Адам Глёбус - Адзiнота на стадыёне

* * *

Вечарэла. Мужчына i жанчына сядзелi за белым сталом у кавярнi марпорта. Высока над пiрсам стаяў скрылiк маладзiка.

— Паштоўку з бананавым дрэвам я сабе набыў.

— Нашто яна табе? — жанчына глядзела на маладзiк.

— Вырашыў даведацца, чаму дзед з папугаем прадае менавiта гэтую паштоўку.

— Даведаўся?

— Так.

— I чаму?

— Таму, што бананы тут не выспяваюць.

— Пры чым тут бананы? Яны не выспяваюць, бо не хапае цяпла...

— I шчасця тут няма, бо яму не хапае цяпла, — перабiў яе мужчына. — Ён табе абяцае. Разумееш?! Ён табе абяцае шчасце i каханне ў наступны раз, калi ты зноў прыедзеш сюды. За абяцанне ты плацiш грошы. Другiя табе нават не абяцаюць кахання. А ён тым i адрознiваецца, што абяцае. Праз год ара зноў будзе сядзець навязаны, зноў будзе гадаць i прарочыць, толькi ў другiм горадзе...

— Глупства, — спынiла яго жанчына.

— Чаму?

— Глупства, вось i ўсё. Гэты хабёл з папугаем не такi разумны, як ты думаеш.

— Можа, i так, але гэты хабёл знайшоў, як пяцiкапеечныя паштоўкi прадаваць за рубель.

— Гэта знайшоў не ён.

— А хто?

— Не ведаю. Спытай лепш у мора. I давай не будзем пра папугая, пра папугаяў. Усе яны папугаi.

— Добра, не будзем. Зрэшты, мы пра iх i не гаворым. Мы гаворым пра каханне, якога няма.

— Нашто ты купляў у яго паштоўку?

— Каб зразумець, як працуе сiстэма.

— Зразумеў?

— Зразумеў.

— I цябе больш не цiкавяць паштоўкi?

— Не цiкавяць.

— Шкада. Я страцiла клiента. Не крыўдуй. Калi цэлы дзень прастаiш за прылаўкам, усе людзi ператвараюцца ў клiентаў. Непрыемна, але гэта так. Не будзем больш гаварыць пра паштоўкi.

— Згода, — сказаў мужчына. Ён устаў i падышоў да буфетнай стойкi. Буфетчыца сварылася з дзябёлай эстонкай. Буфетчыца не дала рэшты i пераконвала эстонку, што, маўляў, налiла больш соку. Эстонка патрабавала вярнуць грошы i даць кнiгу скаргаў. Буфетчыца вярнула рэшту. Інцыдэнт скончыўся. Мужчына заказаў дзве кавы i вярнуўся за стол.

— У мяне заўтра вольны дзень, можна куды-небудзь паехаць, — сказала жанчына.

— Я тут нiчога не ведаю.

— Ёсць неблагi пляж, толькi туды трэба плыць на катэры.

— Можна i на катэры.

— А калi будзе дождж?

— Дажджу не будзе.

— А калi ён усё ж такi будзе?

— Паплывём на падводнай лодцы, — сказаў мужчына.

* * *

Дажджу не было. "Ракета" на падводных крылах, абагнуўшы пiрс з маяком, выйшла ў мора. Мужчына курыў на верхняй палубе. Жанчына стаяла побач. Па дарозе яны сустрэлi такую ж самую "ракету" на падводных крылах, што iшла ў процiлеглым кiрунку. Жанчына памахала рукою, i нейкi чалавек у белай кашулi памахаў у адказ. "Ракета" прышвартавалася да драўлянага прычала. Акрамя мужчыны i жанчыны, на гэтай станцыi нiхто не сышоў.

— Звычайна на гэтай станцыi "ракета" не спыняецца, але яна ёсць па маршруту, i я папрасiла, каб прычалiлi, — сказала жанчына. Мужчына прачытаў на дашчанай блакiтнай будцы, што стаяла на беразе каля прычала, шыльду: "Станцыя Востраў".

— Гэта сапраўды востраў? — спытаў ён.

— Гэта не востраў, гэта гара. Рэчка разыходзiцца на два рукавы, i атрымлiваецца, што вакол гары вада. У горад мы вернемся на электрычцы.

— Цудоўная станцыя Востраў, — сказаў мужчына.

— I мне падабаецца, мы сюды ездзiлi з аднакурснiкамi. Была поўня, i мы купалiся. Ведаеш, якi цуд плаваць ноччу, калi над морам поўня! Шкада, што зараз ранiца i няма поўнi...

— Учора быў толькi маладзiк. I добра, што зараз ранiца i няма тваiх аднакурснiкаў.

— Можа, i так, — пагадзiлася жанчына.

Яны iшлi каля самай вады па вiльготным жвiры. Потым паднялiся на гару i пайшлi праз платанавы лес. Сонца вялiкiмi дрогкiмi плямiнамi ляжала на зямлi. Ствалы i галiны ў платанаў былi плямiстыя, што маскхалаты. Мужчына падумаў, што, нават калi iдзе дождж, платаны выдаюць асветленымi сонцам. Пляж, на якi прыйшлi мужчына i жанчына, быў невялiкi. Яго нiхто не прыбiраў. На светлым пяску ляжалi карчы i бярвеннi побач з сухiмi водарасцямi, выкiнутымi хваляй i высушанымi жорсткiмi касымi промнямi.

— У гэтага пляжа ёсць адна загана, — жанчына сказала хутчэй сабе, чым мужчыну.

— Якая?

— Часам у гэтую бухту мора прыносiць нафту. Яе амаль не вiдаць.

Жанчына зайшла ў ваду. Зiхоткая, што срэбра, вада пасыпалася з яе далоняў.

— Здаецца, нафты няма.

Мужчына не распранаючыся лёг на гарачы пясок. Ён любiў глядзець на сонца, заплюшчыўшы вочы. Жанчына падышла i села побач.

— Як ты ставiшся да нудысцкiх пляжаў? — спытаў мужчына.

— Нармальна. А ты?

— Калi малюеш аголеную, гэта здаецца нармальным, але распрануцца самому — iншая рэч. Цяжка пераадолець сорам.