Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

Расчыніліся дзверы, і на парозе з'явілася Яніна.

Была яна ў вязанай шапачцы, балонневая зялёная куртка ладна выдзяляла яе стан.

— Дзень добры ўсім! — павіталася з парога, на Змітраку позірк спыніла.

— Знаёмцеся: Яніна Альшанская, — назваў яе імя, абрадаваўся нечаканаму яе прыбыццю і яшчэ таму, што яна выглядала бадзёрай і вясёлай. — Даведалася пра Змітрака, прыйшла праведаць.

Села яна позаду мяне. Сабралася нас ніштаватая кампанія.

Мы яшчэ пагаварылі нейкі час — пра ўсё і ні пра што, і Кісялёў позіркам папрасіў, каб пакінулі іх з Веранікай адных.

Трошкі счакаўшы, падняўся з табурэціка, сказаў:

— На гэтым, Змітрок, усё. Нам пара. Клопатаў у нас шмат. Да сустрэчы. Папраўляйся.

Кісялёў неўпрыкмет міргануў мне.

Падняўся і Яён, паціснуў на развітанне руку хвораму. У вачах майго двайніка праглядвалася стома. І адначасова ўзнёсласць. Мо яшчэ і крыўда на мяне. За нетактоўнасць.

Калі выйшлі на вуліцу, бралася ўжо на вечар. Шэрыя воблакі нізка кусціліся над зямлёю, схавалі святло раней часу. Павяваў слабы ветрык, трывожыў галіны дрэў.

— Каму куды?

— Мне ў другі бок, прабачце, — прамовіў Яён, паціснуўшы мне руку, пасля Альшанскай. — Да сустрэчы на нашых арбітах.

— Бывай, Яён! Пра абяцанне памятаю. Чакаю выкліку.

І ён пашыбаваў асветленай ліхтарамі вуліцай, што вяла да прыпынку тралейбуса. Мой двайнік ніводнага разу не азірнуўся.

— Дык добры дзень, Янінка! Ты неяк раптоўна з'явілася. Як ты знайшла нас усіх?

Засмяялася, гледзячы на мяне, і я адчуў, як ёй цяпер хораша і лёгка.

— Ты ж штохвілінна клікаў мяне. Вось я і з'явілася.

Прытуліў да сябе, стараўся сагрэць, бо і сапраўды на вуліцы ўжо было па-вечароваму золка.

— Цябе, спадар Антон, выклікаюць на пасяджэнне Касмічнай Рады. Ты павінен падрыхтавацца і прыбыць з гатовымі прапановамі. Час і месца дзеяння ты выбіраеш сам. Рада толькі дасць табе неабходныя рэкамендацыі.

— Калі неабходна з'явіцца?

— Як сам вырашыш, але скажаш загадзя.

— Зразумеў. Значыць, праз тыдзень. З панядзелка я адпрацую за Змітрака, а потым зраблю два выхадныя. Такі расклад падыходзіць?

— Канечне.

— А ты ўжо выбраў час, у які адправішся?

— Выбраў.

Нясмела папыталася:

— А мяне з сабою возьмеш? Я вытрымаю... Буду табе памочніцай...

Рэзка адпрэчваць мне не хацелася (ці не досыць з яе таго, што перажыла?), таму адказаў няпэўна:

— А мо пакуль давай не будзем пра тое? Абмяркуем пасля.

— Хай будзе так, — уздыхнула мая спадарожніца. — А чым зоймемся цяпер?

— Давай сходзім у тэатр. Ставяць «Перамогу пад Воршай» — пра Кастуся Астрожскага. Яго перамога ўвайшла ў сусветныя аналагі вайсковага майстэрства і славы ліцвінаў.

— З радасцю пагляджу.

Яна ўзяла мяне пад руку.

Праз колькі хвілін на сцэне ажылі героі, і сюжэт п'есы паглынуў нас, захапіў, зачараваў. Выдатны твор, цудоўныя акцёры і праўдзівы сюжэт!

Як хораша, што ў нашай ліцвінскай гісторыі былі дні, якія множылі славу і гонар нашай дзяржавы.

Якія дабратворныя і жыццядайныя промні вылучала сцэна!

Мы бачылі, якой магутнай энергіяй напітваліся ў зале людзі.

Вялікая сіла ў мастацтва і праўды!

Я не прызнаўся Яніне Альшанскай, што для свайго падарожжа выбраў роднае Палессе — Тураўшчыну і Мазыршчыну...

Мяне даўно цікавіў з паляшуцкага жыцця адзін год — 1654-ы. Чаму менавіта гэты час? Бо пра падзеі гэтага года нідзе не змог прачытаць ні радка. Здзівіўся. Папытаўся ў пенсіянеркі-настаўніцы, што вяла ў нас гісторыю, хударлявай і строгай жанчыны, чаму такі прагалак у падручніку па гісторыі.

Яна зірнула на мяне праз шкельцы акуляраў і незадаволена адказала:

— Будзеш шмат ведаць, рана пастарэеш...

І добра, што так адказала. Яна толькі ўзмацніла маю цікавасць да таго перыяду, тым больш да сваіх родных мясцінаў. Не раз пасля той размовы думаў: ну няўжо маленькі лапік тураўска-мазырскай зямлі нічым не выдзяляўся на абсягах гісторыі, не адыгрываў ніякай ролі ў ліцвінскім Княстве? Ды быць жа такога не магло!

Хавалі, значыць, ад нас праўду тыя, хто пісаў для нас такі падручнік?

Тады ж — чаму не праверыць, не пераканацца, раз ёсць такая магчымасць, што нешта ж тады адбывалася такое, раз вырвалі тыя падзеі з нашай памяці. Мне трэба было на свае вочы пабачыць, не давяраючы нават даследчыкам і летапісцам...

І тады я клічу тое чароўнае Слова, якое ёсць Бог і якое дасць рух і энергію майму падарожжу ў невядомае:

— Ахутавана! Дай сілы, Валадар, вытрымаць выпрабаванне... І на крывавых дарогах нашага Княства нічога не прапусціць, убачыць сваім зрокам, зафіксаваць, засведчыць да драбніц!..