Іван Шамякін - Пошукі прытулку

Схадзіў да Баранава, не пасаромеўся папрасіць пазычыць малака, сала. Залатыя людзі былі гэтыя Баранавы! Машу крануў мой клопат пра яе здароўе. Аднойчы яна пагладзіла маю руку i ласкава сказала:

— Які ты харошы ў мяне.

О, якое гэта было шчасце, такое прызнанне: харошы i ў мяне. Я — яе, яе! На ўсё жыццё!

Недарэмна кажуць: не было б шчасця, ды няшчасце памагло. Пасля хваробы адносіны нашы як бы перайшлі ў новую вышэйшую стадыю, набылі новы сэнс — той, які заставаўся да канца жыцця, нягледзячы ні на рэўнасць яе, якая часам успыхвала, ні на бытавыя сварKi, часцей з-за дзяцей, пазней — з-за ўнукаў: выхоўвала ix бабуля, а дзядуля, стары скептык i буркала, часцей за ўсё крытыкаваў яе залішне ліберальнае выхаванне, хоць сам не аддаваў ім увагі столькі, як яна, вельмі ж быў заняты творчасцю, працай у Саюзе пісьменнікаў, у Вярхоўным Савеце; усім абавязкам сваім я аддаваўся з апантанай шчырасцю. Вяскоўцы любілі сваю фельчарыцу. I яна аддавала ім не толькі свае веды, вопыт, увагу, цеплыню сэрца — да хворага ў дальнюю вёску магла пайсці ў любы час, у любое надвор'е, — але магла аддаць апошняе. Прыгадваю два выпадкі, якія ў той кароткі міг нават абурылі мяне, а пасля захаплялі.

Пасля грашовай рэформы i адмены картачак у снежні 1947 года я ў хуткім часе атрымаў ганарар за першую частку «Глыбокай плыні», зменшаны, праўда, у дзесяць разоў, але ўсё ж тысячы паўтары. Паехаў у Гомель i купіў цэлы салдацкі рэчавы мяшок прадуктаў: каўбасы, масла, кансерваў, крупы, пячэння, цукерак. Ледзьве давалок ад станцыі, як той мяшок з кнігамі. Суседкі прыходзілі паглядзець на такую смакату, як на дзіва, радаваліся i засмучаліся: «Няўжо i нашы дзеці калі-небудзь будуць есці такое?», «Не дажывём да такога».

A дні праз тры я выявіў, што ад пакупак маіх мала што засталося. Закіпеў:

— Куды дзелася?

— Аддала.

— Каму?

— Хворым дзецям. — I ласкава абняла: — Ваня! Не злуйся. Хіба магла я не даць Паўліку? Яму ручкі гранатай адарвала. Ці Нінцы Міхальчанцы? Сухотнае дзіця. I дзецям Салодкага дала.

Салодкія — дзеці таго дырэктара, што некалі ў Церусе стрыг мяне, як барана. Яго ў 1937-м пасадзілі. Маці перабралася ў сваю вёску Чарацянку. Дзяўчаткі хадзілі ў пяты i сёмы класы. Вучыліся выдатна. Але малодшая разы два самлела каля дошкі — ад голаду. Маша тады моцна выдала нам з Бібікавым.

— Кіраўнікі! Балбатуны! Галодным дзецям памажыце!

— Памаглі б, каб бацька ix на фронце загінуў.

— Іван Сяргеевіч, пасаромейцеся! Вы ж добра ведалі Салодкага, казалі: залаты чалавек. Ды, нарэшце, дзеці за бацьку не адказваюць. Сталін сказаў.

Другі выпадак. У 1946-м прыслалі «дапамогу» па лініі ЮНРА (арганізацыя дапамогі разбуранай Еўропе). Да нас дайшло літаральна шмаццё амерыканскае (як не сорамна было такое пасылаць?!). Але клопату нам было не з гэтым шмаццём, а яго дзялёжкай. Людзі за вайну i пасля абнасіліся ўшчэнт. У акупацыі сеялі лён, пралі i ткалі. А пасля аднаўлення калгасаў хто мог дазволіць сабе пасеяць на прысядзібным участку лён? Хапіла б зямелькі пад бульбачку. Соткі нярэдка абразалі — за невыпрацоўку працадзён у калгасе.

Натуральна, кожная кофтачка, спадніца, штаны, няхай i паношаныя, з'яўляліся дарагім набыткам. Камісія тыдні два дзяліла. I колькі было нараканняў, скарг, абвінавачванняў! Мы, начальства — Бібікаў i я, неаднойчы хаваліся ад інвалідаў: тыя, падвыпіўшы, сапраўды маглі пабіць. З адзеннем было прасцей: што прыслалі — тое дзялілі. Найбольшы клопат быў з абуткам. Яго было некалькі мяшкоў. Але з кучы, што заняла пакой пошты (на вокнах былі краты), ледзьве выбралі дзесятак парнага. Дзівосы! Атрымліваючы няпарныя чаравікі, людзі смяяліся i плакалі, праклінаючы i заакіянскіх дабрадзеяў, i сваё роднае начальства, якое, маўляў, павыбірала лепшае. Каму трэба быў няпарны абутак? Але як ён атрымоўваўся? Інваліды горка жартавалі: «А чаго вы здзіўляецеся, бабы? Яны там думаюць, што ўсе мы аднаногія засталіся».

Самі інваліды выбралі чаравікі жаночыя, парныя, самыя лепшыя. I ўрачыста ўручылі сваёй фельчарцы.

— Табе, Філатаўна, больш за ўсіх прыходзіцца хадзіць. Гэта табе не ад амерыканцаў — ад нас.

Кранулі Машу да слёз.

А праз тыдзень чаравікі зніклі.

Я абурыўся:

— Каму аддала? Думала? Скажуць: столькі нахапалі, што раздаюць.

— Як ты баішся, што скажуць. Не скажуць. Вольга Шклярава замуж выходзіць. A ў што абуцца не мае. I я аддала ёй... Каб ты пабачыў, як усцешылася дзяўчына!

На змену абурэння прыйшло замілаванне дарагім чалавекам. Такой яна была маладая, бедная. Такой засталася i ў сталыя гады, зрабіўшыся адносна багатай.