Анатоль Бароўскі - Воляй абраны. Дамова на спакусу

Вітажэнец адмоўна пакруціў галавой.

– Тады ўсёроўна мы вып’ем за гэта! Ты – піва, а я – гарэліцу.

Нават стукнуліся бакамі пасудзіны, як бы змацоўваючы сваё знаёмства.

– Раскажы пра сябе, Казімір.

Казімір зноў каўцянуў колькі глыткоў сівухі, паглядзеў на Вітажэнца:

– Што расказваць пра сябе? На Каўказе служыў, за цара-бацюхну жывата не шкадаваў. З генерал-маёрам Сляпцовым служыў. Выдатны быў чалавек! Сябар Міхайлы Лермантава, паэта. Калі вучыліся ў школе гвардзейскіх юнкераў і падпрапаршчыкаў, сядзелі за адной скамейкай. Загінуў генерал, як я даведаўся, у 1851 годзе. Мы з Шамілём ваявалі. Шаміля во як цябе блізка бачыў, правадніком быў у Хаджы-Мурата…

– Глядзі ты, – здзівіўся Ясь, – ёсць пра што ўспомніць…

– Ёсць, братка, ёсць… Паранены, пакрамсаны шамілёўскімі шаблямі, а які мяне д’ябал паслаў туды ваяваць, і сам не ведаю. Нескароны народ горцы, – гордыя, адважныя і смелыя. Тайна я сябраваў з адным горцам, давяраў я яму, як і ён мне.

– А якія настроі былі сярод салдатаў, з якімі ты служыў?

– Ды якія настроі… Ад дома адарвалі на дваццаць пяць гадоў, а ў кожнага дома бацькі, якія не могуць пракарміцца, і салдат нічым памагчы не можа… Хто жонку пакінуў з дзецьмі, а хто адзінокіх бацькоў… Паміж сабой пагаворым, як бядотна жыць на свеце – і ўсё. Некалі салдат ўголас загаварылі, што жыць так нельга, і не ведаем, куды яны падзеліся… Вось бы нам такую тады б газетку, як гэтая, ды назвалі б яе «Салдацкая праўда», то мы шмат чаго зразумелі б…

– А з гэтай, «Мужыцкай праўды», мужык зразумее? – папытаўся Ясь пра галоўнае, – ці пра тое расказвае і вучыць Яська з-пад Вільні?

– Пра тое, што трэба. Баяцца яе царскія служкі.

Вітажэнец усміхнуўся, абрадваўся, пачуўшы такое.

– А цяпер адкажы мне, Казімір, на галоўнае пытанне – ці гатовы падняцца дзецюкі з вёсак? Ці можа на іх пакласціся паўстанне?

– Гатовы. Праўда, не ўсе, але большасць чакае толькі сігналу. Калі ён будзе, Ясь Вітажэнец?

– Будзе. Мала ўжо засталося часу да таго дня.

– Хутчэй бы.

Вітажэнец дастаў з шэрай, паношанай, кайстры пачак газет, абгорнутых старым рыззём, паклаў перад Казімірам.

– Схавай!

У імгненне вока сусед Цюхны засунуў пададзенае запазуху.

Вітажэнец даеў селядзец, дапіў піва.

Казімір дапіў рэшту сівухі.

Маўчалі. За суседнімі сталамі гаварылі пра адвечнае дзецюкі, лаючы сваіх жонак, тых, хто прыцясняў іх, не даваў вольна дыхнуць…

«Во харошы момант папытацца ва ўсіх пра жыццё-быццё, ды карчма – не месца для такіх размоваў. А сабраць іх у іншым месцы немагчыма… Добра, што сустрэўся Казімір, няхай і раскажа пра іх гутарку, ды толькі не прызнаецца, з кім бачыўся…»

– Мне пара, Казімір, ссутоньвацца пачало ўжо, – паглядзеў на шэрае акно Ясь. – Я пайду адзін, не праводзь мяне.

– Куды цяпер пойдзеш, гаспадар з-пад Вільні? Мо заначаваў бы ў мяне – час цяпер неспакойны, усюды шпікі царскія шныраюць.

– Таму і не хачу, – растлумачыў Вітажэнец. – Яны палююць за мной, мне трэба быць асцярожным.

– Добра. Згодзен. Што на развітанне скажаш?

– Каб мужыкам перадаў газеты. Каб сказаў ім, што хутка грымне гром і пачнецца навальніца.

За ім, відаць, назіраў карчмар, бо, пабачыўшы, што госць дапіў піва, падышоў да яго. Вітажэнец выклаў грошы. Падзякаваў.

– Будзем рады вас зноў бачыць у нас, – нахіліўся ў паклоне карчмар. – Добрым гасцям мы заўсёды рады.

Ніхто не заўважыў, як Кастусь Каліноўскі пакінуў карчму.

…Праз хвіліну яго паглынула цемра, схавала ад чужога позірку.

“Расія пацярпела паразу ў Крымскай вайне 1853-56 гадоў. На расейскі трон, у 1855 годзе, узышоў цар Аляксандр ІІ. Наступіла нейкая зладжанасць расейскай палітыкі ў адносінах да Каралеўства Польскага.

Прыйшла “вясна” – так званая севастопальская адліга і ажыўленне эканамічнага і культурнага жыцця.

У Варшаве заснавана – у 1857 годзе – Медыцынская хірургічная Акадэмія, а праз год ствараецца Сельскагападарчае таварыства. Кіраўнік яго – А.Замойскі.

Акрамя гэтага ліквідоўваецца мытная мяжа з Расеяй – у 1851 годзе. Удала ўкараняецца эканамічна-палітычная кан’юнктура, якая з’яўляецца буйным штуршком у развіцці прамысловасці, сельскай гаспадаркі, гандлю, росквіт гарадоў, асабліва Варшавы.

Але насуперак гэтаму, ці ў дадатак да гэтага, пад канец пяцідзесятых гадоў, пад дэвізам сацыяльных рэформаў і барацьбы за незалежнасць і самастойнасць, значна актывізаваліся ўсе слаі грамадства на тых землях, якія анексіравала Расея.