Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Лакшмі суха будзіла Лявона. Яна намагалася захоўваць мірны выгляд, але вочы глядзелі жорстка, нябесная сінь зьмянялася на шэры мэтал. Яна тлумачыла, ужо без спасылак да атмы і Праны, практычна: праз тваю няўважлівасьць я магу зламаць аб каменьчыкі зубы, плёмбы! Нельга спаць! Лявону рабілася сорамна, бо ейныя зубы – раўнейшая дасканаласьць! Зламаць іх – невыноснае злачынства! Хоць зь іншага боку – ці гэта ня карма? Ён не адважваўся спытаць Лакшмі пра карму ў дачыненьні да ейных зубоў, і яна адпраўляла яго на іншую працу.

Дзень. Палоць градкі. Лявон рабіў гэта з прыкрай – вышукваць дробныя пустазелькі, вырываць іх з коранем – а яны чапляюцца адчайна – кідаць на цьвёрдую дарожку, на сонца, дзе яны паціху згасалі, засыхалі… Жорсткасьць гняла яго. Абціраючы нос, ён стаяў над пустазельнымі трупікамі. Ці не ліхадзей я? Ці не ганебны парушальнік прынцыпу ахімсы?

Дзень. Капаць карэнішчы чароту для Каньякумары. Карова ўсё ж такі падабалася яму, нягледзячы на фізыялягічныя нюансы. Ведаючы, што карэнішчы салодкія, і што Каньякумары з задавальненьнем іх зьесьць – і будзе жыць, і махаць худым хвастом, і глядзець на яго вялізным вокам – ён цьвёрда высякаў іх зь зямлі лапатай. Напоўніўшы вядро бледнымі атожылкамі, ён выціраў з лобу пот і сядаў на зямлю. «Мне дык добра, бесьцялеснаму райскаму жыхару, а як ім? Лакшмі, Каньякумары – ім, небаракам, трэба есьці, падтрымваць уласнае цела ў дзеяздольнасьці і прыгажосьці». У думках ён параўноўваў, хто болей грацыёзны і жаноцкі – карова або ягоная гуру? Лакшмі перамагала, але ж трэба дадаваць папраўку на антропацэнтрызм ягонага густу, так?..

Рыпелі дзьверы, з хаціны выходзіла Лакшмі, паглядала ў ягоны бок. Лявон хуценька падымаўся на ногі, з палёгкай уздыхаючы – ух! цудам не заснуў.

Вечар. Чытаньне Махабхараты і мэдытацыя. Незадоўга перад зьмярканьнем яны садзіліся пад паветкай, адведзенай Лявону на ягоныя матрасы, і Лакшмі чытала ўрыўкі на ўласны выбар. Слухаць з Махабхараты ў Лявона выходзіла кепска. Хітраспляценьні варожасьці паміж Пандавамі ды Каўравамі на некаторы час захаплялі Лявона, але пакрысе ягоная думка, адштурхнуўшыся ад гісторыяў і прыпавесьцяў, ляцела ў далечыню, і неверагодныя высілкі патрабаваліся, каб утрымаць яе на матрасе. Пра мэдытацыю, вядома, не магло быць аніякае гаворкі. Калі пачынала цямнець, і літары рабіліся ледзь відомыя, Лакшмі адкладала кнігу і закручвалася ў лотас, жэстам запрашаючы Лявона рабіць па ейнаму прыкладу. Яна прамаўляла кароткую малітву, а потым давала тэму: веліч горных вяршыняў, або спакой горных азёраў, або сымфонія горнага захаду. Лявон правальваўся ў сон мамэнтоўна, і Лакшмі зь цяжкасьцю трывала гэтую слабасьць. Ураніцу яна рабілася ўсё больш сухая і непрыветная.

Канец надыйшоў неўзабаве. Аднойчы ўвечары, калі Лакшмі чытала ўрывак са свае ўпадабанае Бхагавад-Гіты, і пульсаваў асабліва салодкі пах, Лявон ня здолеў утрымаць улёту думкі і сама шчырым ходам заснуў. Хроп, мабыць, ці што... Наступнай раніцай яна не разбудзіла яго. Прачнуўшыся сам, непапраўна позна, Лявон пасьпяшаўся да ракі мыцца і спатыкнуўся аб свой заплечнік, які ляжаў на дарожцы. Гэты недвухсэнсоўны знак складана было не зразумець. Пасьпех сьціх. Павольна, сумна, падыйшоў ён да дзьвярэй хаціны, прычыненых як ніколі шчыльна. Падняў руку, каб пастукаць, але застыў, не наважыўся. Апусьціў.

Ніводнае праўды так і не адкрылася яму, і Лявон, пакуль крочыў да лесу і ўспамінаў бэзавае сары, яшчэ маркоціўся. Але вось паплылі міма бярозы, хвоі дый высокія травы, залёталі праз дарогу птушачкі, загойдалася сонечная павуцінка. Прэч, засмучэньне! Ён чхнуў, прачысьціў нос вымытай у Ганге хустачкай – і засьпяваў песьню.

Кітай ён распазнаў па затопленых вадою рысавых палёх і белакаменных пагадах у зарасьніках дзікіх мандарынаў. Доўгі шлях змарыў яго, хацелася памыцца чыстай вадой і прылегчы на мяккае. Ён наогул не разумеў, як трэба паводзіць сябе ў Кітаі, але, убачыўшы чарговы манастыр, гэтым разым чырвонацэглавы, занядбаў усе мажлівыя прыстойнасьці і павярнуў да брамы. Паабапал шырокае лесьвіцы выскалялі гіпсавыя пашчы карлікі-львы. Ён падняўся прыступкамі і крануў сухія драўляныя дзьверы. Медны званочак над імі хіснуўся – чанннь. Унутры быў невялікі двор, парослы нізкай травой і хмызам, а наперадзе ўзвышаўся галоўны будынак – асымэтрычны чырвоны храм з трыма квадратнымі вежамі, адной буйнейшай і дзьвюма ніжэйшымі.

На зык званочку з-за высокага ганку зьявілася дзяўчынка ў кімано. Аранжавы крамнінавы пояс, басыя ногі, густая чорная стрыжка. Яна павітала Лявона пачцівым паклонам і паважна спыталася, што яму заўгодна, і куды ён шляхуе. Лявон, пакорліва апусьціўшы галаву, папрасіў цыноўку начаваць, сухі куток і міску рысу. Спакваля разглядаў яе – раней ён ніколі ня бачыў дзяўчынак. Маленькія рукі і ногі. Далонькі і ступачкі. Пра мэту падарожжа Лявону няма чаго было сказаць, але яе цалкам задаволіў адказ, што ён вандруе ў пошуках ісьціны і нядаўна пакінуў Індыю.