Адам Глёбус - Браслаўская стыгмата

І менавiта ў той вечар я канчаткова пераканаўся, што ў Маскве я чужы, што iмпэрыя валiцца, трашчыць i памiрае, што маскоўскiя мянты — гэта расейскiя лягавыя, а менскiя — беларускiя палiцаi.

У Барсэлёне, каля пляцу Каталюнii, у цянiстым дворыку я стаў сьведкам iншай расправы палiцыянтаў зь юнакамi. Трое наркаманаў, два юнакi й дзеўка зь зялёнымi валасамi, сядзелi на асфальце каля сьцяны й пыхкалi самакруткамi. Палiцыянты ўскочылi ў двор на матацыклах. Уварвалiся яны сынхронна з розных бакоў i адрэзалi шляхi адыходу. Наркаманы й не спрабавалi ўцякаць. Палiцаi заглушылi матацыклы, падышлi да маладых людзей i без усялякiх слоў пачалi бiць. Я выдатна бачыў, як важка-чорны чаравiк урэзаўся ў даўгавалосую галаву наркота. Зьбiўшы юнакоў, праваахоўнiкi павытрасалi зьмесьцiва iх валiзаў на зямлю й нешта там шукалi, мусiць, наркату — i пэўна, знайшлi. Праз паўхвiлiны ў двор зарулiла машына, куды й загналi аматараў кайфовага дыму. За падзеяю ад пачатку да канца назiраў толькi я. Астатнiя мiнакi, пабачыўшы iнцыдэнт, прысьпешвалi крок. На мяне нiхто не зьвяртаў анiякай увагi, я быў добра апрануты й выглядаў хутчэй на супрацоўнiка пракуратуры, чымсьцi на лiтаратара, якi ня любiць людзей у фуражках i пагонах.

Апрананьне й пераапрананьне — досыць важная рэч у дачыненьнях зь мянтамi, якiя ганарацца сваёй формаю. Вось i ў паўднёва-ўсходняй Азii з-за шмоткi былi ў мяне дробныя непрыемнасьцi. У Тайляндзе наведнiкам выдаюць паперку з правiламi паводзiнаў у краiне. Чорным па белым там напiсана, што нельга жартаваць з палiцыянтам, бо ён страляе на паражэньне без усялякага папярэджаньня. Зрэшты, жартаваць зь мянтом i ў Менску не выпадае. Застрэлiць не застрэлiць, а перацягнуць дручком па сьпiне можа. Дый як ты пажартуеш на тайскай мове? І я не жартаваў. Паводзiў сябе акуратна. Толькi аднойчы сутыкнуўся з праваахоўнiкам. Іду сабе з пляжу й думаю: трэба мокрыя плаўкi зьняць i сухiя шорты надзець. Зайшоў за куст i толькi... Адкуль ён узьнiк, ня ведаю, але ў гатэль я прыйшоў у плаўках. Ну яго к чорту. Бо ў той паперцы апiсвалiся тры асноўныя прысуды, што выносiць тайскi суд: пятнаццаць гадоў зьняволеньня, пажыцьцёвы тэрмiн i сьмяротнае пакараньне. Адмянiць прысуд можа толькi кароль, а зь iм я не знаёмы. Наагул, я нi разу не гаварыў нi з адным каралём i прэзыдэнтам. Ёсьць у iх нешта вайскова-мянтоўскае. Яны ж кiруюць мiнiстрамi. Такi iх лёс. А пачнеш кiраваць мянтамi — i сам станеш палiцаем. А быць галоўным палiцыянтам — справа няўдзячная й небясьпечная.

На менскiм пляцы Бангалор на дзень Незалежнасьцi я сутыкнуўся ў натоўпе з жонкаю былога мянцярскага мiнiстра Захаранкi. Таго, што выйшаў з дому й не вярнуўся. Чуткi ходзяць розныя... Экс-мiнiстра забiлi. Экс-мiнiстра скралi расейскiя спэцслужбы. Экс-мiнiстар схаваўся й чакае лепшых часоў. Але факт застаецца фактам: мiнiстра няма, а ягоная жонка стаiць на мiтынгу апазыцыi з фотапартрэтам мужа й просiць вярнуць ёй любiмага чалавека. Сэрца сьцiскаецца ад жалю да змучанай жанчыны, а вось за самога мянтоўскага галаву я нiколi не перажываў i перажываць не зьбiраюся. Не хвалююся я за мянтоў i табе ня раю. Марны гэта занятак.

Аматары апазыцыйных мiтынгаў i рок-н-ролу выпусьцiлi вiдэакасэту, дзе на музыку абы як намантавалi кадры палiтычных падзеяў найноўшай гiсторыi. Мянты б’юць бабулю. Дзецi шпурляюць камянi ў бобiкаў. Мiтынгi. Шэсьцi. Сутычкi. Звычайныя сучасныя клiпы. А вось адзiн сюжэт на касэце зусiм не рок-н-рольны. Малады мент расказвае, як калегi загадзя рыхтуюць камянi, якiмi потым падлеткi будуць у iх кiдаць. Маўляў, правакатар кiне першы, а падлеткi з натоўпу неабачлiва падтрымаюць дурную iнiцыятыву. І гэты касэтны мент болей ня хоча служыць у белмянтоўцы. Так я табе й паверыў, мой мiлы таварыш — мой мент. Калi ты гэта ведаў, дык чаму не распавёў загадзя й не папярэдзiў, чаму не перадухiлiў бойку? Га? А такая натура: не ратаваць iншых, а сабе выгоды шукаць, каб дабротаў паболей, а працы паменей. Часам мянты могуць i сьведак папраганяць, каб меней пратаколаў пiсаць.

На вулiцы Энгельса ў гнюсным бары «Элiта» я выпiваў са школьным настаўнiкам бiялёгii Казiмiравiчам. Цiхенька так гаварылi пра запаветныя расейскiя мясьцiны. Ён быў у Яснай Паляне, а я — у Ноўгарадзе. Да нас падышоў капiтан кацера, што на Менскiм моры дзяцей катае. П’яны ён быў моцна. Мы вырашылi пазьбегнуць скандалу й выйшлi з «Элiты». Капiтан вывалакся за намi. А скандал насьпяваў сапраўдны. Бармэн, былы вучань Казiмiравiча, прапанаваў капiтану пайсьцi на тры кiрылiчныя лiтары. Капiтан пакрыўдзiўся i, выйшаўшы на вулiцу iмя бацькi навуковага камунiзму, пабiў вiтрыннае шкло. Разагнаўся й бухнуў у яго плячом. І ўсе гэтыя надпiсы «калi ласка, запрашаем», «бар ЭЛІТА прапануе сьняданкi, абеды, вячэры» пасыпалiся на яго. Капiтан моцна парэзаўся й яшчэ бiўся з бармэнам, пакуль не прыехалi мянты. У пастарунку мы апынулiся ўчатырох. У нас з Казiмiравiчам спыталi, хто мы такiя. А потым лейтэнант сказаў: «Настаўнiк i пiсьменьнiк iдуць на х!.. Мне такiя сьведкi не патрэбныя». Вiтрыну пастарунку мы бiць ня сталi. Ня той стан ап’яненьня. І, у адрозьненьне ад капiтанаў, настаўнiкi бiялёгii й беллiтаратары не крыўдуюць на тры лiтары.