Адам Глёбус - Новы дамавікамерон

Ветразнiк мае выключнае падабенства да малпы, калi толькi гэтую жывёлiну цалкам абстрыгчы i пагалiць. Таму ягонае нахабнае прыставанне да жонак мужы сур’ёзна не ўспрымаюць: малпа забаўляецца. Малпа казыча дзявочыя пяты, падкрадаецца i хапае за рэбры цi ўшчыквае за дупу. Жанчыны войкаюць i замест абурэння правакацыйна падстаўляюць гладкiя сцёгны цi напятыя грудзi — у каго што лепшае. Ветразнiк сцiскае сакаўную плоць i задаволена раскрывае паўназубую пашчу. Здавалася б, такiя паводзiны безапеляцыйна вядуць да оргiй на каралавых выспах, куды за паўгадзiны можна даплыць на катэры. Дык не, Ветразнiк аддана любiць свайго памочнiка, вучня, служку — гнуткага, як каўчук, хлопчыка-араба.

У самую спёку Ветразнiк зачыняецца ў дашчаным буданчыку, развальваецца ў бамбукавым фатэлi i загадвае хлопцу тварыць мiнет. Той не супрацiўляецца, бо ўспрымае мужчынскi секс як абавязковую частку працы. Мiнет робiцца спрытна. Ветразнiк мае вялiкую практыку настаўнiка i можа навучыць не толькi таму, як правiльна ўздымаць ветразь. Насенне хлопчык глынае. Пасля чаго старанна аблiзвае настаўнiку чэлес i ягонае наваколле.

Садамазахiсцкiх вычварэнняў Ветразнiк не прызнае. Мужчынскi мiнет, марскi вецер i ўзняты ветразь — тры слупы, на якiх стаiць ягонае памяркоўнае, цемнаскурае, афрыканскае жыццё. Усё астатняе для Ветразнiка — сухi, мёртвы, сахарскi пясок.

06.01.1997

У Гатэльнiка пусты прасторны кабiнет, бязмежны стол i станiстая, заўсёды мiнорная сакратарка. Апранаецца ён ва ўсё iтальянскае — ад гальштука да шкарпэтак. Падуладны яму гатэль "Iнтэркантыненталь" стаiць адначасна на беразе пустэльнi Сахары i Чырвонага мора. З такой пасадай i адпаведным заробкам можна дазволiць сабе штогод наведваць вечны горад Рым з мэтаю поўнага абнаўлення гардэроба. Улюбёны колер Гатэльнiка — глыбока-радыкальна-канчаткова-чорны. Ягоны ўзрост спынiўся на адзнацы: за пяцьдзесят. Ён мажны, самаўпэўнены, з дыктатарскiмi звычкамi, на пасадзе галоўнага iнакш i быць не можа.

Гатэльнiка баяцца. Рэстаран, гараж, спартыўны комплекс, бары, крамы i ўласна гатэльная абслуга — ад рэцэпцыi да Электрыка i Попельнiка — перад iм трымцяць i калоцяцца.

Працоўны дзень ён распачынае з кубачка нямоцнай чорнай кавы i чытання нецiкавай мясцовай газеты. Пасля абыходзяцца ўсе куткi, залы, калiдоры, падсобкi, незанятыя нумары, каб самому паглядзець, памацаць, панюхаць i пакаштаваць гаспадарку. I не дай Алах — знойдзецца парушэнне. Звальненне зойме не больш за хвiлiну.

У зацiшны кабiнет раздражнёны Гатэльнiк дабiраецца апоўднi. Стаiць пад душам. Адказвае на тэлефонныя званкi. Праглядае дакументацыю.

Недзе а трэцяй ён робiцца вольнай пташкаю. Выклiкаецца сакратарка, якая мые з мылам i масiруе грувасткага начальнiка ў патаемнай лазенцы, за кабiнетам. Супакоены, памыты, голы, ён сядае за працоўны стол i прымушае пакорлiвую падначаленую поўзаць на жываце па кiлiме. Жанчына благальна зазiрае ў шалёныя гаспадаровы вочы i ўсялякiмi найбрыдчэйшымi словамi зневажае сябе i ўсю жаночую палову чалавецтва. Гатэльнiк узбуджаецца, i на стале спазнае смак жаноцкае вiльгацi i слодыч глыбiннае гарачынi.

Сакратарку ён мяняе не радзей як раз на паўгода, i не таму, што непакорлiвая цi нязгодная поўзаць на жываце i ў нязручных паставах зазiраць у жахлiвыя, чорныя, жорсткiя вочы працадаўцы. Проста ў Гатэльнiка традыцыя: раз на год абнаўляць гардэроб i два разы мяняць жанчыну.

06.01.1997

Злотнiк любiць жоўты метал да самазабыцця. Апусцiўшы жалюзi, зачынiўшы дзверы на шпiнгалет, запалiўшы лямпу над сталом, ён гадзiнамi раскладае каштоўныя рэчы на глыбока-сiнiм сукне. Любуецца. Узважвае на шольцах. Правярае кошт у тоўстай кнiзе. Прымервае. Паглядае ў люстэрка. Глядзiць на рэч праз павелiчальнае шкло. Вяртае на вiтрыну, каб узяць наступную. Усе каштоўнасцi, усе iх якасцi i недахопы Злотнiк ведае лепш за свае пяць дагледжаных пальцаў. Крамка яму i сабор, i мека, i сiнагога, i школа.

Злотнiк ненавiдзiць пакупнiкоў i асаблiва пакупнiц з тоўстымi шыямi, мясiстымi вушамi, шырокiмi пальцамi, тлустымi запясцямi. На мажную пачвару што нi чапляй — усё замала, усё задробнае, усё згубiцца. А яны выбiраюць найкаштоўнейшае, грабуць як найболей, рабуюць Злотнiкава царства, зносяць неацэннае, пакiдаючы паперкi цi, яшчэ горай, спiсваюць з крэдытнай карткi лiчбу на рахунак. У Злотнiка спыняецца сэрца ад крыўды i немагчымасцi адпомсцiць. Ён пазабiваў бы пакупнiкоў, зубамi i пазногцямi павырываў бы чэрствыя сэрцы, падушыў бы, каб не сонечны Каiр.