Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

— Ды мы што... проціў уласці хіба?.. Саветы зямлю далі. Але ж хіба парадак гэта — хлеб адбіраць? Хто яго вырасціў? Каму яго вязуць? Ты разбярыся... разбярыся, кажу я, таварыш начальнік. Бо калі ты ад рабочай уласці, то абыходзься са мной як са сваім таварышам, бо што Ленін абвясціў? Саюз рабочых i сялян. А ён мне, заграднік гэты: змоўкні, кажа, контра, спекулянт! Па мордзе, кажа, відна, што сала жарэш кожны дзень. A хіба я вінаваты, што яна чырвоная ў мяне, морда?

Пэўна разгубленасць дзядзькава i што апраўдвацца стаў (a нораў у яго, казала маці, круты быў i гонару мужыцкага нямала меў) неяк адразу змянілі матчын настрой. Уміг з незалежнай работніцы стала яна спакутаванай бабай, учарашняй сялянкай, якая i пасля замуства дрыжала перад старэйшымі братамі — гаспадарамі.

Дзядзька спалохаўся матчынай смеласці, a маці — сваёй уласнай. Сумелася, сцялася. Прабачэння ў брата папрасіла, што страчае яго так.

— I пачаставаць цябе, браточак, няма чым, — заплакала, сардэчна прызналася: — Мы хлеба вашага, як бога, чакалі. Паглядзі на Анечку: што свечачка растае. Баюся, не дацягне да вясны, дзіцятка мае.

У дзядзькі пачастунак знайшоўся, не ўсё забралі атраднікі. З торбы ляглі на стол баханка хлеба i кавалак сала. Які гэта быў смачны хлеб? З чыстай мукі. Мне далі ў той зімовы вечар вялікі акраец, можа, не менш, як тры нашы пайкі. Дзядзька гэтулькі адрэзаў. З якой асалодай ела я той хлеб! Цяпер, у багацці, у заможнасці, успомню — i пасля любых страў, пасля любых булак, самага святочнага абеду, хочацца мне з'есці акраец такога хлеба. Уначы мне не спалася, хоць i сыта павячэрала, i я чула размову маці з дзядзькам.

Зусім ужо нясмела, пошаптам, маці пыталася:

— Што ж мне рабіць, браток? Як перазімаваць з дзецьмі?

Маці пасля казала, што хацела, каб дзядзька Іван забраў мяне ў сяло, але дзядзька, можа, таму, што не параіўся са сваімі ці па іншай прычыне, не здагадваўся пра сестрыно жаданне.

Ён доўга маўчаў, толькі ўздыхаў i шкроб галаву — у начной цішыні чуваць быў кожны рух. Адказаў:

— Каб як правезці, то сабралі б табе яшчэ трохі, хоць i ў саміх не багата, развёрстка, ведаеш, якая.

Маці доўга маўчала, думала. I раптам зашаптала зноў з дзіўнай рашучасцю:

— Я правязу хлеб! Я да таварыша Леніна пайду, каб дазволіў!

Дзядзька хмыкнуў.

— Ха, куды заехала бабскім розумам! Да Аеніна! Думает, так цябе i пусцяць да яго? Да яго дабрацца, можа, як да цара было раней. Па году чакалі i з «такам» вярталіся.

— Не! — запярэчыла маці.— Ленін на заводах выступае, перад рабочымі.

Дзядзька яшчэ нейкі час па-рознаму выказваў сялянскае нявер'е ў існаванні справядлівасці на свеце. Але я заснула. I зноў бачыла сон, зноў сніла хлеб, але зусім інакш ужо. З газетнага партрэта, які Вася прыклеіў на сцяне над маёй канапкай, сышоў жывы Ленін. Адчыніў наш шафчык, які раптам зрабіўся можа ў сто разоў большы — вялікія паліцы на ўсю сцяну, i на паліцах ляжаў хлеб — духмяныя свежыя з залатой скарынкай баханкі. Ленін узяў адну баханку, адрэзаў акраец i падаў мне. Я адкусіла i зноў адчула той непаўторны, незабыўны смак, можа, таму i захаваўся ён у мяне на ўсё жыццё.

Да Крамля маці ішла рашуча, бо за бяссонную ноч настроіла сябе, што абавязкова пройдзе да Леніна. «Тры дні буду стаяць перад дзвярамі, а прайду»,— сказала яна дзядзьку, які пасміхаўся ў вусы i ў бараду сваю кудлатую, гледзячы на сястру ў святочным убранні: маці надзела плацце, якое некалі яшчэ да вайны падарыў ёй бацька i якое на маёй дзіцячай памяці яна ніколі не надзявала — не! да пагулянак было ў той суровы час, i кашаміравую хустку, якую часам абпінала мне i абяцала падарыць, калі я вырасту.

Але перад велічнай сцяной Крамлёўскай, перад вежай з залатым купалам i арлом i залатымі стрэлкамі на вялізным гадзінніку знікла матчына рашучасць i ўпэўнёнасць. Збянтэжанасць i страх апанавалі. Прыгадала братава нявер'е, яго сялянскія насмешкі: «Ідзі, ідзі, так цябе там i чакаюць. Дурная ты, Аксіння. Бабой ў цябе розум, хоць i гарадская ты». I ўласныя начныя сумненні ажылі зноў: «У Леніна вунь які клопат на плячах — уся дзяржава расейская; у яго ворагі з рэвальвераў страляюць, а я буду турбаваць з-за пуда мукі. Быццам адны мае дзеці галодныя».

Доўга з такімі вось думкамі хадзіла маці па плошчы, па якой марозны вецер гнаў калючы снег, па

Аляксандраўскім парку. Адважылася спытаць у аднаго чалавека, як прайсці да таварыша Леніна. I той проста i ветліва, нібы гэта было яго штодзённым абавязкам, паказаў на Троіцкія вароты, i нават правёў колькі крокаў, каб відаць былі тыя вароты, праз якія трэба зайсці, каб трапіць да Старшыні Саўнаркома. Маці падзякавала, i ён адказаў: