Уладзімір Сіўчыкаў - Высакосны год [Хоку і танка]

Яшчэ імгненне
не раставай у хмарах,
кволы маладзік!

* * *

У творы чужым
угледзеў сваю думку –
прыкра і ўсцешна.

* * *

Кудзеркі хмараў
падсвечвае малочны
ліхтар месяца.

* * *

Святы – хвіліны,
калі адчуваю:
праца ўдаецца.

* * *

Яблык самотны
між галінак свеціцца
Бетлемскай зоркай…

* * *

Ранішні водар.
Джэзва вабіць спакусна –
кава з бальзамам.

* * *

Сённяшні смутак,
нібы шэрань, што ранкам
кладзецца ў двары.

* * *

Мо застануцца
нікім не пачутыя
словы і думкі?

* * *

Колькі сядзібаў
змянілі гаспадароў
на дачах! Сумна…

* * *

Ці не халодна
табе, плюшч, туліцца да
бетоннай сцяны?

* * *

Неспадзеўны снег –
святочны і маркотны
на смагардзе дрэў.

* * *

О, немаўлятка,
што табе прыснілася?!
Аж здрыгануўся...

* * *

Патушыў святло
і пачуў – снег падае.
Ноч па-над краем.

* * *

Воран вяшчуе
на бляшаным вільчыку
пра стылую ноч.

* * *

Зябкая вада.
Заснуць не можа мэва –
гайдаюць хвалі.

* * *

Паліклініка...
У стомленых паглядах –
цяжар чакання.

* * *

Гартаю альбом
на лецішчы пры грубцы.
Снежаньскі вечар.

* * *

Золкам марозным
гатую па-ўсходняму
каву з карыцай.

* * *

Жорсткая шэрань.
Па-за мною – доўгі цень.
Стаю самотны.

* * *

Малако з мёдам –
найсаладзейшы ўспамін
пасля прастуды.

* * *

Цень таго смутку
на плечы апусціўся
адліжным ранкам.

* * *

Няўжо й сёлета
сустракацьмем Новы год
зусім без снегу?!

* * *

Ва ўтульным крэсле
высцягнулася котка,
вурчыць ва ўнісон
са старою лядоўняй --
электрастатычны джаз.

* * *

Зноў не патрапіў
у ігольнае вушка
з першага разу!
Акуляры здымаю –
ніцавокасць мінае.

* * *

Дыхтавы шкробат
рыдлёвак на асфальце
пабудзіў мяне
сутонлівай раніцай.
Пэўна – ноччу выпаў снег!

* * *

Даўняя стужка
З-пад аўтаадказчыка.
Гукаюць да мяне
тыя, што ўжо адышлі –
Уладзімір Жыжэнка…

* * *

Лёгкі перастук
колаў на стыках рэек,
свіст электрычкі
чуваць марозным ранкам
з паўстанка “Зялёнае”.