Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

— Ты, Тонік? — акругліла яшчэ больш свае вялізныя вочы. — А я ведала, што ты мяне знойдзеш.

На мяне глядзела прыгажуня нашага класа Валянціна, і не зразумець было — абрадавалася яна нашай сустрэчы ці не.

— Адкуль ведала?

— Сымон Бенядзіктавіч казаў, што ты ў апараце працуеш.

— Так, ён мой начальнік. Пра школу мы ніводнага разу не гаварылі. А я не ведаў, што ты тут працуеш. Я ж на заняткі да вас прыехаў...

Было жаданне адразу ўсё кінуць і пайсці з гэтага кабінета, так мне гідка стала, убачыўшы яе, Валянціну. Вельмі ж балюча некалі яна абышлася са мною, каб вось так проста і спакойна размаўляць. Валянціна адводзіла вочы, пэўна, адчуваючы за сабой віну...

— А мы перанеслі заняткі на паслязаўтра. Сёння дзень у нас такі, што нельга сабрацца ўсім разам. Я вінаватая, што не перазваніла. Як жывеш, Тонік, Антон? Жанаты? Дзяцей маеш?

— Усё нармальна. І дзеці ёсць. Сын.

— У мяне двое дзяцей — сын і дачка.

Маўчым. Не ведаем, пра што далей і гаварыць. Добра, што хоць заняткаў не будзе — з ёю не прыйдзецца быць цэлы вечар. Мне даўно карцела падняцца і пакінуць яе, што ж тут заседжвацца?

— Ты мне прабач, Антон, што ў нас так атрымалася. Маладая была, дурная...

— Ды што ты, усё нармальна, усё выдатна. У тым сэнсе, што так яно ўсё і атрымалася. Лепей і быць не магло. Ды ведаю, што і ты не шкадуеш, што так атрымалася.

Яна ўздыхнула, паглядзела, адвярнуўшыся, у акно:

— Як сказаць. Усё ў гэтым жыцці складана. Мо калі і пагаворым пра ўсё?

Ад загадчыцы дзіцячага садка я выходзіў з незразумелым настроем. Ні радасці, ні шкадавання, ні цікаўнасці... Хіба што адно — унутраная задаволенасць, што не кранае мяне яе ўсмешка і нерастрачаная гарачыня, як яна прызналася. Жанчына раздалася ўшыркі, што і не абдымеш цяпер — стала як паравоз. Толькі вочы засталіся тыя ж — вялізныя, круглыя, і здаецца, яшчэ большыя — як у цялушкі.

Раніцай праходзіла бюро гаркама. На ім сярод дзесяткаў пытанняў адно рыхтаваў і я. І рыхтаваў я яго ад педагагічнага інстытута. Музычны факультэт інстытута слаба ўдзельнічаў у культурна-асветніцкім жыцці горада. Чаму менавіта такое пытанне загадаў Шпірка вынесці на бюро, я не ведаў.

Зміцер Вераб'ёў, загадчык кафедры, упіраўся, сцвярджаў, што не ўваходзіць у іх абавязкі прымаць удзел у культурным жыцці горада, на гэта ёсць творчыя і фальклорныя калектывы, а іх задача — вучыць студэнтаў азам музыкі. Я і сам пра тое добра ведаў, але... Прыходзіў і раз, і другі, і трэці да іх, рыхтаваў паперы для пасяджэння бюро...

На незадаволены твар Зміцера стараўся ўвагі не звяртаць — ён то чырванеў, то рабіўся бледным, амаль белым. Не прыдаў значэння, што ён раз-пораз браў пад язык таблетачку нітрагліцэрыну...

Бюро, як заўсёды, пачыналася своечасова.

Нашае пытанне было пятым, і я, бачачы, як перажывае загадчык кафедры, яшчэ маладога ўзросту чалавек, параіў яму гадзінку пагуляць па парку, падказаў яшчэ, што яму не след так хвалявацца, перажываць, бюро ёсць бюро, нічога ў тым смяротнага няма...

— А гэта нястрашна? — наіўна, па-дзіцячы спытаў ён, зноў беручы таблетку пад язык.

— Ну, усе жывыя выходзяць адтуль, — пажартаваў я такім чынам, каб хоць трошкі развесяліць яго.

Але, здалося мне, не развесяліў. Ён, неяк няўклюдна схіліўшы на плячо галаву, пайшоў па калідоры да лесвіцы, каб сысці ўніз.

Я ўжо занепакоена пашкадаваў, што ўзяўся за такую незразумелую справу — які клопат партыі пра тое, што не належыць рабіць спецыялістам, ніяк не разумеў...

Калі нас паклікалі, Зміцер, здалося мне, быў ужо спакойны, нават усміхаўся мне. Калі ж усе расселіся, я расказаў сутнасць пытання. Апавядаў пра вялікую работу кафедры, пра тое, што не хапае музычных інструментаў, а тыя, што ёсць, патрабуюць рамонту. Сказаў, што пры інстытуце працуе мастацкая самадзейнасць, што калектыў часта выязджаў выступаць перад жыхарамі горада і раёна, ездзіў за сотні кіламетраў у іншыя вобласці.

У канцы ж выказаў адзін толькі папрок, што пажадана было б кафедры музыкі аказваць больш дапамогі творчым калектывам горада. Я, як мог, стараўся бараніць Зміцера. Бо чалавек ён быў таленавіты, творчы. Напісаў некалькі лірычных песень, якія гучалі па радыё...

У разгар разгляду нашага пытання першы сакратар ударыў раптоўна далонню па стале, строга спытаў у Зміцера:

— Так, скажите, пожалуйста, почему вы лично устранились от этой важной работы?

Загадчык кафедры перамяніўся ў твары, паспрабаваў адказаць шчыра:

— Абавязкі, ускладзеныя на мяне па рабоце, я выконваю добрасумленна — заўваг не маю.