Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

— Хвілінку, — падняў трубку сакратар і тут жа паклаў побач з тэлефонам. Без усялякай перасцярогі гаварыў з некім. Пачуў выразна, як ён паведаміў:

— Ды яны нейкага сапляка з маладзёжнай газеты падключылі... Трэба правучыць яго, падбяры момант.

Сакратар раіў начальніку ПМК, як паводзіць сябе ў гэтай сітуацыі, што гаварыць. Я загадзя падключыў мікрафончык да слухаўкі — касета круцілася, голас запісваўся.

Сакратар скончыў гаварыць, паклаў слухаўку, звярнуўся да мяне:

— Алё, слухаю вас. Хто гэта?

— Добры дзень, Віктар Платонавіч! Гэта той сапляк з маладзёжнай газеты, пра якога вы гаварылі Сідорчыку. Цікавая ў нас атрымліваецца размова. І яна пішацца на дыктафон.

Уяўляю маўклівы і разгублены твар сакратара — ён маўчыць некалькі секунд. Я апярэдзіў яго:

— Нам ёсць патрэба сустрэцца. На тры-пяць хвілін.

— У бліжэйшыя дні ў мяне няма часу!

— Па сутнасці тое нічога не мяняе. Дыктафон нашую размову фіксуе, і сапляка таксама, фактаў для артыкула дастаткова, але па журналісцкай этыцы няёмка ўспамінаць чалавека, амаль галоўнага героя, і ў вочы яго не пабачыць. Так што глядзіце самі, я не настойваю...

— Калі ёсць час, прыязджайце цяпер, а то я праз сорак хвілін імчу на Менск.

— Добра, праз дзесяць хвілін я ў вас буду.

Але гаварыў я ўжо сам сабе — у слухаўцы чуліся кароткія гудкі.

Я паслаў сігнал SOS.

Найперш у сваю газету, а потым у іншыя, звязаўшыся з калегамі па пяру, пісьменнікамі. У бядзе быў чалавек. Джо ніхто не абараняў, нікому ён не быў патрэбны. Быў у чэраве таго страшыдлы, якое напалохала ўвесь свет і нарабіла бяды мільёнам людзей. Пра дозу радыяцыі не казалі, у хлопцаў не было нават рэспіратараў. Яны былі як смертнікі, як злачынцы, якія нічога благога за сваё жыццё не зрабілі, але ім прыдумалі найвышэйшае пакаранне — паступовую і пакутлівую смерць пад рэактарам.

Смяротныя промні пранізалі яго наскрозь... Людзей абараняў ад бяды, а самога яна напаткала найперш. Цяпер жа тыя людзі павінны памагчы яму. Гарбачоў не паможа, бо Саюза няма, а хоць бы і быў, то ці балела б у яго галава за аднаго нейкага чалавечка, калі не балела галава за ўсю пакутную Беларусь. А Ельцыну і яго кампаніі нейкая там калонія — Северо-Западный край — ні ішоў ні ехаў...

Неабходна было тэрмінова сабраць грошы для таго, каб зрабіць аперацыю за мяжой. Адкрылі рахунак у банку, куды можна перасылаць грошы...

За гэты час пазваніў у лясніцтва, дзе працаваў бацька. Ляснічы быў на месцы.

— Як там жыццё, Зміцер Сымонавіч?

— А як у той бульбы — калі не пасадзяць, дык з'ядуць.

— Зразумеў. Як там бацька?

— Трымаецца. Нам бы яго рэлігію. Маладых за пояс запіхвае. Вунь, бачу, па двары ходзіць, нешта парадкуе.

— Як бы з ім перагаварыць? Пільны ёсць клопат. І вашая, Сымонавіч, дапамога трэба.

— Якая?

— Бацька потым раскажа. Спачатку я ў яго павінен атрымаць згоду. Я роўна праз паўгадзіны буду званіць, хай падыдзе.

— Добранька. Зразумеў цябе, Антон.

Бацька з'явіўся ў намечаны час. Я яму кораценька расказаў сітуацыю. Ён маўчаў, абдумваў усё. А я і не падганяў — ад таго, якое бацька прыме рашэнне, залежала многае, можа, і жыццё Пецькі...

— Дык то пра яго было ў абласной газеце і ў тваёй?

— Пра яго, бацька.

— Бо тут ужо і ў вёсцы пачалі збіраць грошы, калі прачыталі.

— Уся бяда, бацька, у тым, што наўрад ці ўдасца сабраць грошы. Валюта толькі ў буйных прадпрыемстваў, а яны сёння ўмеюць грошы лічыць. Хто ён ім — без роду, без племені. Кааператары таксама — без выгады грошы не дадуць.

— Сітуацыя, — уздыхае бацька. — Але ж у мяне ёсць нейкія задумкі. Што ж, давай рашымся — будзем лячыць твайго хлопца. Я ж пабудаваў у Барсучыным котлішчы леснічоўку. Ён там і будзе жыць. Думаю, што дамо нейкае рады.

— Дзякую, бацька.

— За што? Трэба — значыць трэба.

— Сымонавіч згадзіўся памагчы, раскажы яму, якая дапамога ад яго трэба.

— Добра. Прыязджай. Чакаю. Каб праз тыдзень прыехаў бы, надта добра было б.

Прыйшла са школы дачка. Бачу, засмучоная, не глядзіць у мой бок, адварочваецца.

— Таня, што з табой? — прысядаю, стараюся паглядзець у вочы.

І раптам у яе вонкі вырываецца плач — аж не можа стрымацца.

— Дачушка, што здарылася? — устрывожыўся я, беручы за худзенькія плечыкі. — Набіў хто?

— Не-е... Настаўніца двойку паставіла.

— За што?

— За... сачыненне. Яна сказала, адкуль я ведаю, што ў гладышы малако.

Вось яно, аказваецца, што. Учора дачка папрасіла мяне памагчы напісаць сачыненне па малюнку. Маладая жанчына з дзяўчынкай сядзелі на ўзлеску і абедалі. Разам з хлебам, цыбуляй і рознай ядой стаяла пасярэдзіне гладышка. Мы разабралі малюнак.