся пра ягоны ўдзел ў абароне нашай Бацькаўшчыны?

3. Дзеля чаго Семяновiч паехаў у Галандыю? Чым ён там займаўся?

4. Як называецца кнiга Семяновiча? Дзе i на якой мове яна была надрукаваная?

5. На якiя мовы была перакладзеная кнiга «Вялiкае мастацтва артылерыi»?

6. Чаму Казiмiра Семяновiча называюць “дзядулем” ракетнай тэхнiкi?

Беларусь не паспела загаіць цяжкія раны, пакінутыя вайной з маскоўскім царом Iванам Грозным, як на нашую зямлю зноў абрынулася ваеннае ліхалецце. У войнах прайшло ўсё семнаццатае стагоддзе.

За гэта яго і называюць крывавым.

Такой цяжкай пары ў гісторыі нашай дзяржавы яшчэ не было.

Ворагі знішчалі гарады і вёскі, не шкадавалі ні старых, ні малых.

Але беларусы не здаваліся. Яны мужна баранілі сваю зямлю і яе незалежнасць.

Царскім ваяводам і гэтым разам не ўдалося паняволіць наш народ.

Расейскія валадары не пакідалі мары захапіць Беларусь. Самым блізкім да Масковіі быў наш старажытны Смаленск. На яго няраз нападалі царскія ваяводы. Смаленск пераходзіў з рук у рукі. Але на пачатку семнаццатага стагоддзя, пасля доўгай вайны з Масковіяй, Смаленшчына была вернутая ў склад Вялікага Княства Літоўскага. Разам з ёю да нашай дзяржавы адышла Чарнігаўшчына ды іншыя землі з 30 гарадамі.

Аднак мір з усходнімі суседзямі працягваўся, як заўсёды, нядоўга.

У 1632 годзе цар паслаў у наступ на Смаленск 40-тысячнае войска свайго баярына Шэйна. Ворагі ўзялі горад у аблогу і пайшлі далей. Яны захапілі Полацак, Асвею, Друю ды іншыя беларускія гарады. Але жыхары Смаленска мужна бараніліся і не збіраліся здавацца.

На дапамогу смаленцам кароль і вялікі князь Уладзіслаў выслаў моцнае 25-тысячнае войска. Яно абкружыла маскоўскія палкі і прымусіла іх здацца. Пераможцы адпусцілі палонных дадому, пакінуўшы сабе толькі гарматы.

Цар так угневаўся, што загадаў адсекчы баярыну Шэйну галаву.

Праз дваццаць гадоў цар Аляксей Міхайлавіч зноў адправіў сваё войска на Беларусь. Ён абяцаў беларусам вызваліць іх ад польскага ўціску, а ў сапраўднасці хацеў зусім іншага. Нашыя прадзеды вельмі хутка зразумелі цану царскіх абяцанак.

У межы Вялікага Княства ўварваліся тры велізарныя варожыя арміі. 100-тысячная вайсковая сіла захопнікаў пакідала за сабой спустошаную і абрабаваную зямлю.

Расейскія стральцы спалілі Бабруйск, Глуск, Чавусы, Копысь... Разам з вялікакнязеўскімі жаўнерамі гераічна баранілі свой горад жыхары Амсціслава. За гэта царскі ваявода Трубяцкой аддаў сваім стральцам загад перабіць усіх амсціслаўцаў — ад старых да дзяцей, якія яшчэ не ўмелі хадзіць. У горадзе засталіся толькі здзічэлыя сабакі.

Былі захопленыя Віцебск, Ворша, Дуброўна, Крычаў, Гомель, Рэчыца, Шклоў. Калі горад адмаўляўся здавацца, цар загадваў разбураць яго. Жыхароў, як і ў Амсціславе, забівалі або вялі ў палон.