Іван Шамякін - Пошукі прытулку

A ў нядзелю — нават Ірына не высветліла, па чыёй ініцыятыве — сабралася чалавек дваццаць сваякоў, суседзяў. Вяселле. Калі маці нагатавала? А можа, ёй няцяжка было, бо сваякі прыносілі сваё — вяндліну, пірагі, масла, смятану. Пілі, елі. Спачатку стрымана, мабыць, саромеліся новага зяця: прафесар! А пад хмелем разышліся. Ірыніна сястра крычала:

— Ірка! А ты добрага мужыка сабе ўхапіла! Той, пляшывы, мне не прыглянуўся... Цалавацца лез, слюнявы. Я чуць яму не заехала. Казалі, што ён міністр. Праўда? А прафесар — лепш! Калі не барадаты. Не люблю барадатых. Мой Косцік у дваццаць бараду адрасціў. Дурная мода! Хацела яго, соннага, абстрыгчы.

А мужчына, дзядзька Васіль, лез з іншым:

— А што ён у цябе п'е, як певень? Такі дуб, а п'е напарсткамі. У нас так не п'юць. Глушаць яе, заразу, стаканамі.

Ірына сарамліва пасміхалася, як Аксён весела смяяўся — ён любіў сялянскую шчырасць. I выпіўшыя сяляне не здаваліся яму такімі брыдкімі, як гарадскія заўсёднікі піўных павільёнаў.

На трэці дзень шчырай працы, падчас пагрузкі мяшкоў на трактарны прычэп у Аксёна скруціла паясніцу.

Лячылі: цешча клала гарачыя цагліны, Ірына рабіла масаж i ездзіла ў Любань за лекамі. Прымусіла сядзець дома.

У час гэтага «вялікага сядзення» ён паразумеўся з Уладзікам. Сам не ведаў пра свой талент выхавацеля. Але прыгадаў сваё школьнае захапленне: майстраваў цацкі, лялькі з усяго, што было пад рукой: з дрэва, бяросты, шышак, з паклі, саломы, анучак.

Уладзік любаваўся з яго ўмення, весела выгукваючы:

— Ух ты! Майстра ты, Аксён!

Паясніцу вылечылі.

Канчаліся адпачынкі. Цягнула ў аўдыторыі. Ірына прызналася, што яе не вельмі цягне ў паліклініку.

— Я люблю сваю працу. Але мне так спадабалася на курорце i тут, дома. Ніколі не думала, што чалавек можа мець столькі шчасця, колькі мела я ў гэтым незабыўным месяцы. Ці паўторым мы яго?

— Паўторым, Іра, паўторым. Цяпер яно заўсёды будзе з намі, наша шчасце.

Хацела забраць з сабою сына. Але бабуля гатова была легчы на парозе.

— Пакуль у школу не пойдзе — не аддам!

I дзядуля ажно праслязіўся.

Хлопчык разрываўся паміж маці i бабуляй. Пра горад у яго не захавалася ўспамінаў. А тут, у вёсцы, — казка. Але — мама...

— Мамачка, а ты не забудзеш мяне?

— Сыночак мой маленькі, як жа я забуду цябе? Крывіначка мая!

У аўтобусе ў пачатку дарогі Ірына часта даставала насоўку.

— Іра, не хлюпай носам, а то высаджу, — пажартаваў Аксён.

Яна прытулілася да яго пляча, адчула яго сілу, яго цеплыню i ажыла. Асцерагалася, каб не перадаць смутак яму: ён павінен быць вясёлы, бо яго весялосць, якую назірала ў санаторыі, у бацькоў, — яе шчасце. У ix жа зусім іншае жыццё, чым было ў яе з тым... I яна павінна зрабіць усё магчымае, каб яно заўсёды заставалася такім.

Спытала ў Аксёна:

— Хто сказаў: «Свята, якое заўсёды з намі»?

— Хемінгуэй.

— Ты ўсё знаеш! — i пацалавала яго ў шчаку, не саромеючыся пасажыраў.

У першы ж дзень працы Ірына прынесла навіну: у ix паліклініку сыходзяцца плёткі з усяго горада.

Яна прыйшла позна, калі Аксён працаваў пры святле настольнай лямпы. Заглянула ў пакой, уключыла люстру.

— Не сляпі вочы. У гэтым начніку трэба памяняць лямпачку. Эканоміць не будзем, — яна гэта часта паўтарала, аднак сама эканоміла — на сабе, на харчы i на адзенні, што было предметам ix любоўнай спрэчкі.

Нядоўга мыла рукі; звычайна даўжэй, як перад аперацыяй, з мылам i шчоткай; Аксён жартаваў з гэтай яе павышанай прагі да чысціні. Села з другога боку стала, хоць рэдка так садзілася, калі ён працаваў: старалася нічым — ні словам, ні рухам — не перашкодзіць яму.

Аксён глянуў на яе i па бляску вачэй, па ўзбуджанасці зразумеў, што ёй не церпіцца нешта расказаць.

— Хочаш, я здзіўлю цябе?

— Толькі не вельмі. Каб не пашкодзіла працы. Я пішу праграму для ВНУ.

Ірына нервова засмяялася:

— Дык слухай жа... Мой ажаніўся з тваёй...

— Цябе гэта здзівіла? Мяне — не. Як казала мая маці: два чобаты — пара. Здзівіла іншае: «мой», «твая»... Іра! Мая былая, твой былы. I Бог з імі. А цяпер ты мая...

— А ты мой. Не, мяне не здзівіла. Пацешыла. Камедыя! Памяняліся жонкамі. Ці, наадварот, мы памяняліся мужамі. Такога Мальер i Чэхаў не прыдумалі. Аднак чаго ў жыцці не бывае. Будуць яны верныя адзін аднаму, як думаеш? Няма з маіх калег нікога блізкага хоць да аднаго з ix...

— Цябе цікавіць, як яны будуць жыць?

— Цікавіць? Не, не цікавіць. Я знаю... Сумленне ў ix... у яго i ў яе...

— Кожны атрымаў, што заслужыў. Я — скарб, якога, можа, i не заслужыў...