Адам Мальдзіс - Астравеччына, край дарагі…

— Кілаграм за кілаграм?

— Вядома. На дружбе нажывацца — грэх. Яны ж нам таксама дапамагаюць. То запчасткамі, то вопытам закладкі шматгадовых культурных пашаў.

— Ну добра, тады паехалі на ферму!

Хоць ужо з тыдзень прыпякала сонца, але да фермы даехаць было цяжкавата. Машына буксавала ў гразі. Дзмітрый Канстанцінавіч рэзка пераключаў скорасці.

У валоўніку стаялі тлусценькія бычкі і, адбіваючыся хвастамі ад бязлітасных мух, вяла хрумсталі кукурузнае лісце. У нос ударыла спёртае паветра — хоць ты сякеру вешай!

— Дзе ветэрынар? — злосна спытаўся Дзмітрый Канстанцінавіч.

Іван Касмовіч, увесь кругленькі, вырас, нібы з-пад зямлі.

— Ты спытай у жывёлы, як ёй дыхаць! Хіба цяжка адбіць вокны?

— Усе людзі на рабоце, — бліснуў шкельцамі акуляраў ветурач.

— Ах, на рабо-о-це! А ў гэтай духаце кожны бычок не дабярэ за суткі ў вазе мінімум сто пяцьдзесят грамаў! Памнож на чатырыста. Ды гэта ж шэсцьдзесят кілаграмаў у дзень, тысяча восемсот у месяц. Цяпер памнож на тры рублі. Пяць тысяч чатырыста рублёў страты ў месяц! Ты якую зарплату атрымоўваеш?

— Ну, няхай, дзвесце.

— Твая зарплата за два гады! Каб сёння ж усё выправілі!

— А цяпер паехалі ў Едаклані. Паглядзім, як там Ракоўскі ўбірае, — пачаў тушыць пажар Часлаў Іосіфавіч.

Насустрач ужо імчыцца на матацыкле Ракоўскі. Калісьці ён таксама прайшоў разам з намі праз «пансіён» пані Адэлі. Потым не пайшоў вучыцца. Упушчанае наганяе цяпер завочна.

— Як жнецца?

— Цяжка. Раней такую палеглую збажыну нават касой ніхто не касіў бы. А цяпер Часлаў Тухта, наш ветэран, пад нуль стрыжэ. Праўда, камбайн толькі ў адзін бок прыходзіцца пускаць. Але затое які ўраджай! Па сорак восем цэнтнераў на лепшых участках!

— Па калгасу на круг смела трыццаць сем цэнтнераў будзе, — устаўляе Рынкевіч. — Гэта на дзесяць цэнтнераў больш, чым летась.

— Малайцы, хлопцы! Узялі псіхалагічны рубеж! Раней лічылі: вышэй трыццаці не ўзнімемся. Цяпер пара думаць пра сорак пяць на круг.

— І так тут ужо Украіну развялі! — смяецца аграном Соф’я Дубіцкая, якая, убачыўшы машыну, падаспела на размову — вёрткая, рухавая, толькі вочы блішчаць і зубы бялеюць на загарэлым твары.

— Можам і да пяцідзесяці ўзняцца, — пагаджаецца старшыня. — Цяпер землі ў пас выраўняліся. Няма дрэннай зямлі. Кладзі ўгнаенні — і ўсюды будзе запраграмаваны ўраджай. Механізатары выраслі, агратэхніку ведаюць. Ганарацца сваім ураджаем, сваім калгасам.

— На людзей не крыўдуем, — разважліва дадае Дубіцкая.

— Вашых людзей — на руках насіць, — пагаджаецца сакратар. — Асабліва даярак. Толькі глядзіце: «Запаветы Ільіча» пачынаюць вас па малаку абстаўляць.

— Не дадзімся!

— А вы сапраўды раззлуйцеся і не дайцеся. Хай закране гэта ваша самалюбства. Кармоў удосталь. Каровы на вашай ферме лепшыя, чым у Малях, а надоі ніжэй. У чым справа?

— Можа быць, статак завялікі…

— Не ведаю. Паглядзіце, пашпіёньце ў Малях іх сакрэты. Падрыхтуйцеся і па-дзелавому пагаварыце з людзьмі. Можа, з прэміямі ўраўнілаўка? Каровы розныя, магчымасці розныя, а прэміі аднолькавыя… Калі надоі не падцягнеце — размаўляць з вамі больш не буду!

З Едаклань дарога прывяла нас у Ліпнішкі, на будаўніцтва тыпавога кароўніка на дзвесце галоў. Дзмітрый Канстанцінавіч і тут усіх ведаў па прозвішчу, з усімі быў на «ты». Прызнацца, спачатку такое «ты» мяне крыху бянтэжыла: ці не прыніжае яно часам чалавечую годнасць? Але потым адчуў, што ў ім не было пі высакамернасці, ні панібрацтва, што гучала яно проста і натуральна.

У кароўніку, а затым на таку, на полі Дзмітрый Канстанцінавіч часта нешта прапаноўваў: пашырыць стойлы, больш рацыянальна класці падлогу, ачышчаць збожжа, на іншай скорасці весці камбайны. Выкладваў аргументы, сыпаў спецыяльнымі тэрмінамі. Людзі слухалі ўважліва, але без ліслівасці. Часцей за ўсё пагаджаліся: так будзе лепш. Часам аспрэчвалі. Тады ўсе аргументы ўзважваліся. І Арцыменя без ценю самалюбства пагаджаўся:

— Не трэба! Калі зерне пры другой паніжанай скорасці будзе заставацца ў саломе, тады не трэба. Працуйце на першай.

Яшчэ раз пераехаўшы Малі, палюбаваўшыся новымі цаглянымі дамамі (гадоў восемдзесят таму тут было ўсяго дзевятнаццаць хат, у 1960 — сорак дзевяць, а сёння — сто дзевяць, цэлых пяць вуліц!), узялі кірунак на Варняны. Паабапал дарогі рыжэла ржышча.

— Непрыгожыя, голыя становяцца палі, — уздыхнуў Дзмітрый Канстанцінавіч. — На іх люба глядзець, калі спее ўраджай. Тады зямля мае асаблівы сэнс і прыгажосць.