Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

Нікому не скардзіўся на сваё жыццё. Як усё роўна хоць так помсціў Падкапаеву. Сваёй упартасцю, і тым, што не згінаюся, як ён хацеў...

Мне пастаянна не хапала сну. Ад нядосыпу кружылася галава. Стоячы на першым пасту — каля сцяга часці, заснуў, прыхінуўшыся да сцяны. Дзяжурным па часці быў мой лепшы сябар — старшына Падкапаеў. Ён і прыспеў мяне, спячага, на месцы... Адабраў аўтамат і праз колькі часу праз камандзіра адправіў мяне на гаўптвахту... На пяцёра сутак.

Я нават абрадаваўся гэтаму, бо некалькі дзён не выпадзе бачыцца са старшыной. Удалося і выспацца ў першую ноч. Днявальным на губе быў мой таварышок яшчэ па каранціне Пецька Гром. Ён і не чапаў мяне амаль усё сваё дзяжурства — нават і есці не прыносіў, каб не будзіць.

Здзекі нада мною працягваліся.

Мы вялі з Падкапаевым зацятую вайну. Я ведаў, што ён паставіў перад сабою задачу — зламаць мяне. Зламаць маю волю, сагнуць да зямлі, зрабіць мяне бязвольным і безабаронным. Таму мне неабходны былі сілы, шмат сіл, і невядома, дзе я іх здабываў. Пэўна, вясковая загартоўка напітвала мяне той энергіяй і стойкасцю, якую не мог перамагчы Падкапаеў...

Мы былі вайсковыя будаўнікі — будаўнічы атрад, дакладней, батальён. Розныя людзі, розныя характары. Мы ведалі, дзе працавалі. Некалі тут, у печах, якія рыхтавалі нейкую адмысловую цэглу для невядома якога будаўніцтва (цэглу забіралі начамі ў вагоны, вывозілі яе пад вялікім сакрэтам у невядомым кірунку), працавалі вязні-смертнікі. Пасля вайны працавалі палонныя немцы. Потым там адбывалі свой тэрмін зэкі — рэпрэсаваныя і з зоны. Гэта ўжо нас туды кінулі пасля ўсіх — маладых, дужых і нежанатых...

Вось гэта пекла дык пекла, і ворагу такога не пажадаеш... Тэмпература такая, што вось-вось расплавішся, таму і не вытрымлівалі, падалі, трацячы прытомнасць, на падлогу. Той, хто быў мацней ці стаяў над намі, выліваў вядро халоднай вады на слабакоў...

Бачачы, што мяне нельга ўзяць і такім пеклам, Падкапаеў пайшоў на іншае.

Вечарам, у прыцемку туалета, нечакана абступіла мяне некалькі чалавек. Нехта адзін з іх накінуў на галаву світку, і мяне жорстка збілі. Нагамі і кулакамі. Білі ў жывот, па галаве... Адзін голас падаўся мне знаёмым — выразна «чёкаў». «Ты чё, ударить не умеешь?» — пытаўся злосна і балюча выцяў колькі разоў у жывот... Я страціў прытомнасць і не ведаў, што паваліўся на брудную падлогу з калюжынамі смярдзючае і едкае мачы...

«Чё» быў з Валгаграда, як і Падкапаеў. Стараслужачы. Мяне невядома хто вынес, непрытомнага, з туалета і занёс у казарму.

Раніцай я не выканаў каманду «Пад'ём!», якую падаў старшына Падкапаеў. Ён спрабаваў сцягнуць мяне з ложка, але перадумаў, апамятаўся.

Потым з рота ў мяне пайшла кроў на падушку, і я пачаў трызніць.

Адпраўляючы ў шпіталь, ваенны следчы доўга і настойліва дапытваўся, хто мяне так збіў.

Я маўчаў. Нічога не гаварыў. Як і не чуў пытанняў. Мне здавалася, што і той следчы быў сярод тых, хто збіваў мяне.

Ці не месяц мяне лячылі ў шпіталі. Рабілі аперацыю ў жываце. Праведваў Падкапаеў, прыносіў яблыкі і апельсіны. Я яму шпурнуў прынесенае ў твар, сказаў:

— Перадай прывітанне свайму землячку, Серпухаву. Спытай, чё ён не праведвае мяне пасля таго, як размаляваў так. Калі я сказаў бы пракурору, хто гэта так мяне ўдзелаў і пячонкі паадбіваў, ды яшчэ хто гэта арганізаваў, то загрымелі б вы, падонкі, усе да аднаго за краты — як піць даць. Толькі б маё слова...

Старшына перамяніўся, здаецца, у твары. З жахам паглядзеў на мяне, як усё роўна дзякаваў за маўчанне.

— Але то было б маім паражэннем. А я хачу цябе сам перамагчы. І — перамагу...

Вярнуўся я са шпіталю праз тры месяцы.

Ваенныя дзеянні паміж намі, здаецца, скончыліся. Ці не капітуляваў перада мною старшына Падкапаеў?

Вечарам стараслужачы падаў мне гімнасцёрку і загадаў:

— Подшей, салага, подворотничок!

— Сам прышывай! — агрызнуўся я, кінуўшы гімнасцёрку яму пад ногі.

Калі клаліся спаць, сказаў днявальны, што мяне выклікае старшына ў капцёрку. Падкапаева там не было, але кругам сядзелі чалавек з дзесяць на табурэціках. Амаль усе каўказцы — грузіны, асеціны, армяне, азербайджанцы...

— Ну, что, салага, давно кровью умывался? — спытаў у мяне Халілаў.

Мяне падхапіў самы апошні і шпурнуў на сярэдзіну памяшкання. Удар першы быў у сківіцу. Я паляцеў зноў на ранейшае месца. Наступны ўдар у жывот. Зноў штуршок, і зноў балючы ўдар. Адчуваў ужо на твары ліпкую кроў. Яна сцякала за каўнер, а кунакі наносілі і наносілі мне кухталі...