Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

Справа ад нас разрываецца міна. Асколкі ляцяць над галовамі, завылі незадаволена, што не зачапілі гарачае маладое цела. Засеклі ці выпрабоўваюць? Узводны маўчыць. Яго каманду выконваем бездакорна — маўчым, нічым не выдаём сябе...

Потым выбух злева, спераду. І — ціха. Нейкі час ціха.

— Як адчуваеш сябе, радавы Добрусаў? — каб разрадзіць нервовую напружанасць, цікавіцца камандзір — Добрусаў паранены ў нагу, яму зрабілі перавязку.

— Усё добра, таварыш лейтэнант. Трымаюся.

— Трымайся — ужо нядоўга засталося.

Камандзір не гаворыць пра сваю задумку, значыць, канчаткова не прыняў рашэння. Ён сто разоў узважыць, асэнсуе, а потым знойдзе адзіна правільны выхад. Але і думае не паўдня, а якія-небудзь хвіліны...

Нас здорава заціснулі ў расшчэліне гары. Думалі, што капцы. А ўзводны знайшоў куточак і ўсім загадаў там залегчы. Праз хвілін колькі тое месца, дзе мы ляжалі, накрылі снарадамі — жывога месца на зямлі не пакінулі, ні сантыметра. Калі сціхла, камандзір загадаў распаўзціся па ўзарванай, раскурочанай тэрыторыі...

Калі ж апусцілася за гару сонца, узводны шапнуў мне:

— Непрыкметна падпаўзі да рова. Унізе павінны быць душманы. Калі яны там ёсць, падымі правую руку. Тады мы іх абыдзем справа і злева. З трох кропак мы скіруем на іх агонь. Заданне зразумела?

— Калі будзем страляць?

— Па сігналу ракеты.

— Зразумеў...

...І быў бой. І была ў тым баі наша перамога. Але не заўсёды ж такое можа быць пастаянна. Раз на раз, як кажуць, не прыходзіцца. Хіба ўгадаеш на такой вайне, хіба ж уберажэшся ад бяды?

Ад нашага ўзвода засталіся я і камандзір. Каго забіла, каго цяжка параніла, хто прапаў без вестак, а хто здаўся ў палон...

Быў і я ў шпіталі, быў і камандзір. Потым разам прывезлі — ледзьве жывых.

— Дзе шукаць цябе пасля Афгана, Міхась?

— Знойдзеш, як захочаш. А цябе на Петрыкаўшчыне?

— Там. Сустрэнемся. Быць таго не можа, каб не сустрэліся. Убачымся.

І яшчэ было некалькі баёў. У адным мяне пранізалі асколкі, перабілі ногі, рукі. І дарогі мае з узводным, як мне здавалася, разышліся...

Аказалася, што памыліўся. Вось тут, калі я ляжаў аслабелы, зусім выбіты з жыццёвай каляіны, поўны адчаю і апатыі, што ўжо і жыць не хацелася пасля перажытага і ўбачанага, прыйшоў да мяне дзед Рыгор. Сказаў пра ўзводнага. Вось там, у шпіталі, ужо на сваёй тэрыторыі, мы і ўбачыліся зноў.

Яго прывезлі днём.Быў ён бінтаваны-перабінтаваны, нават і твар, ад чаго я і не пазнаў адразу.

Паклалі яго, на маё шчасце, у суседнюю палату — дзверы насупраць, дзе лячыліся афіцэры. Нас, хто не хадзіў, вывозілі ў качалках на веранду.

«Травілі» анекдоты, рагаталі, расказвалі штосьці смешнае, каб забіць той агідны настрой, які меў кожны.

— Ні хаты, ні печы, ні дроў, ні палена, адна толькі радасць, што хрэн да калена... — пачуў я знаёмы голас і тут жа не вытрымаў, крыкнуў:

— Міхась! Ці ты гэта?

Медсястра, што стаяла побач, уздрыгнула, адмахнулася ад мяне рукой.

— Антон? — Ён прыўзняў галаву, павярнуўся ў мой бок. — Гвардыі радавы?

— Я, Міхась. Я! Як я сумаваў па табе...

Сястра падвезла яго да мяне, і мы адразу ж абняліся, не верачы ўсё яшчэ ў шчаслівую сустрэчу. Ён з'явіўся перада мною як крынічка ў пякельнай і мёртвай пустыні, як паветра ў задушлівым і гнілым сутарэнні... Але тое, галоўнае, дзеля чаго нам Бог і паслаў такую сустрэчу, будзе пазней, калі вылечаць яму вочы таленавітыя хірургі, калі збольшага стане на ногі...

Яго камісуюць з арміі як інваліда, мяне ж — па стане здароўя.

Але перад гэтым ён вярнуў мяне з небыцця. Усяліў у мяне надзею, уліў невядомую дагэтуль сілу. Ён аддаваў яе мне, аддаваў на адлегласці, хаця і сам не мог пахваліцца здароўем. Ён мне напомніў майго бацьку, у нечым яны былі падобныя, аднолькавая ад іх зыходзіла дабратворная энергія.

Тады вось і паехалі да бацькі, дзе далечваліся ўжо ўдвух. Барсучынае котлішча зрабіла сваю цудадзейную аперацыю душы.

Бацька лячыў яго ўрынай, адварамі з зёлак, сырой ежай.

І Міхась прыняў яго веру, узяў яго жыццё і лячэнне на ўзбраенне.

Я ж яшчэ толькі ішоў да гэтага.

Мяне вярнуў да жыцця Міхась, але маё новае нараджэнне было яшчэ наперадзе.

2...

Грымнуў гром сярод яснага неба: без выбухаў, без крыві і новай рэвалюцыі расколвалася маналітная скала, разбілася на кавалачкі, потым яны раструшчыліся і ператварыліся ў пясок, пылоту...

Хто ж мог падумаць, хто ж мог уявіць, што чорны ідал, «ложный пророк», як яго вызначыў яшчэ сотні гадоў назад правідца Настрадамус, зляціць са свайго п'едэстала, як і яго крывавыя памагатыя...