Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

Мама лізнула мяне і Боба, адсунула пысаю ўбок і стомлена прылегла. Мне адразу стала так добра каля яе, што я і пра тату забыў.

...Прайшло некалькі дзён.

То спім, то дрэмлем, то кормімся. То няма мамы, і мы чакаем яе, нудзімся. То нас лашчаць, пасадзіўшы на калені, Толя і Коля. Мы ўжо зусім-зусім прывыклі да іх. Я пачаў нават адрозніваць Толю ад Колі - у яго быў свой пах.

Мама неяк расказала нам, што Коля, Толя і іх тата прыехалі сюды з горада. Але яны свае людзі, на іх брахаць не трэба. А самыя-самыя свае, якія ўвесь час тут жывуць, гэта баба Ганна і дзед Антон. Брахаць жа трэба толькі на чужых. А чужых людзей ёсць яшчэ многа, яны жывуць у сваіх дамах.

- А як гэта - брахаць? А ці на ўсіх чужых трэба брахаць? Ці заўсёды? - пыталіся мы.

І мама цярпліва на ўсё адказвала.

Боб паспрабаваў брахаць. Атрымаўся не брэх, а піск. Я нават не спрабаваў: толькі сораму набярэшся.

- А ў нас тата ёсць? - нарэшце спытаў я ў мамы.

- Ёсць, а як жа. Я калі-небудзь пакажу яго, пазнаёмлю. У сабак такая завядзёнка: таты не жывуць разам з дзецьмі.

Мы зноў паснулі. І, мабыць, у сне я злавіў Боба за белы кончык хваста і сусліў яго. Бо калі прачнуліся і падурэлі крыху з Бобам, падужаліся, мокры кончык хваста зрабіўся шэры ад пылу і пацярухі. Мы і так абодва былі шэрыя, толькі носікі чорненькія. І тут да будкі падышлі і прыселі Толя і Коля.

- Булька, Булька, - пазваў мяне Толя, а сам пацягнуў за лапу Боба.

- Боб, Бобка, - сказаў Коля і ўзяў за шкірку мяне.

Я запішчаў: пераблыталі! Але ні Толя, ні Коля не разумелі майго піску.

- Нешта пахудзеў мой Боб, - сказаў Коля і пагушкаў мяне.

- А мой Булька паправіўся, малайчына, - гладзіў Боба мой Толя. І я зноў не вытрываў, запішчаў. Так лашчыць, як Толя, Коля чамусьці не ўмеў.

Толя гладзіў, гладзіў Боба і правёў па хвосціку раз, другі, прапусціў хвосцік цераз кулачок. І раптам закрычаў:

- Глядзі, і ў Булькі кончык хваста пабялеў!

Тады Коля пагладзіў, пацёр мой хвосцік.

- Ой, а ў Боба пацямнеў... - прашаптаў ён.

Мы пачалі абурана пішчаць.

- Мы іх пераблыталі! - нарэшце здагадаліся яны.

Толя і Коля памянялі нас, і мы адразу супакоіліся.

- Бульбобы вы! Абодва Бульбобы! - Толя падняў мяне за пярэднія лапы, паставіў на заднія, як чалавека.

- Ну - пайшлі! Ну - хадзем!

Ой, як цяжка, як нязручна хадзіць на дзвюх лапах. Бедныя, бедныя Толя і Коля, як яны пакутуюць! Коля таксама вадзіў Боба за пярэднія лапы.

- Белахвосцік ты... Дуралей малы... Свавольнік! Гэта ж трэба так нас ашукаць!

Коля не ведаў, што гэта я падстроіў такое з Бобавым хвастом.

Сёння я прачнуўся раней за Боба. Прачнуўся, бо нехта закрычаў каля будкі на ўсё горла: «Ку-ка-рэ-ку!» Мамы Пальмы ў будцы не было, а Толя з Колем не прыйшлі яшчэ. Патузаў белахвостага за вуха - уставай! Патузаў за хвост - расплюшчыў той вочы, пазяхнуў:

- Ты чаго лезеш? Як цапну зараз...

Гэ, цапне ён... Непаварацень, пакуль збярэцца, дык я тры разы адскочу.

- Хадзем на двор, пагуляем, - сказаў я.

- Мама сказала нікуды не выходзіць з будкі, - адмовіўся Боб. Але сам усё-такі зіркнуў адным вокам на светлы кружок.

І тут зноў пачуўся прарэзлівы крык: «Ку-ка-рэ-ку!» Усё роўна як: «Ратуйцеся! Уцякайце хто куды!»

Белахвосты спалохана ўціснуў галаву ў плечы, падцяў хвост.

- Не бойся, там столькі цікавага! - пацягнуў я яго за вуха.

Паддаўся Боб на ўгаворы. Мы няўклюдна пералезлі цераз парожак.

Ногі нас чамусьці ўсё яшчэ не трымалі моцна. Мы хісталіся і ціснуліся адзін да аднаго. Мо ад страху? Двор такі вялікі - за дзень не перапаўзеш. Гэта ў адзін бок. Амаль столькі ж і ў другі бок ад будкі. Хіба ўпоперак паспрабаваць? Там каля дрэў высозная сцяна з дошак. Толькі гэтыя дошкі не шчыльна стаяць адна каля адной, а нібы цераз адну. Называецца гэта плот - так мама ўчора казала. Каля плота заўзята грабуць лапамі пясок смешныя белыя звяры на дзвюх нагах. Замест пысак у іх дзюбы. Хвасты растапыраныя, шырокія, на галовах нейкія банцікі. На дзвюх нагах, а на людзей не падобныя!

- Падыдзем бліжэй? - нясмела прашаптаў я.

- Ай... - віскнуў Боб.

Самы большы з гэтых двухногіх раптам адтапырыў у бакі шырачэзныя лапы, замахаў імі, пагнаў на нас вецер і пыл. І нечакана ўзляцеў на плот.

- Ку-ка-рэ-ку-у!!! Рыхтуйцеся да дажджу!

Крык быў страшны, і мы кінуліся хавацца за будку. А ногі нашы падкошваліся, мы тыцкаліся пыскамі ў пясок, куляліся.

Пасядзелі, аддыхаліся. У кутку за будкай я ўбачыў кучу кольцаў, зверху ляжаў прывязаны да іх абручык. Я падышоў, панюхаў: кольцы былі халодныя і пахлі мамаю. Яшчэ мацней пах мамаю абручык, ён не быў такі халодны і цвёрды. Што гэта за дзіва такое?