Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

— Чаго не паклікала адразу, як стала блага?

— Я клікала... Але голас мой так аслабеў, што не меў ужо моцы. Я чула цябе, але пра сябе не магла паведаміць...

— Тваё сэрца крычала аб дапамозе. Чаму ж тут ніхто не памог табе? Хіба ж не ведалі?

У адказ — маўчанне. Потым глыбокі ўздых. Вызваліла сваю руку, пацягнулася. Хруснулі суставы рук і ног.

— Ведалі. Але і яны былі бяссільныя мне памагчы. Тое напаткала мяне там, у Полацкім княстве. Я не дазволіла табе дагледзець маё падарожжа да канца. Не хацела, каб ты тое ўбачыў. Баялася, што не так зразумееш. Бо там, напрыканцы, і здарылася тое страшнае і агіднае...

Не перабіваў, не хацеў, каб неасцярожнае слова напалохала яе.

— Нас адвялі ад родных мясцін далёка-далёка. Шмат загінула людзей на тых дарогах смерці. Гналі ў палон не толькі нас, а дзесяткі тысяч і іншых, дарослых і дзяцей, нашага княства. На нейкай вярсце я ўбачыла нечакана, што і ты ішоў, павязаны вяроўкамі, — памкнуўся ратаваць мяне, кінуўшыся, не разабраўшыся, што і да чаго, у гэты вір. У вір гульні і крывавай трагедыі. Думала, што на згубу сваю...

Мяне ўпадабаў царскі вершнік. У нейкім, ужо расейскім, пасяленні ён развязаў мяне і завёў у цёплую хату, каб сагрэлася. Напаіў цёплай вадой, накарміў. Думаў, што я абрадавалася яго ласцы...

Трошкі счакаўшы, калі я прыйшла ў сябе, калі перастала жаваць, пачаў распранацца і распранаць мяне. Хаця што мне было распранацца — была амаль голая. Нейкая мешкавіна ліпела на мне...

Я ўбачыла, як ты збялеў, бачачы ўсё тое, як ты памкнуўся следам. Ведаю, калі б ты зайшоў у хату і ўбачыў усё, то забіў бы яго... Я ж не разумела нічога да тае пары, пакуль ён не занёс мяне на ложак...

Каля галавы ён паклаў сваю вайсковую амуніцыю, і я ўбачыла рукаятку клінка. Тады ж убачыла і твае вочы, вочы маёй маці, Сафійку і крыважэрнага цара і... ухапіла той клінок. З усяе сілы пырнула ім у горла гвалтаўніку. Кроў пырснула мне ў твар...

І цяпер памятаю пах тае крыві...

Палачанка Парасачка-Яніна плакала, закрыўшы твар рукамі.

Яна выказала мне самае балючае, што непакоіла, хвалявала.

— Ты ж невінаватая. Ты ж абаранялася...

— Я ўтварыла непапраўны грэх. Бо адабрала чужое жыццё. А тое не ўваходзіла ў мае планы. Мне нельга было рабіць таго ні пры якіх абставінах, бо са мною нічога кепскага не магло і здарыцца... Вось тая душа, якую я адабрала, і не адстае ад мяне, помсціць мне і ледзьве не забрала да сябе мой панцыр...

«Дык вось яно што...»

«Вінаватая я, Антон, яшчэ і як вінаватая...»

«Бог уклаў у твае рукі меч правасуддзя і пакараў замест цябе ворага. Ты ў чым вінаватая, Янінка? Нездарма ж Валадар Усёмагутны вучыць нас: «Усё выпрабоўвайце, але трымайцеся добрага. Пазбягайце ад усялякага роду зла!» Ты думаеш, мусіць, пра гэтыя запаветы. Правільна. Але чаму ж не ўспомніш пасланне апостала Паўла да каласянаў: «І так знішчыце зямныя члены вашы: блуд, нечысціню, страсць, злую пажаднасць і любасцяжанне, якое ёсць ідаласлужэнне, за якія гнеў Божы ўпадзе на сыноў праціўлення...»

Не ведаў, чым можна было супакоіць жанчыну яшчэ. Страшнае ж мінула для яе і не вернецца, можа, больш.

— Цябе дакаралі за тое падчас справаздачы?

— Не. Але я адчула ўнутраны папрок сяброў Рады і князёўны Ліцвініі. Яна найбольш шкадавала мяне. Бо адна і працівілася таму, каб я адпраўлялася туды... Я ж не паслухалася яе.

— Ды і не маглі яны цябе ні ў чым папракнуць. Чаму ж тады дапусцілі да такога? Ніводзін на свеце суд не можа абвінаваціць цябе. Нават Божы.

— А ты?

— І я не магу. Не маю такога права.

— Дзякуй табе, любы мой! Ты зняў цяжар з маёй душы. Самы важкі цяжар.

— А ты зняла з маёй.

Яе даверлівы і цнатлівы позірк зазірнуў на самае донца маёй душы:

— Праўда? Не маніш?

— Навошта? Сама ж пра тое ведаеш. Мы ж здольныя лячыць і сябе, і адно аднаго ад любых хвароб...

Твар жанчыны кранула стомленая ўсмешка. Яніна Альшанская, палачанка Парасачка і сведка крывавых падзей, нараджалася зноў. Зноў вярталася да жыцця, каб праз нейкі час адправіцца па загаду свайго сэрца на пошукі ўкрадзеных старонак...

«Не схіляйся пад чужое ярмо з нявернымі, — вучыў святы апостал Павел у другім пасланні карынфянам, — бо як жа можа ўжывацца праведнасць і беззаконне? Што агульнага ў святла з цемраю?»

Так, сапраўды, чужое ярмо — цемра.

А ліцвіны тое ярмо на сваім плячы і сваёй шыі паспыталі спаўна, і яшчэ мульмо не прайшло...

Бог вучыць нас — у імя выратавання сваёй душы, сваёй Айчыны і трэба жыць. Там жа, у апостала Паўла, прызнанне: «...Таму што сказана: у час спрыяльны Я пачуў цябе і ў дзень выратавання памог табе». Вось цяпер і час спрыяльны, небам падораны час выратавання і выбаўлення з ярма няволі, з задушлівых абдымкаў магутнага суседа...