Генрых Далідовіч - Гаспадар-Камень

— Спакойны, ціхі адказ, Кацярына Юр'еўна, адхіляе гнеў, а зневажальпае слова павялічвае ярасць... А ваша гэтая «новая» эпоха, вы, цяперашнія «новый», вызваляючыся ад «забабонаў», не слухаеце парад, не прымаеце выкрывання, дык i не станеце мудрыя, наробіце смуты, бяды, падарвеце ўсе асновы самадзяржаўя. Успыльчывыя толькі ўзбуджаюць разлад, a цярплівыя суцішаюць сваркі, звады... Шчаслівыя ніколі не будзеце. Бо хто не беражэ вусны свае i язык свой, той не беражэ ад бед душу сваю... А прыстойная кампанія...

— Маўчалі б, айцец Феадор, пра прыстойную кампанію! — не саступіла i папу сёння Кацярына.— Хто — мы прыстойная кампанія? Чалавеканенавіснікі, карцёжнікі, п'яніцы, плеткары, адарваныя ад народа людзі!

Феадор з маркотаю ды са здзіўленнем паківаў вялікаю галавою з доўгімі густымі русявымі валасамі. Ён быў у гэтай кампаніі самы старэйшы, шмат пакруціўся ў свой час ля ўсякага начальства, як аблупленых ведаў усіх сваіх гэтых кампаньёнаў. Характар яго вызначыць было i не так лёгка. У ім была i разважнасць, i памяркоўнасць, i ўвага. А разам з тым было i шмат раўнадушша, іроніі, здзеку з усяго, святога таксама. Часамі здавалася: ён не поп, а яры бязбожнік.

— I вы, айцец Феадор, думайце...— сказаў Петухоў.— Бо можа закалыхацца грунт i пад вамі. Цяпер, самі ведаеце, трасуць рэвалюцыянеры за бараду i бога! Хочуць свет перайначыць без яго. А з д'яблам, са змеем.

— Без бога нічога не будзе...— сказаў той.— Без бога ўсё само па сабе разбурыцца. Калі нячысты спакусіць, дык нячысты i загубіць.

— I на Нямкевічаў гэтых насылайце анафему,— наступаў Петухоў.— Што мы, а што i вы навінны ўсмірыць!

— Вось дзе героі! — сказаў Сяргеенка, паказаў рукою на Дзяжко i Гарбуковіча.— Калі вы хочаце ўбачыць душу сапраўднага, адукаванага, шчырага і адданага мясцовага інтэлігента, дык зірніце ў іхнія блакітныя вочы — i вы ўбачыце яе...

— Яшчэ б! Яны ж i ад мовы сваей, i ад культуры, i ад імён ды прозвішчаў сваіх сапраўдных адракліся...— дадала Кацярына са здзекам.— I ў іхніх славутых блакітных вачах якраз тое, што i хочацца бачыць: пакорлівасць, падхалімства перад дужымі, здзек з безабаронных. I яшчэ ў гэтых вачах процьма гарэлкі.

— Ты, дачка, яшчэ раз скажу: больш перажываеш за Нямкевіча, чым сам Нямкевіч! — паківаў галавою бацька.— Ты нібы i не Сяргеенкава. Быццам чужая нам... А паны Дзяжко i Гарбуковіч самі паскідалі лапці, шарачковыя світкі, абуліся i апрануліся як сапраўдныя інтэлігенты, пайшлі на сумленную службу, адракліся ад кваснага вясковага патрыятызму! I хіба ім горш цяпер? Што добрыя пасады маюць? Што з намі ў адной кампаніі?

— Ды што казаць! — абазваўся Дзяжко.— Нямкевічавы званы даўно ўжо адзвінелі... Гэтага не бачыць толькі Нямкевіч ды во Кацярына Юр'еўна.

— Чула? — прыгнуў галаву бацька.— Вось дзе голас сапраўдных сыноў, мудрых людзей!

— Толькі мне здаецца, што люд глядзіць на сваіх «сыноў», як на вырадкаў...

— Бо мужыкі нам зайздросцяць,— зноў азваўся Дзяжко.— Што мы, як кажа пан Сяргеенка, скінулі лапці ды світкі, носім боты ды сюртукі, што не аром i не косім...

— Дык вы «ўзвысіліся» над «мужыкамі»? — пасміхнулася Кацярына.— I бачачы, што Дзяжко запнуўся, здзекавалася далей: — Няўжо вы не адчуваеце: вы ж смешныя?! Па-правінцыйнаму фанабэрыстыя, недарэчныя! Каб вы былі сапраўдныя інтэлігенты, дык вы: не ганарыліся б сваім «узвышэннем», a дбалі б пра іншае. Усюды ж, i тут, i там у нас, у Расіі, ненавідзяць гэткіх «узвышэнцаў» з мужыкоў... Вы бярыце прыклад з Казлова ды Чарнова. Вось дзе інтэлігенты!

— Адзін палітычны злачынец, a другі п'яніца! — хмыкнуў Петухоў.

— Затое абодва сумленныя інтэлігенты,— адказала Кацярына.— Вось кім павінны ганарыцца!

— Нейкі юр сёння папаў на Кацярыну ІОр'сўиу...— жартам паспрабаваў выкруціцца з няёмкага стану Дзяжко.— Нікому слова не дае сказаць. Вясна на дварэ, трэба пра каханне гаварыць, а яна — пра палітыку!

— Я вот, панове, слухаю яе,— кіўнула на дачку гаспадыня,— i думаю: a праўду ж яна кажа. З адной ж-a плоці мы, людзі, a памірыцца ніяк не можам. Той вялікі, той «нікчэмны»! Той разумны, той «дурны»! Той павінен быць толькі панам, а гэты — парабкам! Нашто ж так дзяліць людзей? Усе ж людзі перад богам роўныя. I на Нямкевіча вы дарэмна нагаворваеце. Ён жа вельмі сціплы, шчыры i, як кажа Кацярына, больш пра людзей дбае, чым пра сябе. Ды, як відаць, цяжка жыць добраму чалавеку...

— Так, так,— падтрымала i пападдзя.— З усіх Нямкевічаў Аляксандр самы талковы. I не толькі з Нямкевічаў, але i з усёй вёскі. Аж дзіва, чаму нашы мужчыны гэтак яго неўзлюбілі?! Калі ты добра да чалавека адносішся, дык i ён ласкавы да цябе. Цкуеш яго бесперастанку — дык рана-позна агрызнецца...