Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

«Дык што мне цяпер, адправіць яе назад разам з малым? Я не такі, як ты».

«А я і не кажу, што адправіць. Проста вазьмі і без нерваў растлумач, што ты ёй можаш даць, а чаго не можаш. Калі не разумее — ты яе не трымаеш. Блін, Віцька, яна не павінна вырашаць, як табе жыць і што рабіць!»

«Мы разам жывём, у нас жыццё агульнае. »

«Ёсць рэчы, якія лепей вырашаць самому — і ставіць перад фактам. Я сур'ёзна. Кажуць, мяне прафесія дэфармавала, але я такім быў заўсёды. Ёсць аб'ектыўныя рэчы, якія бабы не могуць зразумець праз свае эмоцыі. Паістэрыць і супакоіцца, а потым яшчэ і дзякуй табе скажа».

«Яна не верыць, што я стамляюся. Бо я да позняй ночы сяджу ў нэце ці ў гулькі рэжуся. Думае, я сабе шукаю ў нэце каханак».

«Усе яны думаюць, што мы шукаем у нэце каха­нак. Мне трэба ў тэатр бегчы, потым як-небудзь пагутарым, ок?»

« Ок ».

Перад выхадам з сеціва Грынкевіч яшчэ раз перагледзеў анкету Анны Рупель-Зайцавай. Апошні раз яна заходзіла на гэты сайт месяц таму. Можа быць, нешта здарылася. У кожным разе іншыя Анны Рупель, якіх ён адкапаў, ніяк не нагадвалі Нюту і адразу ж выпадалі з пошуку.

Донна Эльвіра сыходзіць.

Сцэна VII

Дон Джавані і Лепарэла сустракаюць сялянскае вяселле. Маладзёны, сярод якіх жаніх і нявеста (Мазэта і Дзэрліна), весяляцца, забаўляюцца, граюць, танчаць і спяваюць. Яны ўслаўляюць маладосць. Шчаслівыя гады хутка пралятуць, а пакуль трэба радавацца жыццю і каханню.

№ 5: Дуэт з хорам «Giovinette che fate all' amor e...».

«Дона Джавані» запланавалі на пятае снежня. Калі яшчэ ў верасні Грынкевіч убачыў прэм'еру ў раскладзе менавіта на гэты дзень, ён унутрана схаладнеў. Нават пайшоў да дырэктара, каб высветліць, ці можа яшчэ нешта змяніцца. Але дырэктар заявіў: дата прэм'еры — справа вырашаная. І гэта зразумела, бо пятага снежня спаўняецца сто пятнаццаць гадоў з дня смерці Моцарта. Да таго ж гэта аўторак і будзе неблагая напаўняльнасць залы. На выходныя нават не ў дачны сезон людзі горш ходзяць у тэатр. Паводле дырэктара, на гэтай даце настойвалі еўрапейскія фундатары, ну, а ў N-скім тэатры не сталі ім пярэчыць.

Грынкевіч, які верыў у містыку лічбаў, яшчэ болей устрывожыўся. І цяпер яго нават узрадавала, калі яму сказалі, што маскоўская рэжысёрка Лана Іванова затрымліваецца, пачне працу толькі ў кастрычніку і сапраўды будзе працаваць з пярэрвамі: тры дні там, тры дні тут. А можа, увогуле не пачне, і тады, магчыма, будзе канцэртнае выкананне. А можа, увогуле. увогуле не будзе ніякай прэм'еры, думалася дырыгенту.

Рэпетыцыі «Дона Джавані» пакуль ішлі ў досыць млявым рэжыме, рабілі толькі музычную частку. А Грынкевіч тым часам спрабаваў высветліць, чым для яго небяспечная гэтая рэжысёрка Іванова. Казалі, што яна ставіць збольшага на драматычнай сцэне, а ў музычным тэатры гэта будзе ці не першая ейная сур'ёзная прэтэнзія на рэжысуру. Вакалісткай яна не была, гэта сталася чуткамі і плёткамі сакратаркі Любачкі, — у рэзюмэ гэтай дамы не знайшлося ніякіх слядоў музычнай адукацыі. Але пры гэтым Іванова шмат працавала ў мюзіклах і на здымках кліпаў. Калі Грынкевіч учуў пра кліпы, ягоная фантазія адразу намалявала карцінку: Дзэрліна, Мазэта і сяляне танчаць хіп-хоп ці яшчэ нейкую трасцу, а дон Джавані і Лепарэла вельмі артыстычна на чвэрць голасу нешта там выяўляюць. Потым відэаінжынер старанна будзе падкладваць гэтыя выўяленні на музыку, «каб трапляла ў вусны».

Карцінка была — хоць ты плюйся. Грынкевіч пашкадаваў, што нарадзіўся такім уражлівым. Было б добра, каб Іванова недзе загразла са сваімі справамі ажно да пятага снежня. Канцэртнага выканання оперы ён чамусьці засцерагаўся меней, яно ўяўлялася камянём, які Кронасу падкінулі замест немаўляці.

Цікавае ў яе імя — Лана. Ад чаго яно скарочанае? Святлана, Мілана?.. Незвычайнае імя, за якое можна дараваць такое звычайнае і распаўсюджанае прозвішча. Імя вельмі музычнае, як італьянская мова, як старажытная арыя. Яна і праўда не музыкантка ў мінулым? Грынкевіч бачыў аркуш з біяграфіяй, але там было толькі пра інстытут у Маскве, пра вельмі слыннага педагога, які, наколькі можна зразумець, абы-каго да сябе на курс не бярэ. Там быў спіс пастановак, якія яна паспела зрабіць у Расіі і Еўропе. Аказваецца, яна і ў Еўропе ставіць, прычым нешта сур'ёзнае, амаль элітарнае. А тут, у Расіі — мюзіклы, кліпы, сцэнары піша. А вось яшчэ — паралельна з навучаннем у інстытуце скончыла курсы драматургаў і сцэнарыстаў.

Яна сімпатычная?..

Ён пагугліў Лану Іванову, але ніводнага фотаздымка не знайшоў, толькі натрапіў на дзве-тры кароткія рэцэнзіі, збольшага прыязныя. І больш нічога. Але ад ейнага імя ішоў нейкі спакой, нейкае яно было цёплае, фіялкавае. А можа быць, дарма ён так непакоіцца за лёс «Дона Джавані»?