Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

На выхадзе з тэатра Грынкевіч злавіў свайго сябрука Мішу, тутэйшага баса. Міша таксама, відаць, пачуваўся выкінутай на бераг медузай, і таму яны без лішніх словаў разумелі адзін аднаго. Калі справа тычылася бухалава, у іх спрацоўвала нейкая тэлепатычная сувязь. У адной толькі Мішавай фразе: «Як жа сёння горача!» — Грынкевіч злавіў аднаму яму даступны мэсідж: «Лёша, ужо першая гадзіна, а ў нашай крыві ані грама алкаголю. Гэта нядобра. Мы ж з табой сумленныя людзі і да апоўдня не п'ём. Але сонца даўно ў зеніце, Лёша, таму нам трэба выпіць хаця б па піву».

Больш за ўсё на свеце Міша любіў свой голас. На другім месцы ў рэйтынгу яго любовяў стаяла бухалава напару са жрачкай, а на трэцім — размовы пра баб. Сёння быў удалы дзень, бо ў класе ён выдаваў жалезабетонныя, ідэальна крытыя верхнія фа. Фундаментальная Мішава патрэба была задаволеная. Цяпер яны сядзелі ў летняй рэстарацыі непадалёк ад тэатра. Праглынуўшы за адным заседам ладны кавалак запечанай свініны і выпіўшы паўкуфля піва, Міша прагнуў пагутарыць пра ГЭТА. Гэта значыць пра сакратарку дырэктара Любачку. Нешта яна апошнім часам робіць яму авансы. То запытаецца пра тое, каго яму болей за ўсё падабаецца спяваць, то камплімент зробіць наконт новага пінжака. Нешта ўсё гэта азначае. Увогуле, яго стаўленне да жанчын акрэслівалася адной ёмістай фразай: «У кабеты не бывае поглядаў, яна мае толькі позіркі — галодныя або задаволеныя, усё астатняе — херня». Любачка кідала на яго галодныя позіркі, пераконваў усіх Міша.

Шмат каму ў тэатры Міша здаваўся проста камічным персанажам, гэтакім вялікім дзіцём. З ім увогуле складана было размаўляць пра музыку, калі гэта не былі вакальныя творы для нізкіх мужчынскіх галасоў. Міша нічога не чытаў, апроч памяркоўна-жоўтай прэсы. Але ж толькі Міша мог сярод ночы ўзяць мабільнік і адказаць сябру, якога накрыў прыступ гіпертаніі. Ён мог таксама сярод ночы падхапіцца з ложка і прывезці лекі ды пляшку каньяку. Часам у Мішы здараліся сапраўды рыцарскія парывы, і ён браўся бараніць пакрыўджаных, стаючы на бок свайго сябра. За гэта Грынкевіч асабліва яго цаніў і дараваў яму недалёкасць.

Грынкевіч тым часам медытаваў на мабільнік. Ён даслаў Ірыне некалькі СМС без асаблівай надзеі атрымаць адказ. Яна папярэджвала, што будзе іх нішчыць адразу пасля прачытання і не заўсёды будзе адпісваць. Калі яна вось так аддалялася, ён пачуваўся неспакойным. Перспектыва таго, што іх неасцярожная гісторыя можа раптоўна скончыцца, чамусьці пужала Грынкевіча. І ён не хацеў завяршэння, хоць і не бачыў магчымасці развіцця. Калі яна аддалялася, з ім здаралася нешта накшталт прыступаў пяшчоты. Яму проста хацелася ляжаць разам з ёй у ложку, моўчкі глядзець у яе твар, накручваць сабе на палец пасмачкі валасоў — ён любіў Ірыніны валасы. Ён гінуў ад аднаго дакранання да іх.

На пэўнай адлегласці Ірына падавалася іншай. Дзяўчом, якое яшчэ мала што ведае пра жыццё і мае патрэбу ў падтрымцы. Калі ж яны сустракаліся, Ірына хадзіла ў вобразе ўпэўненай дзяўчыны, якая дакладна ведае, чаго хоча, і бясспынна ідзе да сваіх мэтаў. Праз ложак бізнэсмэна Собалева. Праз скандалы, якія закатвае Собаліха. Праз чуткі і плёткі, якія чапляюцца да Ірыны ў тэатры. Яе ненавідзяць, бо яна ў дваццаць тры гады ўжо салістка оперы. Бо яна прыгожая, як з карцінкі. Бо яна дорага апранутая. Бо яна ніколі не памыляецца.

З ім Ірына бывае сапраўднай. «Ты распранаеш мяне ва ўсіх сэнсах», — аднойчы прызналася яна. І яму ўвесь час хацелася агаліць ейную душу — якраз у тыя моманты, калі яна была побач і наўмысна захутвалася.

— Табе прозвішча Іванова пра што-небудзь гаворыць?

Мішава пытанне прымусіла Грынкевіча нарэшце схаваць мабільнік і згадаць, дзе ён.

— Тое самае, што Пятрова ці Сідарава.

— Дык вось, мне сакратарка Любачка сказала пад сакрэтам, што шэф некалькі дзён запар размаўляе па тэлефоне з нейкай Ланай Івановай. Быццам яна да нас прыедзе «Дона Джавані» ставіць. Праўда, у яе яшчэ ў Маскве нейкая праца паралельна, таму будзе ездзіць туды-сюды. Пастановачны працэс быццам бы на пару месяцаў дакладна расцягнуць.

— Вось якія справы! А мне ён сёння нічога не сказаў. А я пытаўся, — прамовіў Грынкевіч, ліхаманкава спрабуючы згадаць, ці чуў ён штосьці пра нейкую рэжысёрку з эксклюзіўным прозвішчам Іванова.

— Што за яна — невядома. Сама з Масквы, быццам былая вакалістка.

— Ве-е-льмі адмысловая прыкмета. Усе оперныя рэжысёры — былыя вакалісты. Знайшоў чым здзівіць.

Грынкевіч закурыў і стаў нецярпліва стрэсваць попел. Яшчэ адна пастка. Яго будзе есці галоўны — гэта зразумела. Але калі «Дон Джавані» выйдзе з перакошанай сцэнічнай часткай. Чарговая бландынка (ці сіняя панчоха, — якая ўвогуле розніца?) будзе займацца рэжысурай і вучыць яго слушнаму разуменню музыкі. Дый увогуле, што за праца такая, з матляннем туды-сюды з горада ў горад, з тэатра ў тэатр? Ён штодня будзе бачыць Ірыну, будзе слухаць ейны голас, будзе шалёна яе жадаць і шалець ад жадання. А яна будзе з'язджаць з рэпетыцый і спектакляў разам са сваім алігархам. І нічога з усім гэтым не зробіш.