Адам Мальдзіс - Астравеччына, край дарагі…

— Не ўсё адразу. Прыйдзе час і на кветкі. Каля комплексу перагародзім рачулку, штучнае возера створым. Зламаць старыя формы, перайсці на новыя, індустрыяльныя рэйкі нялёгка. Але мы павінны гэта зрабіць, інакш адстанем ад жыцця. Тры «кіты», канцэнтрацыя, спецыялізацыя і кааперацыя, даюць нам велізарныя перавагі і магчымасці інтэнсіфікаваць вытворчасць. Хіба раней можна было б пабудаваць такі варнянскі комплекс? Ён жа каштуе семсот тысяч! Адзін калгас не мог выдзеліць такія грошы.

— А колькі гаспадарак яго будавала?

— Сем калгасаў вытворчага аб’яднання «50 год СССР». Яны ж сумесна правялі залужэнне на плошчы звыш чатырохсот гектараў. Цяпер разам у Варнянах будуць будаваць завод камбікармоў, два цэхі па вытворчасці вітаміннай травяной мукі. Усё робіцца на аснове паглыбленай кааперацыі. Калгас імя Чапаева спецыялізуецца на адкорме свіной, а маладняк сюды паступае з рэпрадуктарных гаспадарак «Рассвет», «Запаветы Ільіча» і імя Кірава. У сваю чаргу «Радзіма» спецыялізуецца ў гэтым аб’яднанні на адкорме бычкоў, там будуецца валоўнік на чатыры тысячы галоў разавай пастаноўкі. Маладняк дагадоўвае «Перамога». Племянных жа цялушак усім дае калгас імя Леніна. Такая ж спецыялізацыя і ў земляробстве: адны вырошчваюць на насенне збожжа, другія — бульбу, трэція — лубін, чацвёртыя — шматгадовыя травы. У раёне створаны чатыры аб’яднанні. У будучым застануцца два, а можа, і адно на ўвесь раён. З міжкалгаснымі севазваротамі, сапраўднымі фабрыкамі мяса і малака.

— Ну, а канкрэтныя вынікі спецыялізацыі?

— У 1968 годзе свінагадоўляй у раёне займаліся дваццаць дзве гаспадаркі. Разам яны далі восемсот трыццаць дзве тоны мяса. Цяпер — шэсць гаспадарак, але даюць яны каля дзвюх тысяч тон — у два з паловай разы больш. Сабекошт цэнтнера свініны ў калгасе імя Чапаева складаў сто шаснаццаць рублёў, цяпер — семдзесят рублёў. У Равойця затраты часу на цэнтнер складаюць гадзіну.

— А праблемы?

— Кааперацыя нясе і свае праблемы. Адны гаспадаркі лепш выконваюць абавязацельствы, другія — горш. Рассветаўцы пастаўляюць у Варняны здаровых, укормленых парасят, а кіраўцы — слабых, хілых. Часам па руках і нагах звязвае банк. Ніяк не хацеў адкрыць рахункі для аб’яднанняў. Няма добрых тыпавых праектаў вялікіх кароўнікаў. Заказваць жа індывідуальныя дарагавата. Людзі цяпер павучыліся лічыць капейку. Асабліва такія, як Рынкевіч, як Галагаеў, старшыня гервяцкага калгаса…

Андрэй Андрэевіч Галагаеў, мажны мужчына з добра сівой шавялюрай, якраз аддаваў распараджэнні каля канторы. Усюды — абкладзеныя паўцагелкамі рады вяргіняў і настурцый, акуратна памаляваныя плоцікі. Сама кантора таксама нібы разнафарбная вясёлка. Усярэдзіне — густоўная і даходлівая наглядная агітацыя. Стаяць фікусы, трумо. У адрозненне ад рынкевічаўскага, кабінет абстаўлены з густам. Блішчыць паліраваная мэбля. На стале — свежыя кветкі. У шафе — БелСЭ і іншыя даведнікі. На сценах — драўляныя сувеніры. Адным словам, прыемна зайсці і пасядзець.

Але мы доўга не расседжваліся. Паехалі глянуць на будаўніцтва новага збожжатока і валоўніка. Потым — у Гайголі, дзе ішло жніво. Уздоўж дарогі сцяной у два метры стаяла крыху пажоўклая кукуруза, цэнтнераў так на пяцьсот трыццаць масы з гектара. Зелянела лапушыстая куузіка. Чарнелі дажджавальныя ўстаноўкі, непатрэбныя у гэтым годзе. Як і ў Малях, павітаўшыся з людзьмі, Дзмітрый Канстанцінавіч падзадорваў іх: чаму па прывазе адстаіцё ад «Чырвонага Кастрычніка», а па ўраджаю — ад «Рассвета»? Дзе ваша самалюбства? У вас жа ўсе магчымасці ёсць, аграном такі талковы, дысертацыю завяршае. Глядзіце, трымайце яго, а то ў інстытут перацягнуць. Дарэчы, вось і ён сам, ваш Сігізмунд Сігізмундавіч Валуевіч, мчыцца на машыне. Чарнявы, стройны, барадаты, у чорнай «чортавай скуры». Памахаў рукой праз акно і знік у клубах белага пылу.

У Гайголях, на вялікай роўнядзі, плылі чарадой шэсць камбайнаў. Мы доўга стаялі і любаваліся, як Эдуард Скерла спрытна паднімаў палеглую збажыну мудрагелістым самаробным прыстасаваннем, навешаным спераду на машыну. Стаяў на мосціку і пільна ўглядаўся ўніз.

— Віртуозы! — усклікаў сакратар. — Сапраўдныя прафесары ад тэхнікі! Ім бы пры жыцці помнікі будаваць! На дажынках абавязкова пастаўце іх на п’едэстал славы. Нічога страшнага не будзе, калі і пачастуеце. Толькі запрашайце абавязкова з жонкамі.

— Значыць, добры стары абрад дажынак жыве?

— А як жа! Выстройваюцца ў шарэнгу камбайны, пераможцы ўзнімаюць сцяг, падносяць старшыні каравай і сноп. Лепшым — прэміі, ганаровае месца ў застоллі. І ніхто на людзях не напіваецца. Напіваюцца за вугламі… Пакрыху ўкараняюцца ў нас і новыя абрады, святы. Да Дня работніка сельскай гаспадаркі прыўрочваем раённую выстаўку. Запрашаем гасцей з Літвы, Украіны, суседняга Смаргонскага раёна. Падводзім вынікі спаборніцтва, ладзім канцэрт. Сапраўднае свята працы і дружбы народаў.