Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Сумна было старому палкоўніку ад такіх думак. А яшчэ было сумна ад таго, што ён стары, з хворым сэрцам, і не здолее дажыць да ажыццяўлення ідэалаў свабоды, роўнасці і брацтва. Ён верыў у чалавечы розум, у дабрыню, у тое, што людзі збудуюць жыццё на новых асновах. Ён пайшоў да бальшавікоў таму, што паверыў: вучэнне іх, тэорыя, не разыходзіцца з практыкай. Бальшавікі не спыніліся, як спыніліся эсэры. Не толькі спыніліся — папаўзлі назад. Сволач Керанскі, які столькі крычаў аб высокіх ідэалах, дабраўшыся да ўлады, загадваў расстрэльваць салдат. Расстрэльвалі ротамі, батальёнамі. Без суда.

Пятру Пятровічу было холадна і няўтульна. Узнялася завіруха, вецер біў у вокны, выдзьмуваў цеплыню ад прапаленай раніцою грубкі.

Багуновіч з'явіўся ў штаб у добрым настроі. Захацелася яму прывітаць Пастушэнку гэтак жа, як Рудкоўскі прывітаў яго. Але калі ў адносінах да яго была іронія, то ён гэта зрабіў зусім сур'ёзна:

— Здравія желаю, таварыш палкоўнік.

Стары падхапіўся з крэсла, што салдат перад начальнікам, выгляд у яго стаў разгублены і спалоханы. Жаласліва папрасіў:

— Не трэба так жартаваць, Сяргей Валянцінавіч. Па-першае, я не палкоўнік...

— Па-першае, вы палкоўнік, Пятро Пятровіч. Няхай Керанскі сваімі загадамі падцірае пэўнае месца... Ніхто вас не пазбаўляў звання. А па-другое, па-другое... знаеце, пра што я думаю? Калі бальшавікі створаць сваю армію... рэвалюцыйную... яны мусяць вярнуцца да званняў... Можа, гэта будуць іншыя званні, але будуць! Не можа быць арміі без камандзіраў, якіх неяк трэба называць,— Багуновіч весела азірнуўся.— Не выдавайце мяне Сцяпанаву. І Міры. Але я вам прызнаюся: сёння мне раптам захацелася стаць савецкім палкоўнікам... хоць ваенная кар'ера, як вы ведаеце, мяне не вабіць.

Пастушэнка расчуліўся, ажно ў вачах заблішчалі слёзы: сорак гадоў чалавек праслужыў у арміі.

— Дарагі мой! Зайздрошчу я вам... Аптымізму вашаму. Дай бог, дай бог стаць вам і палкоўнікам... І генералам... А я за вас хваляваўся, знаеце... Усё-такі гэта...

— Авантурна?

— Я інакш хацеў сказаць: рызыкоўна... Пад выглядам салдата...

— Рызыка была, безумоўна. Адзін з іх афіцэраў сказаў па-французску: «Гэты тып — бальшавіцкі шпіён».

— Што я вам казаў! Ах, галубчык!

— Але на іх трэба было глянуць не салдацкім вокам. Перад намі новая дывізія. Гэта мог убачыць толькі я. Так немцы выконваюць умовы перамір'я.

— Сяргей Валянцінавіч! Вы верылі, што яны будуць іх выконваць? Вораг наш без чэсці і сумлення.

— У Берліне сапраўды паўставалі рабочыя. Але рэвалюцыйнасць гэтых салдат убачыла толькі наша бальшавічка... Міра. Я не ўбачыў. Мы глядзелі рознымі вачамі... І я прызнаюся толькі вам: мне зрабілася страшна. Я не баязлівец. Але...

— Я разумею вас.

— Калі мы не заключым мір, будзе катастрофа. Мы страцім рэшткі нашай арміі. Папоўнім армію палонных. Ад гэтага мне стала страшна. Але, дзякуй богу, мы з вамі ніколі не панікавалі. Будзем дзейнічаць! Першае... тэлеграма штабу фронту аб тым, што супраць нас — новая часць.

Пастушэнка сеў да стала і пачаў пісаць.

— Другое... разведка! Арганізуем разведку. Не будзем святымі, калі праціўнік плюе на ўмовы перамір'я. Глыбокая разведка, Пятро Пятровіч! Мне толькі што сказаў Рудкоўскі... сынкі аднаго кулака пераходзяць лінію фронту... сёння перагналі туды коней... Злавіць! Выпытаць усё, што можна. Пад страхам смерці за шпіянаж. Нарэшце, чаму на той бок не могуць схадзіць нашы людзі? У кагось, напэўна, ёсць сваякі ў мястэчку ці яшчэ далей ў сёлах, у нямецкім тыле. Рудкоўскі паможа знайсці такога чалавека. Адным словам, разведка па ўсіх ваенных правілах! Нам жа лягчей, мы на сваёй зямлі. Укамплектаваць узвод разведкі лепшымі салдатамі і падпарадкаваць начальніку штаба палка. Вам, Пятро Пятровіч. Сачыняйце загад.

Багуновіч хадзіў па прасторным пакоі ад акна да дзвярэй, абыходзячы доўгі стол, за якім сядзеў начштаба, і гаварыў гучна, выразна, кароткімі фразамі — як дыктаваў загад. Стары палкоўнік пазіраў на яго ўлюбёна, бадай захоплена сыпаў на паперу не літары — іерогліфы — стэнаграфічныя знакі. Кажушок яго споўз з плячэй на крэсла. На плячах палінялага фрэнча выразна выдзяляліся прамавугольнікі ад былых пагонаў. Багуновічу гэтыя плямы кінуліся ў вочы, ён спыніўся за спіной у Пастушэнкі і са стоенай усмешкай падумаў: які гвалт узнялі б камітэт і Міра, каб ён прызнаўся, што пашкадаваў палкоўніцкіх пагонаў!

Абышоў стол, сеў з другога боку, памачыў пяро ў чарніліцу, пачаў пісаць. Пісаў павольна, почырк у яго быў каліграфічны, папоўскі, як жартаваў некалі стары Багуновіч. Працягнуў лісток Пастушэнку. Той прачытаў уголас: