Севярын Квяткоўскі - Фрашкі да пляшкі

Дык вось, чытаем “Навінкі”, раптам вусатая пыса чырвонага колеру з лычкамі на пагонах зазiрнула праз плячо аднаго з журналiстаў i вырашыла, што ў таго ў руках запрашчонная лiтаратура. У чалавекаў сямi-васьмi забралi дакумэнты. Убачыўшы спэктар чэсных і нячэсных прэскартаў, сяржант разгубiўся толькi на iмгненьне i прапанаваў прайсьцiся ў апарняк на Iнтэрнацыянальнай. Кася заявіла, што ня пойдзе, і патрульныя выклікалі “казла”.

Увесь час “высьвятленьня сытуацыі” Кася Камоцкая выходзiла папалiць. Чакаць давялося больш за гадзiну: то байструк-бэпээсэмавец (азначэньне міліцыянта), якi на добровольных началах дзяжурыць у “Цэнтральным”, прыцягне малога злодзея, то яшчэ якая трасца здарыцца… Калi Кася пайшла палiць сёмы раз, аслупянелы міліцыянт, якi стаяў на выхадзе з пакою для затрыманых, схапiў Касю рукою (бо ж нельга затрыманым хадзіць туды-сюды!). Гэта была ягоная памылка. Кася пачала гнеўны сьпіч.

Ужо празь пятнаццаць хвілінаў дзяжурны пастарунку, старшы лейтэнант, лямантаваў: “У мяне тэмпэратура трыццаць дзевяць, у мяне малы заробак, у мяне цэлая купа справаў малалетнiх злачынцаў, у мяне не бывае адпачынку, а вы прывязалiся са сваiмi глупствамi!” “МЫ прывязалiся?..” Лейтэнант папрасiў прабачэньня. Але ад яго “адвязаліся” толькi пасьля таго, як ён у роспачы ледзь не пракрычаў: “Ну, харашо, харашо — у мяне працуюць бязмозглыя сяржанты!”

P. S. А “бязмозглыя сяржанты” тым часам пакралi ў затрыманых асобнiкi “Навiнак” і радасна цытавалі адзін аднаму газэту.

Кася заўжды падкрэсьлiвае, што ня любiць выконваць песьню “Прэзыдэнт, iдзi дамоў!”, бо “колькi ж можна”… У 1999 годзе напярэдаднi 25 сакавiка Касю Камоцкую запрасiлi ў Наваградак пасьпяваць у вузкiм коле мясцовых “нацыяналiстаў”. Гэта была прыватная вечарына, замаскаваная пад сьвяткаваньне Дня народзінаў наваградзкай грамадзкай актывісткі Тацяны Царук.

Два дзясяткi чалавек зь дзецьмi ўсiх узростаў сабралiся ў невялiкай зальцы кавярнi, што ў гатэлi “Наваградак”. Глыбей залi месьцiлася стойка бару, перад якой прытулiліся пару столiкаў, занятых выпадковымi наведнiкамi. Два зь iх, апранутыя ў камуфляж, шчыравалi па беленькай, тры — пацiху выпiвалi i ўважлiва слухалi Касю. Удзельнiкi вечарыны далiкатна плёскалi ў далонi пасьля кожнай песьнi, але ў атмасфэры адчувалася напруга. Тады Кася перапынiла адну зь лiрычных песьняў i грымнула “Прэзыдэнт, iдзi дамоў!”. Па заканчэньнi ў залi завiсла татальная цiшыня. Тады я дэманстратыўна запляскаў у далоні. Сьледам пачуліся адзінокія аплядысмэнты, якiя толькi па досыць доўгай паўзе былi падхопленыя цi ня ўсёй заляй. Яшчэ праз колькi часу тройка маўклiвых спадароў, якiя сядзелi за Касiнай сьпiнай ля стойкi бару, пакiнула кавярню. Прычым усе ўтрох падзякавалi за выступ, а адзiн пацалаваў Касi руку. “Гэта былi кiраўнiкi наваградзкага крымiнальнага вышуку!” — прашаптала мне суседка.

Атмасфэра сталася вольнай і непрымусовай :-).

Тым часам камуфляжнiкi, як высьветлілася, расейскiя дальнабойшчыкi, дапiлi чарговую пляшку. І наехалі на бармэна, маўляў, што гэта ён дазваляе ў сваёй установе: “Ладна, дарослых, але ж дзяцей невiнаватых навошта растляць махровым нацыяналiзмам?!”

Бармэн на сэкунду зірнуў на адвязных візытэраў. І, не спыняючы выцiраць келіхі, прамовiў: “У нас у горадзе ёсьць яшчэ пяць точак — валiце, шукайце любую зь iх”.

P. S. Гадзінай пазьней адзін з расейцаў, на той момант п’яны ўшчэнт, знайшоўшы ў сабе ўкраінскія карані, стаў перад Касяй на калені і папрасіў прабачэньня.

Аднойчы ў 1998 годзе Кася Камоцкая прыйшла з прыватнымі справамі на БТ, што на вулiцы Макаёнка. Пачала тлумачыць дзяжурнаму мiлiцыянту, што яе чакаюць, але той спытаўся толькi: “Кася, вы вернецеся да 23й?” “Канечне”, — упэўнена адказала Кася, зьбянтэжаная тым, што незнаёмец, да таго ж мент, называе яе імя.

Ясна, Кася пратэрмінавала дазволены час, але мiлiцыянт не абурыўся, а толькі працягнуў паперчыну: “Я напiсаў для вас тэкст, паглядзiце, калi ласка…” Праз паўгадзiны каля начной крамы “Дваццатка” Кася распавядала знаёмцам-тэлевiзiйшчыкам: “…Уяўляеце — мент!!! Мент верш падарыў!” Раптам пачуўся знаёмы голас: “Кася, я ж не заўжды мянтом быў…”

На пачатку зiмы 1999 году Кася Камоцкая i Ангус, салiст гурту “Тornado”, стаялi ў чарзе па пiва ў начной краме “Дваццатка”. Быў позьнi вечар, таму народу ў краме было шмат. Касiна беларуская гаворка ўзрушыла аднаго з наведнiкаў: што гэта тут за нацыяналiсты беларускамоўныя ў чарзе стаяць! За сьпiнамi ў Касi i Ангуса былi тры маладзёны гадоў па дваццаць, “з мордамi, як у бэпээсэмаўцаў”. Кася гучна выказала здагадку, што хамаватыя тыпкi належаць менавiта да БПСМу. Чарга падтрымала Касiн сарказм. Пакрыўджаны, самы задзiрысты дастаў з кiшэнi корку. Крутыя пацаны сапраўды былi з вышэйпамянёнай арганiзацыi. Ангус паведамiў, што зьбiраецца iх зьбiць, а таму запрасiў выйсьцi адзiн на адзiн у арку, што побач з крамай. Мiлiцыянты, якiя ахоўвалi “Дваццатку”, дэманстратыўна адвярнуліся, паглыбiлiся ў нейкую звышважную размову. У арцы Ангус выбiў бэпээсэмаўцу два пярэднія зубы. Тады астатнiя кiнулiся па мiлiцыю. Кася i Ангус засталiся “на месцы злачынства”. Досыць хутка пад’ехаў “казёл” з амонаўцамi. “Ахвяры нацыяналiстаў” кiнулiся да мiлiцыянтаў тыцкаць коркi ў твар… Амонаўцы моўчкi, не выходзячы з машыны, выслухалi зьбiўны i жарсны расповед маладых патрыётаў, паглядзелi на Касю з Ангусам, угледзеліся ў коркi, бяз словаў ляснулi дзьвярыма i зьехалi. Больш у той вечар каля “Дваццаткi” бэпээсэмаўцаў ня бачылi.