Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

Адвячоркам вухнула недалёка гармата, страсянула зямлю. Хлопца скаланула. Ён ажно сеў на гародзе, чакаючы, што вось-вось заравуць усе батарэі, як тады, калі спыняўся тут фронт; яны, хто не паехаў у бежанцы, сядзелі ў лесе. Адзін бог ды немцы будуць ведаць, колькі смяртэльнага жалеза паляціць на галовы рускіх салдат, на яго, Піліпковага, бацьку. I нікога тады папярэджваць не трэба. Позна будзе.

Хацелася крычаць i грызці зямлю ад роспачы.

Але кананада не ўсчыналася. Праз колькі хвілін недзе далека, можа ў рускіх, адгукнулася яшчэ адна гармата. I сціхла. Сюды, у Ліпуны, кулямётная i вінтовачная страляніна далятала чамусьці на досвітку ды калі вецер дзьмуў з усходу.

Піліпок ведаў — дзядзька расказваў, што перш, чым усчынаць артылерыйскі агонь, робяць прыстрэлку. Ён быў упэўнены, што гэта прыстрэлка, за якой пачнецца агонь усіх батарэй, якія яны бачылі i якіх не бачылі.

Хлопец сядзеў у гародзе i не варушыўся. З напружаннем i з болем чакаў. Яго пачало ліхаманіць. Гарачка не праходзіла, калі ён, не дачакаўшыся грукату многіх гармат, вярнуўся ў хату. Пільнае матчына вока ўбачыла, што сын дрыжыць увесь.

— Захварэў ты, Піліпок? — занепакоілася яна.

— Ды не, мама. Нічога я не захварэў.

Было нямала клопату ўгаварыць маці, каб пусціла спаць з дзядзькам на сенавал. Ціхан увесь час там спаў, хоць ночы ўжо стаялі халодныя,— каб лепей чуць, што робіцца навокал: у прыфрантавой вёсцы гаспадару трэба пільна вуха трымаць, калі ў старой драўлянай хаце спяць дзеці, 6о ўсё можа здарыцца — ці шалёны снарад заляціць, ці варожыя салдаты якое паскудства зробяць.

Ляглі на гарышчы ў хляве, на духмяным сене. Сцішыліся. Але, пэўна, сена сваім шамаценнем выдавала не толькі кожны рух, але i кожны ўздых ці ўдар сэрца. Дзядзька працягнуў руку, памацаў Піліпкоў лоб.

— Цябе, праўда, калоціць нешта.

Тады хлапчына павярнуўся да яго, горача зашаптаў у твар:

— Дзядзечка Ціханка, хадзем!

— Куды?

— Нашым скажам!

— Вунь яно што! — свіснуў Ціхан i змоўк, задумаўся, відаць, i ў яго не выходзілі з галавы тыя батарэі.

— Ты ж казаў — па Ласіным можна прайсці.

— Па Ласіным можна, але як да Ласінага дабрацца?

— Хадзем, дзядзька. Гэта ж столькі яны нашых салдат паб'юць!

— Эх, Піліпок! Тут мы, можа, i ўратуем каго, то ў іншым месцы паб'юць. Вялікае гэта паскудства — вайна. Каб яе, праклятую, спыніць. Але не мы яе пачыналі — не нам спыняць. Цары ды генералы пачыналі, яны i спыняць, калі пабачаць, што мала народу астаецца, што хлеб няма каму сеяць ды жаць.

Але Піліпку было не да разважанняў пра цароў, пра хлеб, пра долю сялянскую, хоць звычайна слухаў ён дзядзьку з цікавасцю i павагай, бо, здавалася, разумнейшага чалавека ў ix няма i не было нават тады, калі ўсе сакавішчынскія мужчыны дома рабілі.

Хлопец за сваё:

— Хадзем, дзядзька!

— Ды як жа мы пойдзем удваіх? Падумаў ты, гаспадар? На каго баб, дзяцей пакінеш? Гэта ж табе не па журавіны i не на паляванне. Пойдзеш — i не вернется. Фронт, брат, гэта не месца для гулянак. Думаеш — проста так хадзіць туды-сюды?

— То давай я адзін пайду. Толькі ты раскажы, куды выйсці. А там — я ведаю.

— Cпi! — узлаваўся дзядзька,— А то папружку расперажу... Знайшоўся мне ваяка!..

Доўга маўчалі. Але заснуць Піліпок не мог i зноў не стрымаўся.

— Дзядзька...

— А каб табе... Во назола! — але ў голасе Ціхана не чулася больш злосці. Ён падняўся, злез з сенавала. Сказаў нешта каню — відаць, падклаўшы капусных лістоў, бо конь смачна захрумстаў. Схадзіў у хату, вярнуўся праз нейкі час i ціха паклікаў:

— Піліпок! Не заснуў? Злазь.

Хлопец катком шаснуў уніз, босы, нават світку на сене забыўся.

— A світка дзе, лапці?..

Панавала цішыня позняга вечара, глухая, асенняя. Толькі пасярод вёскі — у папоўскім доме, які займалі немцы (поп таксама падаўся ў бежанцы!), ціха іграў гармонік, мірна гэтак, як на вячорках. Аднак музыка чужая, незнаемая, зусім не такая, як на нашых вяселлях i гулянках.

Ноч была зорная, халодная. Да раніцы, напэўна, мароз пакрые стрэхі i поплаў шызым інеем.

Дзядзька i Піліпок, прыгнуўшыся, выйшлі на загуменне, адтуль у поле. З узгорка ўбачылі: на ўсходзе — там, дзе ix родная вёска, узнімалася зарыва.

— Пажар,— сказаў Піліпок, усё яшчэ дрыжучы ад холаду i хвалявання.

— Не, гэта месячык,— здагадаўся дзядзька.— Трэба нам паспяшацца, каб дабрацца да балота, пакуль месячык не падымецца.

Дзядзька захапіў з сабой аброць, каб на выпадак, калі трапяць немцам, сказаць, што шукаюць каня. Шлігіку даў абломак драўляных віл — рагача, якімі накідваюць снапы на воз, на сцірту ў гумне.