Адам Глёбус - Новы дамавікамерон

20.02.1997

Ад Палаца мастацтва мужчына спусцiўся праспектам Скарыны на пляц Перамогi, дзе завiтаў у бар-краму "ЗОРКА". Сакаўная прадаўшчыца прывiтальна заўсмiхалася. Мужчына працёр акуляры i заняўся разгляданнем палiцы з алкагольнымi напоямi.

— Вiскi любiце? — спытаў чырванатвары дзядзька, якi, стоячы пры вiтрыне з каўбасамi, пацягваў з пластыкавага стаўбунка гарачы глiтвейн.

— Люблю, — кiнуў мужчына i папрасiў паўнацелую маладзiцу падаць бутэльку бурбону, каб уважлiва прачытаць этыкетку.

— А я на самагоннае пойла глядзець не магу. Нас, вайскоўцаў, напампоўвалi iм у Анголе.

— Да вiскi я прывучыўся ў Егiпце. — Не хочучы таго, мужчына завязаў вузельчык размовы.

— А што рабiлi ў Егiпце? — чырвананосы замовiў наступную порцыю духмянага глiтвейну.

— Тое, што вы ў Анголе, — выказала здагадку беларукая прадаўшчыца, напаўняючы крывавым напоем мяккi стаўбунок.

— Э, не... У Анголе я людзей забiваў. Каўтаў вiскi, цаляў у двухногiх. Пiў i страляў. А калi хацелася закусiць, жор нябожчыкаў. Выбiраў смачных дзяўчат, адкусваў з грудзей смочкi, жаваў, глытаў i запiваў алкаголем. Гнюсны тып, забойца, кат i Людажэр. А ён, — налiтыя глiтвейнам вочы блiснулi ў бок аматара бурбону, — грамадзянiн сцiплы, выхаваны, iнтэлiгентны, у акулярах. Такiя чалавечыны не ядуць, людзей не забiваюць i сусветнай рэвалюцыi ў Афрыку не экспартуюць. Яны п’юць дарагое вiскi з лёдам, будуюць надзейныя грэблi i вывучаюць флору з фаунай. Ненавiджу самагон. Беларускай гарэлкi магу колькi заўгодна выжлукцiць, а ад кроплi бурбону млею.

Мужчына разлiчыўся з апетытнай прадаўшчыцай i схаваў бiклагападобную бутэльку ў кiшэню, каля сэрца.

— Чакай, шаноўны, дык што ты ў Егiпце рабiў? — Людажэр насунуўся на мужчыну.

— Рэстаўраваў старажытныя папiрусы...

— Га-а, што я казаў? — мутнае вока падмiргнула спелай маладзiцы.

Пад задаволены рогат Людажэра мужчына пакiнуў бар-краму "ЗОРКА".

29.03.1997

У начной варэльнi густа напалiлi, хоць дзве сякеры вешай. Памiж Рызыкантам i ягоным братам на засмечаным столiку тырчала недапiтая пляшка. Нядзельныя сабутэльнiкi заглядалi адзiн аднаму ў брутальныя вочы i разважалi.

— Бяром банк?

— Бяром! — запэўнiў брата Рызыкант.

— У Баранавiчах?

— А дзе яшчэ мы зможам сарваць банк, як не ў нашых Баранавiчах?

— Сведак мочым?

— Нiякiх сведак!

— Дзецi?

— Якiя дзецi ў банку?

— Раптам нехта прыйшоў з дзiцёнкам? Трэба адразу вырашыць: забiваем малых цi пакiдаем жыць?

— Мяркуеш, пакiнуць?

— Будуць крычаць.

— Стрэлiш у пашчу, i змоўкне навек.

Апахмялiўшыся панядзелкавым пiвам, браты завiталi ў BELARUSBANK. Рызыкант паспрабаваў пераканаць касiрку мiрна аддаць грошы. Тая залямантавала i непрытомная спаўзла з крэсла. На крык прыскочыў ахоўнiк. Ён стрэлiў у Рызыканта. Брат параненага кiнуўся на ахоўнiка i злавiў кулю ў пераноссе.

— Здохлi? — касiрка ўзнялася з шахматнае падлогi i абцягнула спаднiцу на неабдымных клубах.

— Гатовыя. — Ахоўнiк дзьмухнуў у чарнату рэвальвернае рулi.

Чарната азвалася тугiм свiстам, так адгукаецца недапiтая пляшка.

— Абодва? — грувасткая касiрка з недаверам скасавурылася на скурчанае цела Рызыканта i прапанавала: — Памацай пульс на шыi ў скурчанага.

Ахоўнiк мiрна, нiбыта доктар, нахiлiўся i атрымаў удар шылам у кадык. Сталёвая дзюба прабiла раскормленае горла i спынiлася ў хрыбетцы. Ахоўнiк зарохкаў i схапiўся няпэўнымi пальцамi за лакiраванае дзяржальна швайкi. Выцягнуць шыла ён не здолеў, павалiўся на падлогу, паторгаўся, выпруцiўся i адразу зрабiўся ненатуральна вялiкi, як усе мерцвякi.

Рызыкант паспрабаваў узняцца на локаць, але жыццёвая энергiя пакiнула яго разам з крывёю, што палiлася праз рот на чорна-белую падлогу.

— Што нарабiлi?! — касiрка высмаркалася ў ружовую хустачку i прашаптала: — Зусiм дзецi...

Як i звычайна, панядзелак у Баранавiчах надарыўся нешчаслiвы.

30.04.1997

Звычайны Попельнiк вядзецца ў гатэлях найвышэйшага кшталту. З выгляду ён падобны да станiстага маладзёна, чые генеалагiчныя каранi цягнуцца ў арабскiя пяскi паўночнай Афрыкi.

Попельнiк займаецца выключна попелам дый попелкамi. Ён абыходзiць пакоi, калiдоры, прыбiральнi i замяняе поўныя недапалкаў пасудзiны на выключна чыстыя. Найулюбёнейшы занятак гэтай сцiплай iстоты — разносiць па фае круглыя, выдзеўбаныя з шэрага каменю дыскi, да споду ў якiх, каб бясшумна сунуцца па шкляных столiках, прыклеены лямец. Калi ўпусцiш такую рэч на нагу, верагоднасць калецтва i страты пальцаў стопрацэнтовая.