Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

Павінна была ўжо да гэтага часу прачнуцца і Яніна. Ці не спалохалася за маю адлучку? Не ведаў — чакаць яе ў пэпэша ці вяртацца да яе.

Калі ж падключыўся да яе хвалі, душа маўчала і не падавала ніякіх трывожных сігналаў. Супакоілася? Каб тое так і было...

А як жа ўсё-ткі Змітрок Кісялёў? Мо пачакаць да заўтра і потым ужо прадпрыняць што-небудзь? Калі здаровы, то павінен паказацца тут. Але трывога за яго здароўе не пакідала мяне.

Не вытрымаў, падключыўся да яго хвалі. Не адразу і пачуў яго.

Змітрок плакаў. Клікаў мяне. Умольваў, каб пабачыўся з ім. Неадкладна. Звяртаўся да Бога, абяцаў паверыць у Яго, калі пакажуся яму на вочы.

Знаходзіўся мой сябрук у бальніцы. З паліклінікі і забрала яго «хуткая», і адразу ж завезлі дактары ў рэанімацыю — запаленне лёгкіх, цяжкая форма. Везлі амаль нежывога — страціў прытомнасць і ніяк не мог выбавіцца з таго стану.

Зазваніў тэлефон.

Званіла яна, Вераніка. Без майго ўдзелу і просьбы. Мусіць, наступіў той час і момант, калі ўсё павінна ісці па тым адным сцэнарыі, які ім падрыхтавала жыццё.

— Мне Дзімку, — трывожна і стоена папрасіла дзяўчына, забыўшыся нават павітацца.

— Вераніка? Добры дзень. Яго няма. Ён...

— Прабачце, адкуль вы мяне ведаеце?

— Як добра, што ты пазваніла. Слухай мяне ўважліва. Змітрок чакае цябе. Яму вельмі цяжка ў гэтыя хвіліны. Толькі ты яму можаш памагчы. Толькі ты.

— Памагчы? У чым? Дзе ён, скажыце. Вы — Антон? — Дзяўчына, здаецца, пачала плакаць і не хавала ўжо сваіх слёз.

— Так, я — Антон. А Зміцер, Вераніка, у бальніцы. На пятым паверсе. У шостай палаце. Але пакуль у рэанімацыі. Заўтра ты прыйдзі да яго ў семнаццаць гадзін — ён да гэтага часу будзе пераведзены ў палату.

— Што з ім? — Сэрца ў дзяўчыны выскоквала з грудзей, ірвалася на волю.

— Ды на нашых скразняках застудзіўся, — стараўся гаварыць як мага спакайней, каб заглушыць трывогу дзяўчыны, — запаленне лёгкіх падхапіў... Не хвалюйся, усё будзе добра.

— Адкуль вы ведаеце? Хто вам сказаў?

— Доктар паведаміў. Я званіў паўгадзіны назад.

— Дзякуй, Антон! Вы мне памаглі вельмі. Ён шмат расказваў пра вас. Ён без вас не можа, як і без мяне. Вы ведаеце пра тое?

— Здагадваюся.

«Божачка! Памажы выжыць Дзімку, памажы!.. Я ведаю, здагадваюся, адчуваю, што ў яго нешта больш страшнае, але Антон не хоча гаварыць праўды, шкадуе мяне... Божа, як я вінаватая перад Змітраком, як заве яго Антон... Божа, уратуй яго!..»

Вераніка вымольвала ў Бога каханага. Праз боль і пакуты, праз недавер і рэўнасць, праз спадзяванне і роспач ішла насустрач яму, несучы свой нялёгкі крыж. І — верыла, што дойдзе. Перакананая была, што здабудзе сваё шчасце. Сэрцам тое адчувала.

Змітрок усё яшчэ быў беспрытомны. Калі дактары адышлі ад яго, глыбокай ноччу пракраўся ў той рэанімацыйны пакойчык. Паклаў халодную далонь на гарачы лоб — забраў гарачку і боль, шапнуў на вуха, лечачы яго:

— Аху-ху-ху-тавана-ааа!..

Ён усміхнуўся, не расплюшчваючы вачэй, здзівіўся:

«Ты ўсё-ткі прыйшоў да мяне? Я верыў, што ты наведаешся. То Бог цябе паслаў, бо я прасіў Яго пра тое. Святы Лука пра тое ж казаў: «І сказаў яму: «Устань, ідзі! Вера твая выратавала цябе!» Вось і мая, Антон, вера ў цябе, выратавала мяне...»

«Так, сапраўды — выратавала вера. І — Божае слова. Цяпер ты чуеш мяне, Змітрачок, мой добры сябручок?»

«А як жа, чую. Я і раней чуў цябе, ды не хацеў прызнавацца. Не разумеў напачатку, што такое са мной адбываецца. Баяўся чуць цябе, Вераніку... Мне думалася, што я звар'яцеў...»

«Ты стаў чалавекам. Стаў тым, кім і павінен быць. Ты быў здольным, таленавітым вучнем. Нам з табой неабходна зрабіць шмат добрых спраў для нашай Ліцвініі. Калі ты таго жадаеш. Калі сваім жыццём і ўчынкамі жадаеш памагчы Княству...»

«Таго я вельмі хачу. Дзеля гэтага жыву...»

«Прабач, што натаміў цябе, таму знікаю. Калі трэба, пакліч. Пачую цябе ў любы час...»

«Дзякую. Ідзі...»

Сэрца Кісялёва білася ўжо роўна і спакойна.

Нада мною цэлы Сусвет.

Нада мною — зоркі-пульсары, якія даносяць да людзей сваю моц і сілу, сілкуюць іх, умацоўваюць унутраную энергію.

Дзесьці там, у неабсяжнай прасторы, засталася яна, Яніна. Не ведаю, у якім кірунку і сярод якога сузор'я знаходзілася яна цяпер, але адчуваў, што зрабіў балюча, нанёс ёй крыўду. Ад таго яна і пакутуе, застаўшыся на адзіноце. Мо таму і адключылася ад мяне і не пасылае мне ніводнага слова.

Я не парушыў Запавет. Бо сказана ў «Дзяяніях»: «Вядомы Богу ад вечнасці ўсе справы яго». Я ж не ўцякаў. Прыляцеў на Зямлю, каб уратаваць Змітрака. Мы ж закліканы тварыць дабро і ляцець спакутаванай нечыяй душы насустрач — каб вылечыць яе ад болю.