Іван Шамякін - Пошукі прытулку

«Не паб'ю, дык хоць напалохаю. Ён чакаў, што я паб'ю яго ў тую злашчасную раніцу. А я — размазня. Талстовец няшчасны».

Кароткія ўсходцы здаліся даўжэзнай лесвіцай, як у метро. У тралейбусе жанчыны адварочваліся ад яго. Гэта злавала. Хацелася кінуць ім абразлівае, але стрымаўся: злосць, як i радасць, трэба берагчы.

Доўга стаяў перад дзвярамі, не адважваючыся пазваніць. Слухаў, як тахкае сэрца, пульсуе кроў у скронях. Ад каньяка? Ці ад незвычайнасці сваёй задумы? Разумеў, што ўдарыць ён не здолее — п'яная фантазія. Не дарэмна п'яныя часам робяць нечаканыя, вар'яцкія ўчынкі.

Хацеў ужо спускацца назад. Але з суседняй кватэры выглянула жанчына, мабыць, сачыла ў «вочка», ветліва сказала:

— Пазваніце яшчэ раз. Ірына Уладзіміраўна дома, я нядаўна хадзіла да яе. Хіба заснула...

Адступаць няма як — пазваніў, хаця падумаў:

«А навошта мне Ірына Уладзіміраўна?» Але тут жа загарэлася цікаўнасць: якая ў яго жонка?

Яму без запытання «хто?» адчыніла прывабная, танклявая жанчына, смуглявая, што мулатка: чорныя валасы, модная завіўка, вялізныя карыя вочы, пад чорнымі, як намаляванымі, брывамі.

Не здзівілася, але ўважліва ўгледзелася, пэўна, пазнаючы. I ён пазнаў яе. Некалі звярнуўся ў паліклініку з болем у паясніцы, i хірург паслаў да неўрапатолага. I вось гэтыя мяккія ручкі мацалі i мялі яго паясніцу, ажно рабілася няёмка.

Дык вось якая яна, яго жонка! I ад такой ён бегае налева? I ён зазлаваў яшчэ больш.

«Я такі дам яму па мордзе. Не сёння — заўтра. У міністэрства пайду, знайду яго там».

Прыветліва i вінавата ўсміхнуўся гаспадыні:

— Я пазнаў вас, Ірына Уладзіміраўна.

— I я пазнала вас. У вас цікавае прозвішча — Моіжаўка. Так?

Ён засмяяуся.

— Не так. Крапіўка.

Шчокі яе запунцавелі, i ад гэтага яна стала яшчэ больш прывабная.

— Прабачце. Аднак праз парог... Праходзьце.

Аксён Пракопавіч нясмела пераступіў парог. Зняў капялюш. Яна запрасіла яго ў даволі прасторны пакой са знаёмым «Гарызонтам» i такой жа, як у яго, канапай. Але сервант стаяў шыкоўны, імпартны, за шклом — дарагія сервізы, кубкі, чаркі, фужэры, фарфоравыя фігуркі звяроў. Стол на такіх жа выгнутых ножках, два мяккія крэслы з таго ж камплекта. Як трапіла сюды прымітыўная бабруйская канапка?

Падумаў: на ёй спіць яна, калі даведалася пра здраду пляшывага. Яны — таварышы па няшчасцю. У вачах зашчыпала ад жалю да яе, гаротнай.

— Сядайце, — яна паказала на мяккае крэсла.

Ён сеў, паклаўшы рукі на калені, як вучань у настаўніцкай. Яна села на канапе, насупраць. Нейкі час глядзелі адзін на аднаго. Ён любаваўся ёю, раптам супакоены — перестала балець галава. Яна, бадай, вывучала яго, мабыць, жадаючы здагадацца, з якой нагоды з'явіўся гэты нечаканы госць.

— Вы да мяне?

Аксён Пракопавіч набраў паветра поўныя грудзі i баяўся яго выдыхнуць.

«Што сказаць? Як сказаць? Ганебна стаць даносчыкам. Але я скажу! Я скажу... Яна павінна ведаць... Няхай ведае, а то, можа, жыве ў няведанні i, можа, цешыцца».

Гучна выдыхнуў, узлаваўся на сваю нерашучасць:

— Я прыйшоў даць па мордзе вашаму... пляшываму кату. : УчйИ

Яе вочы расшырыліся ад здзіўлення, сталі яшчэ прыгажэйшымі, але ён убачыў у ix іскрынкі смеху.

— Вы можаце гэта зрабіць?

— Я не знаю. Можа, гэта такая п'яная фантазія. Я напіўся сёння, — i як бы апраўдаўся перад ёй: — Першы раз у жыцці.

— Я не пытаю — за што...

— А я скажу. Сёння я развёўся з жонкай.

— О Божа! — Ірына Уладзіміраўна панурыла галаву i апусціла вейкі.

А яго прабіла на шчырасць, на бязлітасную шчырасць: няхай ведае!

— Я застаў ix у ложку... у сваім... Прыехаў з Macквы.

Яна закрыла твар далонямі.

— Прашу вас. Не трэба. Я ведаю больш. О, колькі я ведаю!

— Ведаеце i церпіце? Жывяце з ім?

— Як мы жывем — адзін Бог ведае.

— Да плюньце вы на яго! Вы такая... — не сказаў, што прыгожая. — I вы маеце кавалак хлеба. У вас добрая прафесія.

— У вас ёсць дзеці?

— Не. Яна не хацела.

— Вам легка. A ў нас сынок. Я мусіла завезці да мамы, каб ён не бачыў п'янага бацьку. Ён нярэдка прыходзіць п'яны i куражыцца.

— Б'е вас?

— Не. Што вы! Хіба я дазволіла б. Я таксама з характерам. Быў чалавек як чалавек. Гады два назад што ашалеў. Загадчык аддзела... Атмасфера ў ix там такая ці што? Я, урач, хадзіла да варажбітак, суседка сказала, што гэта нейкая зладзейка заваражыла яго. Можа, ваша?.. Прабачце.

— Можа, i мая. Мяне яна заваражыла. Умела...

Ірына сумна пасміхнулася. Пасля слоў пра сынка

Аксён Пракопавіч пранікся да яе нейкай асаблівай павагай. Захацелася ўпасці на калені i пакланіцца. Разумеў, што на такое рыцарства штурхае выпіты каньяк; з намаганнем стрымаў нечаканае жаданне. На калені ён падаў перад маці, калі яна апынулася ў бальніцы, i аднойчы перад Ядзяй, кал i тая прырэўнавала яго да незнаёмай дзяўчыны, з якой пайшоў танцаваць, пакінуўшы жонку адну. Але калі тое было! Тады яны рэўнавалі адзін аднаго з-за любога неасцярожнага слова, з-за камплімента: яго — жанчыне, яе — мужчыне.