Уладзімір Сіўчыкаў - Высакосны год [Хоку і танка]

* * *

Сонца з-за хмары
няпэўна пазірае.
Спорны грыбасей.

* * *

Фольгу з дзьмухаўцом
пад пляшачным аскепкам –
“сакрэцік” ў пяску –
паказваў я сяброўцы…
Колькі мінула гадоў?!

* * *

Белыя перлы
ружовымі сталіся
ў сонечных промнях:
на парэчках зіхацяць
кроплі грыбнога дажджу.

* * *

Сарваны ветрам
з вясельнага картэжу
паветраны шар
па бетоне паскакаў,
а на газоне… лопнуў!

* * *

Па-над кар’ерам
пры Валоўшчыне Малой
скавыча вецер.
Замаркочаны пясок
струменіцца між пальцаў.

* * *

Заслаўскі кірмаш
віруе гаманліва.
Дзесь непадалёк
сном тысячагадовым
забылася Рагнеда.

* * *

Імжысты ранак...
Зноўку пішу краявід
на пустым пляжы.

* * *

Густа чмель гудзе
ў медунічным водары.
Вечар верасня.

* * *

Можа прачнешся,
станеш спадарожнікам,
сонны матылёк?

* * *

Занядбаны сад
суседняга лецішча…
Бабця хварэе.

* * *

Збуцвелі кветкі.
Ападае насенне,
нібыта слёзы.

* * *

Асенні вечар.
Засунуў юшку ў печы.
Адпачываю…

* * *

Калючы ржэўнік.
Мусібыць да лецішчаў
палёўкі імкнуць.

* * *

Амаль нячутны
далёкі гул ад шашы…
Позняя восень.

* * *

Сёння болей на
гадзіну спацьмем – пера-
ход на зімні час!

* * *

Зграбаю лісце
пад слівай зашэрхлае
ў восеньскім садзе…

* * *

Іржэўнік колкі,
як зваротны шлях пакут.
Нудны краявід.

* * *

Паркан фарбую.
Саспелай вішні колер
заспакойвае.

* * *

Як і пазалетась
песціць маю далонь
глянец каштана.

* * *

Кінуў жалудоў
у фантан з жабоцькамі
старасвецкі дуб.

* * *

Дочкі шукаюць
каштаны ў лістоце
ў парку Купалы.

* * *

Згалелі клёны.
Вусцішнасць пануе зноў
ля сцен Каложы.

* * *

Крачаць вароны
па-над садам згалелым.
Восеньскі вецер.

* * *

Лысая гара…
Праглядаю пры печы
тоўсты часопіс.

* * *

Ветразь-парасон
мяне ўпотай штурхануў.
Стылая слата.

* * *

Венера-зорка,
напэўна ж, дзесьці й сёння
дзеці слёзы льюць?

* * *

Прывідным ранкам
прасакоча сарока
над лісцем глогу.

* * *

Кубак забыты
на цыраце ў альтанцы.
Мжака цярусіць.

* * *

Грэюцца коткі
на капотах машын.
Празрысты ранак.

* * *

На дым гаркавы
дзівуецца малеча.
Бульбоўнік паляць.

* * *

Апала лісце,
ды скрозь вецце яблыні
ледзь бачны кляштар.

* * *

Кошка-прыблуда
жаласліва яўкае…
Дачы спусцелі.

* * *

Пабагацелі
прыбіральшчыцы ў двары –
важкія гурбы
залатое лістоты
шторання намятаюць.

* * *

Аж да гарышча
па цаглянай сцяне плюшч
ускараскаўся!
Асфальт у лодачках
барвістых лісточкаў.

* * *

Мабыць, утульна
будзе ўзімку засынаць
і чайным ружам
пад лапнікам яловым
дый пахкім пілавіннем.

* * *

Заструменіўся
дымок па-над комінам
у хаце напроці —
напэўна ж, заначуе
Віталь Мікалаевіч…

* * *

Выкруцілася
на аўчынным халаце,
які я скінуў,
трохколерная Тайга…
Сніць роднасную блізкасць?

* * *

Ідзём далёка...
Хто падкажа, дзе канец
гэтага шляху?
З дрэў на зямлю сцякае
лісце бясконцым дажджом.

* * *

Глінтвейн згатую –
брат абяцаў пад вечар
з-за гары прыйсці.

* * *