Вінцэсь Мудроў - Багун

- Можна паспрабаваць.

«Канешне можна!» - хацеў было крыкнуць палкоўнік, але стрымаўся, адно захоплена пацёр далоняй аб далонь, а калі хлопцы кінуліся да элінгу - за пілой і сякерай, - воплескамі прысьпешыў іхны бег.

У нябесным прыціне заліваліся жаўрукі, пад нагамі гулі чмялі і восы, жоўтае дзьмухаўцовае поле лашчыла пагляд, але палкоўнік нічога ня чуў і ня бачыў. Ён утрапёна хадзіў вакол самалёта, мармытаў сабе пад нос штосьці дарэшты няўцямнае, вадзіў рукамі ў паветры, мадэлюючы дзеяньні на зьнішчэньні паветранага шара й маёру давялося гучна гвіздаць - у два, а потым у чатыры пальцы, перш чым палкоўнік ачуўся і зірнуў у бок легкавушкі. Маёр тыцнуў пальцам у неба, паказваючы, што тэлефануе шэф і палкоўнік у вадказ рашуча махнуў рукою: размаўляць з шэфам такой парой яму ніяк не выпадала.

... Мядовы ветрык даносіў да вушэй абрыўкі фраз:

- ... Ажыцьцяўляем сачэньне... на перахоп паднятая эскадрыля зьнішчальнікаў... зьнішчыць цэль загадана экіпажу самалёта... - галава маёрава на кароткае імгненьне вытыркнулася з кабінкі, - ... з бартавым нумарам ноль-дваццаць чатыры... Будзем рупіцца, таварыш генэрал...

«Як мянташкай лупіць», - прашаптаў палкоўнік ды, ці не ўпершыню за ўвесь час знаёмства з маёрам, падумаў, што Кукарэка наогул някепскі малец.

- Квадрат чатыры-дванаццаць. Падлятае да базы, - крыкнуў тым часам Кукарэка, ляпнуў дзьверцамі ўазіка, а згледзеўшы шарагоўцаў, якія цягнулі тоўстую лазовую крывуліну, пабег ім насустрач.

«Як Ленін на суботніку», - адзначыў палкоўнік, пабачыўшы, што маёр падставіў плячо пад тонкі канец крывуліны і, цыкнуўшы сьлінай, рушыў да пілёта, які цягнуў два тросы, скрутак дроту і яшчэ нейкае прычандальле.

Крывуліну прымацоўвалі ўсёй грамадой. Напачатку палкоўнік ня мог дабраць ладу: як гэта можна прымацаваць гладкае бервяно да шпяня, на якім сядзела кола. А хвілін праз дзесяць, калі, з дапамогаю кувалды, манціроўкі і троса, крывуліна была прымацаваная, ляпнуў Кудзёлку па плячы і захоплена выдыхнуў:

- Зь мяне вядро гарэлкі!

Потым яны ўтрох - палкоўнік з аднаго канца, два шарагоўцы з другога - прыўзьнялі самалётны хвост на жалезным брусу, Кукарэка наехаў бампэрам уазіка на калоду, выпхнуў яе з-пад хваста, і пілёт Кудзёлка, абабіўшы кальсоны, задыхана мовіў:

- Трэба выкінуць усё лішняе.

Праз пару хвілін з разнасьцежаных дзьвярэй «кукурузьніка» паляцелі мяхі з калійнымі ўгнаеньнямі, падраная раскладушка, два магільных жалезных крыжы ды іншае ламачча. Пакуль шарагоўцы выкідвалі хломазд, пілёт з маёрам наладжвалі радыёсувязь.

- Паліва зусім мала. Можам не ўзьляцець, - зумкнуў у дынаміку кудзёлкавы голас, калі сувязь была наладжаная.

- А ў бочцы ці ёсьць што? - запытаўся палкоўнік, перахапіўшы з маёравых рук слухаўку.

Палкоўнік наструніў слых, але сувязь перарвалася.

- Дзесьці тут было, - гукнуў Кудзёлка, цяпер ужо з самалётнага нутра і неўзабаве на паляну са страшэнным бразгатам выкацілася пакарабачанае вядро.

З аграмаднай бочкі, што стаяла на ўзьмежку лётнага поля, нацэдзілі чатыры вядры, пры гэтым шмат паліва пралілі. Ня бачылі, як поўнілася вядро, бо ў восем рук, крахтаючы і выпускаючы паветра, прызьнімалі бочку з дапамогаю ўсё таго ж жалезнага бруса.

І вось яна насьпела, тая шчымліва-трывожная хвіліна, калі Кукарэка ўскінуў на плячук кулямёт, шырокім крокам пайшоў да самалёта, а сьледам, спрабуючы ісьці ў ногу з маёрам, рушыў чарнявы шараговец.

- З богам! - прашаптаў усьлед ім палкоўнік, залез у машыну і, стоіўшы дых, утаропіўся на нерухомы крыж прапэлера.

У нутры «кукурузьніка» штосьці загуло, заляскатала, прапэлер зварухнуўся, зрабіўся нябачным і пыльная віхура, узьнятая самалётам, прымусіла прыкрыць даланёю вочы. Калі ж палкоўнік растуліў пальцы й зірнуў адным вокам на сьвет божы, самалёт з шалёным выцьцём бег па полю, не даючы рады ўзьняцца ў паветра, і з-пад лазовай крывуліны, здавалася, сыпаліся іскры.

Палкоўнік ізноўку зьвёў пальцы, а калі чарговым разам расплючыў вока, дык убачыў, што самалёт адарваўся ад зямлі і, заваліўшыся на левае крыло, пачаў набіраць вышыню. Палкоўнік налёг сьпінаю на прыслон сядзеньня, сашчапіў за патыліцай пальцы рук, з палёгкаю ўздыхнуў, але празь імгненьне прыхапіўся і акруглымі вачыма глянуў на хвост «кукурузьніка». Прытарочаная да хваста крывуліна нечакана адарвалася, матлянулася на тросе й паляцела долу - акурат на хату, дзе жыла Сазоніха. Назіраючы такое, палкоўнік ссунуўся на край сядзеньня, спрабуючы такім чынам зьмяніць траекторыю палёту й яму гэта ўдалося: крывуліна грымнулася дзесьці ў двары і, мяркуючы па тым, што ў неба ўзьняліся куры й аблачына парахні, патрапіла ў бабчын хляўчук.