Іван Шамякін - Пошукі прытулку

У машыне падумаў з вясёлым гумарам, што ніколі так не спяшаўся на спатканні — ні на першыя, у дзевятым класе, ні да Ядзі.

Ірыны не было каля хлопчыка з лебедзем. Гэта спалохала. Пажартавала? Не, не магла яна жартаваць!

Прагна ўдыхаў вільгаць ад пырскаў. Але праз колькі хвілін фантан выключылі. Цямнела, але ў цемры ярчэй гарэлі ліхтары. I ён пабег ёй насустрач.

Яна першая схапіла яго за дзве рукі.

— О Божа! Добра, што вы... — не адразу сказала: — Ёсць.

— Добра, што вы ёсць.

— Я не знаходзіла месца. Я мушу застацца ў кватэры... а куды пайсці?.. пакуль не размяняем... Ен паехаў на дачу. Але ў п'янага ў яго самыя нечаканыя фантазіі. Ён мог вярнуцца. А ён дурны п'яны.

— Цяпер ён не кране вас.

— Рукамі — не, хоць даваў волю i рукам. Але словаMi... Я перадрыжэла перад разводам. Мне стала лягчэй, калі ўсё скончылася, а ён вылаяў мяне, абразіў, i я ўвесь астатні дзень праплакала. О, каб вы ведалі, што я перажыла!..

— Я разумею... — i пачаў расказваць пра свой развод.

Яна маўчала, выпусціла адну яго руку i не выпускала другую, як выратавальны круг.

Яны прайшлі з цэнтральнай алеі на бакавую, дзе менш святла.

— Калі вы баіцеся, я магу пайсці да вас.

Ірына выпусціла яго руку i адхіснулася.

— Ды вы што! Як можна! Вы абражаеце мяне.

Аксён засмяяўся.

— Не бойцеся. Я не кусаюся. Я вельмі рахманы. А хочаце, пойдзем да мяне.

— Не, не! Што вы! Я не думала, што вы такі...

— Я не такі, я нармальны. Я нармальны чалавек. Давайце пяройдзем на «ты», i я скажу табе такое...

— Што? — яны стаялі пад ліхтаром, i ён убачыў у вачах яе цікаўнасць, а вусны дрыжэлі.

— Добра, я скажу... Давай заўтра пададзім заяву.

Ірына на міг як акамянела. Потым уткнулася тварам яму ў грудзі; ён асцярожна падтрымаў яе за плечы, якія не ўздрыгвалі ад плачу i не напружваліся ад радасць Доўга маўчала, потым уздыхнула, адхілілася, спытала:

— Вы сур'ёзна?

— Я жрэц сур'ёзнай навукі, — пажартаваў ён.

— Ты — жрэц, — згадзілася яна. — Але што скажуць мае калегі? Што падумаюць! Яны шкадавалі мяне. А я праз тры дні пасля развода зноў збіраюся замуж? Не, Аксён. Я заўтра аформлю адпачынак, паеду ў вёску да свайго сыночка, да мамы. Трэба перажыць. Трэба вынасіць сваё новае каханне... як дзіця.

— Не дзевяць жа месяцаў, — пажартаваў Аксён.

— Не, не дзевяць.

Яны доўга хадзілі, расказваючы адно аднаму чамусьці пра сваё маленства, пра свае студэнцкія гады, i быццам спатыкаліся, калі размова падыходзіла да шлюбаў, — не хацелі называць сваіх былых. Пераходзілі на размову пра матэматыку, пра медыцыну.

Стаміліся, селі на лаўку, i тут яна дазволіла пацалаваць сябе.

Цалаваліся да світання. I смяяліся, што яны — як упершыню закаханыя.

Вяселле адбылося ў жніўні, без шлюбных атрыбутаў. Толькі сведкі: у яго — Алег Гукавец, у Ірыны — яе стрыечная сястра Люда. Да яе ж i паехалі пасля рэгістрацыі, яе маці накрыла святочны стол. Выпілі ажио чатыры пляшкі шампанскага. I гэта было ix вяселле! А праз тры дні (пуцёўкі Аксён узяў загадзя) паехалі на Нарач. У ix быў незвычайны мядовы месяц: абое, перажыўшы крушэнне, не спадзяваліся, што жыццё можа падарыць столькі шчасця i радасці. Праўда, Аксён хваляваўся за Ірыну: яна плавала, што дэльфін, i заплывала ледзьве не на сярэдзіну возера. Хаця плавала не адна — з майстрам спорту, — рэўнасці ён не адчуваў, a толькі баяўся за яе. Дні два дрыжэў, сігаючы па мастках, узіраючыся ў бліскучую водную гладзь, на якой нырала чырвоная шапачка. Прасіў, маліў не заплываць так далека. Абяцала і... парушала слова, паддавалася азарту. Пабіць хацелася спартсмена, які падбухторваў.

— Паплывём, Ірына Уладзіміраўна?

— Мне муж не дазваляе.

— Аксён Пракопавіч, ды вы проста феадал. Не бойцеся. Жонка ваша выдатная плыўчыха. Каб гадоў на дзесяць раней, я зрабіў бы з яе рэкардсменку.

Мужа яна ні разу не ўпікнула, што перад людзьмі праяўляе сваю ўладу, хоць чула, што з яго пасміхаюцца. Яе цешыў такі яго клопат, страх за яе. Але, перапоўненая шчасцем, яна набыла сваю даўно забытую дзявочую гарэзлівасць. Ён уступіў ёй: шчодра ўзнагародзіў дзяжурнага чаўночніка, аматара чаркі Юзіка, каб той плыў за імі на чаўне.

Ірына сказала:

— Хітруган ты, пан прафесар. Але мне прыемна твая хітрасць, — i пацалавала.

Ёй амаль усе з адпачываючых былі знаёмыя, i яна арганізавала вясёлую валейбольную кампанію, якая ўвечары ператваралася ў «шашлычную»: ішлі на паляну, смажылі шашлыкі, пілі віно.

Да Ірыны жанчыны адносіліся прыветліва, але раўніва: яна была каралевай баляў, заўсёды знаходзілася ў цэнтры ўвагі. Загарэлая, яна сапраўды стала падобная на крэолку. Пасол лацінаамерыканскай краіны, які прыехаў адпачываць, звярнуўся да яе па-іспанску. З гэтага весела смяяліся, расказвалі, як анекдот.