Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Бодхідхарма, наш вялікі настаўнік, таксама прышоў зь Індыі! Ці ведаеш ты, што Бодхідхарма мэдытаваў дзевяць гадоў, каб здабыць празарэньне?

Лявон не прыдумаў лепшага адказу, як ізноў пакорліва схіліць галаву. Яна пайшла ўздоўж выгнутага дугой мура з паўкруглымі вокнамі. Валасы ўзьляталі ў тахт нягучных крокаў. У павароту, ля глухой каменнай аркі, яна спынілася і паказала рукою. Жоўтая цыноўка на зямлі, нізкі сасновы столік з парай керамічных талерак. З кута пырхнуў матылёк-капусьнік. Дзяўчынка сказала, што ён можа спыніцца тутака, а ўнутар яму, чужынцу, нельга. Прапанавала рыс і чай, але Лявон адмовіўся. Яе клікалі Ліджуан – вытанчаная. Сказаўшы, што ёй пара займацца, яна зьнікла.

Калі ён спаў, Ліджуан вярнулася зноў і тузанула яго за рукаў:

– Ня сьпі ўдзень! Ты ведаеш, што Бодхідхарма аднойчы таксама заснуў у час мэдытацыі? Ты ведаеш, што ён потым зрабіў? Ён вырваў сабе павекі! І на тым месцы, куды яны ўпалі, вырас першы чай! Цяпер ты хочаш, каб я заварыла табе чай?

Пасьля гэткай жорсткай гісторыі Лявон не адважыўся пярэчыць дзяўчынцы. Празь дзесяць хвілінак яна зьявілася з маленькім падносам на драўляных ножках, з двума кубкамі гарбаты і двума сподачкамі рысу. Лявон сядзеў нерухома і параўноўваў пары, якія ўздымаліся ад рысу і ад гарбаты – ці адрозьніваюцца? Ліджуан строга спытала, чаму ён ня есьць і ня п'е. Ён паслухмяна пакаштаваў. Чай меў нечаканы і даволі прыемны малочны густ, але Лявон ня здолеў прымусіць сябе выпіць больш за два глыткі. Ён паставіў кубак і падсунуў да сябе глыбокую талерачку. Белыя рысынкі ляжалі хаатычна, адна на адной, белай горкай на зялёнае эмалі. Доўгія конусы палачак. «Калі яна адвернецца, я высыплю яго пад стол». Але яна не адварочвалася. Насычана-карычневыя вочы то глядзелі на Лявона, то апускаліся ў талерку. Як яна спрытна палачкамі! Ніяк ня высыплеш – заўважыць.

– Калі ты ня будзеш есьці, дак саслабееш! Цябе можна будзе перамагчы вельмі лёгка! – яна паднесла сподачак да вуснаў і згрэбла рэшткі рысу ў рот. Потым асьцярожна ўзяла свой кубак абедзьвюма рукамі. Прыжмурыўшы вочы, як з глыбокае асалоды, яна ўдыхнула чайны пар. Выкінуць зараз?! Адкрыла. Усё, не пасьпеў!

– Навошта мяне камусьці перамагаць, Ліджуан? Каму я патрэбны?

– Ворагі заўсёды знойдуцца!

– Што ты, якія ў мяне ворагі? Я нікому не перашкаджаю, жыву сабе. Грошай у мяне няма, рабаваць няма чаго, – тут ён спахапіўся, што хлусіць: грошай было яшчэ шмат.

– Цябе могуць зрабіць рабом! Ці адабраць у цябе тваю нявесту! Ці спаліць хату тваіх бацькоў! – дзяўчынка бліскала вачыма.

Лявон адчыніў рот, каб спрачацца. Але, падумаўшы, зразумеў, што яна мае рацыю – чаму б камусьці і сапраўды не спаліць хату ягонае маці? Чалавек у чорным, злавесная ўсьмешка, змрочна насоўваецца. Робіць знак прыхвасьням, тыя бягуць з каністрамі, плёскаюць бэнзінам. Падпальваюць папяросай. Полымя! Ўзьвяваецца, як сьцяг, як факел. Іскры ў ночным небе. Балькі трашчаць, абвальваюцца. Абвугленыя шкілеты, скурчыліся.

Ён здрыгануўся і недаўменна памiргаў. У сонечным промені плылі парушынкі. Ліджуан ужо сыйшла, забраўшы свой посуд. «Значыць, каб матчыну хату не спалілі, трэба есьці рыс?» – ён узяў палачку і дакрануўся ёю да сама верхняе рысынкі. Ліпне. Не, гэта абсурд, я ня буду есьці. Азіраючыся абапал, як злодзей, ён выйшаў зь нішы. Дзяўчынкі не было. Зрабіў наском ямку ў сырой зямлі пад кустом бэзу і ссыпаў туды рыс. Зараўняў. Угнаеньне кусьціку, будзе лепей расьці. Але ці не цынічна? Рыс – расьліна, бэз – расьліна. Расьліна сілкуецца расьлінай? Як брыдка ўсё ўладкована! Ён непрыязна сажмурыўся, павярнуўся назад да аркі і ўбачыў перад сабой Ліджуан. Узмахнуўшы шырокімі рукавамі, яна імкліва павярнулася вакол сябе – і раптам нешта сьцебанула яго па нагах. Страціўшы раўнавагу, Лявон паляцеў на зямлю і балюча грымнуўся на хвасьцец. Ліджуан, шырока расставіўшы басыя ступачкі і склаўшы далонь да далоні, спадылба глядзела на яго.

– Бачыш, ты зусім безабаронны! Ты млявы і няўважлівы! Тваё цела паслабленае голадам, а дух кволы праз сонную ляноту!

І, пагардліва выпрастаўшыся, яна выдалілася.

– Ліджуан! – паклікаў ён раніцай, калі яна нібы няўзнак праходзіла міма. – Можна цябе папрасіць? Кубачак рысу і кубачак чаю?

Дзяўчынка зазьзяла. Яна падскочыла да яго, і, упёршы рукі ў калені, прапішчала: значыць, кнігі кажуць праўду! У мяне атрымалася! Што ў цябе атрымалася? Старажытныя сьвятыя, якія напісалі кнігі, яны білі сваіх вучняў! І тады тыя спасьцігалі ісьціну! Падыходзілі ціхутка ззаду – і грох палкай! І наступала празарэньне! Калі ты захацеў есьці і піць, дык ты ўжо на шляху! І яна пабегла за гарбатай.