Шата Руставелі - Дрэва вечнасці

Поезд спыняецца. Нейкая станцыя. Праваднік павісае з ліхтаром на падножцы. Пасажыраў няма. Толькі станцыйны ліхтар у цемры. Вельмі самотны ліхтар. Б’юць у звон. Поезд ідзе далей. Праваднік асвятляе Багдановічаў твар ліхтаром.

— У вас няма папяросы? — пытаецца Багдановіч.

Праваднік дастае папяросы і дае яму закурыць ад свечкі.

— На фронт?

— Так, на фронт.— Ён зацягваецца дымам таннае папяросы, і ад непрызвычаенасці пачынае туманіць галаву. Вострае, непрыемнае і разам з тым салодкае адчуванне. Праваднік ідзе ў вагон, а ён прытуляецца лбом да шкла дзвярэй. Іскры ад цягніка, далёкія агні, зоркі. Яшчэ нядаўна ён бы мог з гэтага мільгання кавалкаў свету плесці дзівосныя вобразы, рытмы, адліваць іх у санеты, рандо. Яшчэ нядаўна ён бы мог з гэтага руху пасмаў дыму, хмараў, цемры, агнявых водбліскаў ляпіць дзівосныя прывіды — дэманаў, лесуноў, русалак. Але цяпер... цяпер ён ужо больш не можа гэтага. Чаму? Ці сталасць прычына гэтаму? Ці страцілася хараство ўсіх гэтых вобразаў, якія ўвабраў ён і з твораў антычных геніяў, і з мудрасці народнай творчасці?

І гэтае каменне стала сцяной паміж сытымі і мужыком, усё вышэй і вышэй гэтая сцяна. І што будзе, калі яна заваліцца, каго пахавае пад сабой? Адсюль — яшчэ адзін крок, яшчэ адно слова. «Чуеш гул? Гэта сумны, маркотны лясун пачынае няголасна граць...» Чуеш гул? Гэта рвуцца нямецкія снарады над беларускай зямлёй, гэта стогне зямля пад ботам заваявальніка, гэта галосіць маці, ломячы рукі над папялішчамі, над магілай сваіх дзяцей...

Багдановіч уздрыгнуў. І рэчаіснасць адразу бярэ яго ў бязлітасныя абдымкі, прымушае ісці ў вагон, і начное паветра б’е яму ў нос сумессю перагару, поту, адэкалону і ваксы. Ён прабіраецца да свайго месца і выпростваецца на лаўцы. Спаць.

— Канешне, у наш час сорак тысяч — гэта вельмі маленькая сума, гэта не капітал,— прачынаючыся, чуе Багдановіч голас чыноўніка.— Але яшчэ нядаўна за такі фальварак плацілі пятнаццаць, ну, самае большае, дваццаць тысяч. Потым — фронт, лінія фронту вельмі блізка.

Яму адказвае шыракаплечы шырокабароды пасажыр, вылушчваючы лыжачкай рэшткі з яечнае шкарлупкі. Прычмоквае, заядае булачкай, намазанай маслам. Жуюць, прычмокваюць, глытаюць, аблізваюцца, смокчуць усе ў вагоне.

— Апошняе не можа служыць, васпан, перашкодай. Нашы генералы стрымалі натоўп, лінія фронту ўжо некалькі месяцаў стаіць на адным месцы... а калі і зварухнецца, дык у іхні бок... Можаце быць упэўнены.

— Так, гэта так,— твар чыноўніка кіслы, і па ім нельга разабраць, ці кажа ён шчыра, ці не,— але ўсведамленне таго, што недзе побач вайна... Потым гэтыя ўцекачы, дэзерціры, палонныя... Не, мы перадумалі. Мы вырашылі паехаць на дачу...

Дама ў чорным адзенні раптам дастае чорную мярэжкавую хусцінку, прыкладае яе да вачэй, не падымаючы вуалі, і плечы ў дамы пачынаюць уздрыгваць. Багдановіч сядзіць насупраць яе, ён разумее, што трэба падаць шклянку вады, але зрабіць гэтага не можа. Дзіўная скаванасць ва ўсіх членах, дзіўная безуважнасць да гора гэтай жанчыны.

— Мы...— усхліпвае жанчына, і на хвіліну спыняюцца цмоканне, жаванне, глытанне, аблізванне, што перапаўнялі дагэтуль вагон.— Мы спадзяваліся прывезці Жоржа са шпіталя ў свой маёнтак і вось... вось не паспелі. Уявіце сабе, ён памёр у шпіталі, сярод салдат, у смуродзе, у паразітах...

— А ці ўпэўнены вы,— раптам пытаецца Багдановіч, і ружовыя плямы ўсплываюць на яго шчоках,— ці ўпэўнены вы, што паміраць на белай прасціне, сярод фіялак і ландышаў, нават пад салаўіныя пераклікі лягчэй?

— Але паразіты, гной, кроў,— усхліпвае жанчына, і ўсе недаўменна глядзяць на бледнага і дзёрзкага маладога

чалавека. Глядзяць і бачаць, што ў цёмных вачах яго — агні, а чырвоныя, залішне чырвоныя вусны крывяцца ад усмешкі.

— Вы не паважаеце матчынага гора,— басавіта кажа вежападобная жанчына ў капелюшы, на якім ліловыя стужкі паплецены ў індыйскую пагаду.

— Наадварот,— адразу ж адказвае Багдановіч.— Мне вельмі цяжка ад таго, што тысячы матак нават не могуць знайсці магіл сваіх сыноў, занесеных снегам у Прусіі, у Мазурскіх балотах, у Галіцыі...

— Яны загінулі за Айчыну,— перапыняе яго чыноўнік.

— Дык суцешце гэтым даму. А вы клапоціцеся аб набыцці фальварка,— разам з кашлем вырываецца хрыплы крык,— вы клапоціцеся аб тым, куды лепш патраціць сорак тысяч, бо заўтра яны яшчэ больш упадуць у цане...

— Малады чалавек!..

Але ён ужо не слухае. Ён бярэ свой баульчык і ідзе, не, не ідзе, а бяжыць з вагона. Злосць і агіда душаць яго. У тамбуры ён застанаўліваецца. А калі поезд спыняецца на станцыі, ён пераходзіць у другі вагон.