Уладзімір Сіўчыкаў - Высакосны год [Хоку і танка]

* * *

Спалоханай пташ-
кай з нагруднай кішэні
пэйджар заціўкаў.

* * *

Адзін у купэ.
Краявіды маленства
мігцяць за акном.

* * *

Дым над вадою…
На хвалях сноў вандрую
ў сваё маленства.

* * *

Сакавіцкім днём
зазірнуў у люстэрка
плыткай лужыны
і надта дзіваваўся
бяздоннасці нябёсаў.

* * *

Чацьвёрты сезон
не шчыруе суседка
на дачных сотках –
амаль не адыходзіць
ад састарэлай маці.

* * *

Вельмі прыемна
наўздагад разгарнуўшы
том старадаўні
ў алгарытме радкоў
родную пазнаць душу.

* * *

Штучныя кветкі,
велікоднае яйка,
кропля ў кілішку,
недагарак свечачкі –
нацюрморт Радаўніцы.

* * *

Мадэль якая
ў салоне гадзіннікаў –
механічная
або электронная –
пакажа шчаслівы час?

* * *

Гляджу скрозь шыбу
пасля доўгай хваробы --
пялёсткі вішань
фарбуюць дахі ў сцягі
бел-чырвона-белыя…

* * *

Ясна, відочна
выблісне думка ў паўсне.
“Ранкам згадаю…”
Прачнешся на досвітку –
знікла без следу! Шкада…

* * *

Вусце Жодзінкі.
Адарваў аерыну –
гаркавы прысмак
пяшчотнага парастка
нагадаў мне маленства.

* * *

Утульны дворык...
Першыя кроплі дажджу –
пахне асфальтам.

* * *

Сад занядбаны,
дол у пялёстках вішань.
Ветраны вечар.

* * *

Апала вішня –
і ў шарую гадзіну
дзень абярнуўся.

* * *

Ледзь дакрануўся
да дзьмухаўца – і адчуў:
вецер над светам.

* * *

Вадасховішча...
Вяслую ўздоўж чароту –
лапочуць качкі.

* * *

Стаю ў лоджыі.
Скончыўся цыганскі дождж.
Рыпіць фрамуга.

* * *

Сярод палеткаў
валуны пры трох дубах.
Рэзкі крык сойкі…

* * *

Закінуў вуду –
выпрабоўваю ўдачу.
Чакаю знаку…

* * *

Вільготны вецер.
Лунае цюль фіранкі.
Гучыць Вівальдзі.

* * *

Знікае ў цемры
ды зноў пад лампіёнам
кажан крыляе.

* * *

Валошку згледзеў --
і рады той сустрэчы
ў чужой старонцы.

* * *

Які шкіпінар
выгнаў цябе з-пад зямлі,
крот-небарака?

* * *

Закіпае джэм…
Восы апаноўваюць
мядовы вечар.

* * *

За каласочак
схапіўся для падтрымкі
ў хвіліну расстання.

* * *

Бензінавыя
вясёлкі на асфальце --
прайшла залева.

* * *

Мятлікаў палёт
абуджае паляну
ў сонечных промнях.

* * *

Вясёлка знікла,
і падалося раптам –
сябрук пакінуў.

* * *

Перад дажджом
паспеў накрыць дрывотню
рубероідам.

* * *

Зумкае ў цемры
камарыха-крывасмок…
Якая прыкрасць!

* * *

Ступіў у цемру
з-пад паветкі веранды…
Пах медуніцы!

* * *

Спякотны дзень.
Вераб’і купаюцца
у пясочніцы.

* * *

Натоўп вірлівы…
Пух ліпне, твар казыча –
цвітуць таполі.

* * *

Пакой паўцёмны,
напяты вэлюм гардзін –
дынная поўня.

* * *

Абрысы хмарак
відаць і праз шчыліны.
Ляжу ў адрыне.

* * *

Ускраек мора…
Аскепачкі бурштыну
знаходжу зрэдку.

* * *

Батанічны сад…
Углыб сажалкі адплыў
спалоханы карп.

* * *

Мелісы й мяты
назбіраў на гарбату
ў суботні вечар.

* * *

Перапыніся –
шапоча штось лістота
пад сонцам жніўня.

* * *

Усміхаюся,
скрозь вейкі пазіраю
на Барселону.

* * *

Мяккая ўсмешка –
павучок уверх папоўз
ліпеньскім ранкам.