Янка Брыль - Блакітны зніч [Лірычнае]

Па маскоўскім тэлебачанні — канцэрт, прысвечаны Уладзіміру Мулявіну. Добры канцэрт, без удзелу модных безгалосых крыкуноў, сіламі па-сапраўднаму таленавітых спявачак i спевакоў, аднак жа нейкі, калі не чыста рускі, дык нібы насцярожаны палітычна. Толькі адзін з маладзейшых, «колокольно-барабанный» Г., ад каго я найменш спадзяваўся пачуць патрэбнае, вымавіў слова «белорусский» — адно за ўвесь гадзінны канцэрт!.. I жалю ў нас, i ў Маскве, i ў Мінску, многа, шчырага жалю па сапраўды заслужаным арганізатары i кіраўніку славутых «Песняроў», ужо i помнік спешна рыхтуецца, аднак найменш, дый зусім не гаворыцца пра яго высакародны прыклад любові рускага чалавека да беларускага слова i музыкі, да нашай багатай народнай творчасці, адкуль пачалася i вырасла яго сусветная слава.

У апошняй «Літаратурнай газеце» добры артыкул пра Івана Яўсеенку з выпадку яго шасцідзесяцігоддзя. Прыемна ўспомнілася, як у 1982-м я вітаў ягоны дэбют запісам у « Сваіх старонках», у размовах з Верачкай Палтаран, якая першая прачытала аповесць «Крик коростеля», i з Гаўрыілам Траяпольскім пры выпадковай сустрэчы на маскоўскай вуліцы, калі стары назваў свайго земляка-варонежца «хорошим парнем» ці то, здаецца, нават «хорошим мальчиком».

Праз дзесяць гадоў, на літаратурным з'ездзе, дзе масквічам не ўдалася спроба далучыць да аднаго са сваіх пісьменніцкіх саюзаў i нас, беларусаў, варонежскі паэт Уладзімір Гардзейчаў які помніцца прыемным хлапчынай, сказаў мне, што Яўсеенка ведае пра мае адносіны да яго, хацеў бы пазнаёміцца, аднак яго пакуль што няма, ці нават наогул не будзе ў Маскве, — ужо i не памятаю, чаму мы не сустрэліся...

Як i з Траяпольскім, які не прыехаў з усёй дэлегацыяй, a «дабіраецца самастойна, за рулём свайго бывалага легкавіка». Таксама ж не памятаю, чаму ён спазніўся на той з'езд, ці яшчэ з Варонежа, ці ад дачкі-масквічкі, i сустрэча ў нас, на жаль, не адбылася. А была б яна, як пазней аказалася, апошняй...

«Біма» свайго ён дараваў мне двойчы, другі раз у малафарматным выданні, раскошна аформленым, 14.ІІІ.84-га, «в знак дружбы, искренне и сердечно на добрую память». Тады мы ў маскоўскай гасцініцы «Россия» паснедалі ўтрох, з Даніілам Граніным, па прапанове нашага старэйшага таварыша. Аднак гэта не была мая апошняя сустрэча з Гаўрыілам Мікалаевічам, бо быў яшчэ пісьменніцкі з'езд у 1986-м, якога зноў не памятаю ў гэтым сэнсе.

Такі старэчы сум.

Бо i з Яўсеенкам, хутчэй за ўсё, сустрэчы не адбудзецца.

Колькі маўчання ў самоце!..

I што ж я ўжо такое вымаўчу?..

Раптам у памяці весела засмяяўся Міхась Петрыкевіч, i падумалася, як гэта кожны з сяброў свой смех — яго энергію, успышкі радасці жыцця — панёс у беззваротнае кудысьці...

Днямі, шукаючы, што пачытаць, спыніўся на аднатомніку Беранжэ. Амаль адразу ад песняў перайшоў да прозы, «Моя биография». Пасля яе вярнуўся да песняў ужо не выбарачна, а падрад, ды з большим задавальненнем. Тады — «Предисловие к сборнику 1833 года», проза не менш цікавая, змястоўная за біяграфію. А замест прадмовы невядомага мне аўтара, можа, i не зусім справядліва падумаўшы, што i гэты яшчэ стараецца, каб я ж хаця правільна па-сучаснаму, па-савецку (год выдання кнігі 1957) зразумеў французскага класіка, узяў чатырохтомнік «Яснополянских записок» Душана Макавіцкага, каб пацікавіцца, як да Беранжэ ставіўся Леў Мікалаевіч.

У гутарцы з блізкімі ён (кніга IV, старонка 45) сказаў пра любімага ім Гюго, а тады нібы загадку загадаў: «Есть еще другой поэт французский, которого я люблю». I потым, калi ніхто з прысутных не ўгадаў растлумачыў: «Беранже. За даровитость. Ничего безнравственного у него нет. Склад народный, благородный, нравственный и бодрый». I болыи не трэба.

Бо i сам такое думаў, адчуваў, чытаючы.

I ніколі гэта не позна — пазнаваць сапраўднае. Хоць i лепш было б пабагацець раней.

Прыдачына, падгалосак у хоры Цітовіча. Колькі б ні чуў яе — заўсёды захоплена... Пасля ўрачыстага канцэрта, перад банкетам сутыкнуўся з ёю ў вясёлым, расквечаным гурце спявачак, сказаў: «Ой, Валя, на вас не хапае слоў!..» I штосьці яшчэ. Другая, можа, i разгубілася б, а яна з прастадушным какецтвам шчасліва замужня й спыталася: «А сама бабёнка як?..»

Рана ўстаўшы, у добрым настроі, нечакана згадалася гэта — i голас, i ўсмешка — ажно з Ташкента, праз трыццаць сем гадоў...