Людміла Рублеўская - Дагератып

Бязлюдныя вуліцы, фігуры з заматанымі да вачэй тварамі... Цішыня. Разгубленыя, злыя дактары, якім не дазволена пісаць у картках сапраўдны дыягназ.

Мяне везлі ў “хуткай”, я глядзела на жоўтыя агні праспекту, машыны, што праслізгвалі міма, і думала, што, магчыма, еду ў апошні шлях.

У бальніцы было пекла. Людзі з тэмпературай сорак градусаў па Цэльсіі сядзелі ў калідорах, абсоўваліся са сценаў. Асабліва цяжка хворым даставаліся інвалідныя крэслы. У многіх у руках цямнелі здымкі іх лёгкіх са сведчаннем страшнай хваробы. Кожны мусіў прайсці немудрагелісты шлях: аналізы - рэнтген - накіраванне ў палату.. Хаця палаты даўно былі запоўненыя. Калідоры таксама. І чарга ў прыёмным пакоі амаль не рухалася, некаторыя сядзелі ў гэтых фарбаваных бляклай зялёнай фарбай сценах з раніцы. Я адчувала, што больш не вытрымаю. Адшукала, хістаючыся і трымаючыся за сцены, адзінага доктара - маладую дзяўчыну ў марлевай масцы. На маю абурана-адчайную просьбу - “ды чалавечнасць у вас ёсць ці не?”, доктар зарыдала. Яна тут таксама з раніцы, другія ўрачы пахварэлі. Лекаў няма. Месцаў у бальніцы няма. Выпісала мне хаця б накірунак на рэнтген.

Яшчэ праз гадзіну мне сказалі, што да пнеўманіі пакуль не дайшло, толькі бранхіт. Па шчаслівым, задыханым званку прыехала мая сяброўка Насця і забрала мяне на таксоўцы.

Цяпер я магу трохі ўявіць, што такое - смяротная хвароба і вызваленне ад яе. Як у графа з ягонай лікантропіяй.

Цікава, ці жыў бы граф Каганецкі на Беларусі? Ці прыехаў бы працаваць у наваствораны ўніверсітэт у 1920-х?

Вядома, старых спяцоў у трыццатых панішчылі як “ворагаў народа”... Але ж ён паспеў бы штось стварыць! Застацца ў гісторыі краю! Было б што адшукваць у архівах. А так - дзе тая Вена, дый нямецкую мову я ведаю на ўзроўні “іх бін аус Вайсрусланд”, нічога не расчытаю. Каб хоць у Польшчы ягоная светласць на навуковай ніве падвізаўся...

Між тым скайпавая размова пагучнела так, што я не змагла далей прымушаць сябе не слухаць.

- А чым кепска напачатку - лабарантам? Не бэбі-сітэрам жа! І зарплата большая, чым у твайго прафесара, разоў у дзесяць! Які “гастарбайтэр”? Зноў пачынаеш? Ну, ведаеш, зая, свае амбіцыі пакінь у саўку, дзе атрымліваюць сто даляраў і ганарацца, што такія інтэлектуальныя і абраныя. Здагадалася: у цябе, як у жаніха перад вяселлем, капрызы псіхікі. Супакойся. Кахаю цябе. Цалую. Чакаю.

Гальяш зайшоў на кухню з такой фізіяноміяй, быццам адбыў урок нялюбай фізкультуры, дзе не змог падцягнуцца патрэбную колькасць разоў.

Жанчына не павінна змушаць мужчыну здаваць нарматывы. Паміж двума закаханымі ўсё - норма, усё - на вышэйшую адзнаку.

- Прабач... - мармытнуў біёлаг, кінуўшы вінаваты позірк. - І так нервуюся перад ад’ездам. А тут яшчэ жухавіцкая гісторыя...

Гальяш цяжка ўздыхнуў.

- Мне трэба ісці... - прагаварыла я, разумеючы, што заставацца нельга, і ён не папросіць, а каб папрасіў, мне належала б горда адмовіцца. Мінулая ноч мая прайшла тут - але мы прыляглі толькі пад раніцу, на пару гадзінаў, у розных пакоях, не распранаючыся. І з гэтага таксама вынікала

- не пашкодзіць добра выспацца і прывесці сябе да ладу. - Заўтра, калі не перадумаў, паедзем да мяне на радзіму, у горад Б*, адтуль дабярэмся да Энгельсаўкі.

- Давай хоць да тралейбуса правяду... - з няёмкасцю прамовіў Гальяш.

- Цёмна... А ты не мая прабабка, стылет у рукаве не носіш.

Усю дарогу мы маўчалі... Але, упэўнена, думалі пра адно і тое ж: падзеі стогадовай даўніны пракручваліся ў свядомасці, як тэлесерыял. Фотаатэлье з выявамі кацянятаў, страшныя пост-мортэм, дзёрзкія студэнты, пусты маёнтак з зачараванымі рэчамі, бойка мужчыны і жанчыны перад камінам, жалезная клетка ў сутарэнні, пажар на заводзе, дрыгва, паверхня якой паволі заціхае, прыняўшы ахвяру... Я ўвесь час спалучала вычытаныя, уяўленыя карціны з сучаснымі краявідамі роднага мястэчка. І яны ніяк не спалучаліся. Ну хіба што ёсць у нас фабрыка па вытворчасці запалак. Але ці гэта мадыфікацыя таго самага дрэваапрацоўчага завода, які задумвалі век таму будаваць, я не ведала. Яшчэ хіба пачарнелая пажарная каланча на тым самым месцы тырчыць. Але нічога падобнага да будынка, у якім магло б месціцца фотаатэлье, насупраць яе няма. Шэры простакутнік Дома быта, у якім дакладна не замовіш ні сурдут, ні сукенку з турнюрам, гаражы ды пустка, на якой спачываюць іржавыя касцякі старых машын.

Ні пра тэракт на заводзе, ні пра тэрарыстаў у горадзе, ні пра пагромы ў нас нічога не расказвалі. Я не магла ўявіць, што сто гадоў таму ў маім Б* мелася капялюшнае атэлье, выпякаліся венскія булачкі, у кніжнай краме стаяла гіпсавая Мінерва і прадаваліся манаграфіі аўстрыйскага вучонага.