Басё Мацуо - Хоку

Вясна на дварэ.
Толькі дзевяць дзён
палям і пагоркам.

Сакуры зацьвілі —
і ночы
мінулі ў наўкольлі.

Цягне цыбаты дождж
парасткі ўгору.
Утравянела сьцежка.

Перад красою кветак
і месяц зьніякавеў: схаваўся
за аблачынку.

Спадае вада: вярба
гладзіць нахіленым вецьцем
ціну.

Вясна адыходзіць:
птушкі смуткуюць, у рыбін
вочы-сьлязіны.

Цёхкаюць салаўі!
Тут — перад гэтым гаем,
там — за тою вярбінай.

І самага доўгага дня
замала,
каб высьпевацца, жаўруку.

Ластаўкі, выпадкова
мне ў чарку зь віном ня ўкіньце
глебы драбок!

Рассталіся двое сяброў —
двое дзікіх гусей: між імі
шырэе захмараная мяжа.

Старая сажалка.
Жабка ў ваду
скокнула: гук усплёску.

Лётае матылёк
трапятлівы ў полі —
вось і ўвесь цень.

О, прачніся, прачніся —
зрабіся маім сябруком,
зьнерухомлены матылёк!

На кветку, якая не пахне,
сеў матылёк —
вяльможлівыя прыцуды.

Блукалец-крумкач, ці знойдзеш
леташняе гняздо?
У квецені — сьлівы.

Разлі свой водар і тут, ля ўзгорка,
дзе здабываюць зьляжалы торф,
квяцістая сліва.

Дзяржальна гэтага малатка
калісьці было камлём
камеліі ці мо — слівы?

Зрабілі душою сваёй салаўя
і сьпяць?
Ніцыя вербы.

Стварайцеся, на мой стары твар
не падобныя вершы!..
Першай сакуры цвет.

О, колькі сёньня
прыгадваецца ўсяго: гляджу
на сакуру ў цьвеце.

І гэтак штогод!
Ападаючы з сакуры, цьвет
корміць карэньне.

О, як я зайздрошчу ёй:
у гарах
сакура закрасавала.

Нават галяндцы, і тыя
прыехалі сакурам дзівавацца.
На конях — сёдлы.

На сакуры, што зацьвілі,
дуб не звяртае ніякай увагі:
сам сабе постаць!

Ах, верабейка-дружа,
ня зь'еш авадня: і яго
прывабілі кветкі.

Нават славуты вой,
захоплены сакурай, ператварыўся
ў сем простых ваяк.

Згук звону растаў. Паветра
дыхае водарам.
Вечар.

Мо для мяне пакінуў?
Прайшоў журавель, не абскубшы
балотнай пятрушкі.

Сьпякотлівы ліпень!
Акрыла хмурынкаю галаву
гара Арасі.

Летнія ліўні!
Вада ў рацэ
зраўнялася з вадаспадам.

Месяц дажджоў. Схілілі
сланечнікі галаву:
можа, сонца — унізе?

Згадаў галінку сасны —
і ўраз
адчуў прахалоду.

З вязанкаю сена на сьпіне:
дарожны ўказальнік
мне той чалавек у стэпе.

Верхнюю вопратку зьняў
і нясу на сабе — вось і ўсё
зьмены зь зімы на лета.

На рысавым полі ўвішна.
І я вандрую ўвесь век — няйначай,
рыхтую сьвет пад сяўбу.

Хадземце, сябры, са мною!
Калосьсе будзем жаваць,
спаць на траве пад небам.

Схапіўся, як за апору,
за колас жытнёвы.
О, ростань!

Ірысы. Прысесьці ля іх
і пагутарыць — хіба гэта
таксама не падарожжа?

Ніякага знаку, што неўзабаве
памерці мусяць:
сьпевы цыкад.

Белыя макі!
Здаецца, што расьцвілі
восеньскія дажджыны.

Дажджыць і дажджыць!
Пачарнела
на полі сьвежае ржышча.

Захад, усход — усюды
аднолькавы смутак.
Восеньскі вецер.

Зьмяркаецца. Адно голас
дзікае качкі
бялее ледзь-ледзь над морам.

Вымавіш слова —
здубеюць губы.
Восеньскі вецер.