Татьяна Мушинская - Доўгае развітанне

– Кідай ты сваіх класікаў! Колькі можна іх спяваць! Ніякага наедку з іх няма… Давай да нас. Спачатку цяжка будзе на эстрадны стыль перайсці, а потым уцягнешся.

«Ага, якраз! Напаўапранутая, напаўраспранутая, буду разам з тваімі дзявулямі з кабарэ нагамі махаць! – падумала сама сабе Надзя, але ўголас нічога не сказала. – Не, не можа ён змяніцца. I не збіраецца… Гэта ягоная стыхія, і тут ён будзе заўсёды адчуваць сябе прывольна».

Яе маўчанне Алег, відаць, успрыняў як роздум і працягваў угаворваць:

– А можа, ты пойдзеш да мяне адміністратарам? Не памятаю, казаў ці не, што ствараю фірму, звязаную з арганізацыяй эстрадных канцэртаў і фестываляў. А яшчэ кліпы, выпуск дыскаў! Знайшліся людзі, якія пад такую справу вялікія грошы даюць. Хутка я для ўсіх спевакоў буду лепшым сябрам. У чаргу будуць станавіцца, каб на прыём да мяне трапіць… – Алег задаволена ўсміхнуўся.

– Ну, не пераскочыў – не кажы гоп! – сцішыла яго імпэт Надзя. – А ты не думаеш, што для адміністратара фірмы занадта мець кансерваторскую адукацыю?

– А ты не мяняешся! Хто кансерваторыю скончыў, усе такія – адна толькі пыха, амбіцыі і пагарда. «Ах, гэта не класіка, гэта – масавая культура!» – высокім тонкім галаском перадражніў Алег, і даволі ўдала, музыказнаўцу, іх агульную знаёмую.

Надзя ледзь не засмяялася.

– Ну, як сабе хочаш! Пераконваць больш не буду. Ты не разумееш, куды жыццё ідзе. Я спрабую табе патлумачыць, а ты ўпарцішся…

Пакуль Алег гаварыў, Надзя ўважліва на яго пазірала. Ці то паўплывала наяўнасць грошай у кішэні, а значыць, і смачных прадуктаў у прывабных замежных абгортках, якія ўсё часцей пачалі з’яўляцца ў іх доме, ці то надта мітуслівае жыццё, але Алег пачаў хутка папраўляцца, рабіцца рыхлым і азызлым. Гледзячы на яго, Надзі цяжка было згадаць высокага хударлявага юнака, з якім калісьці вучылася разам, які з радасцю дарыў ёй кветкі пасля выступленняў. Некалі разам яны хадзілі на канцэрты і спектаклі, а потым яшчэ паўночы абмяркоўвалі ўбачанае і пачутае. Цяперашні Алег закрэсліў таго, ранейшага. Закрэсліў назаўсёды. I тут не трэба спадзявацца на перамены.

Тая іхняя размова аказалася, напэўна, апошняй надзеяй Алега, што ў іх сумесным жыцці штосьці зменіцца. Але надзеяй марнай. Разышліся яны ціха, без скандалаў і істэрык. Дзякуй богу, кааператыўную двухпакаёўку, якую Надзі яшчэ ў савецкія часы пабудавалі бацькі, дзяліць не давялося. Алег забраў рэчы і перайшоў жыць да бацькоў, балазе, там прасторная чатырохпакаёвая кватэра. А праз нейкі час сустрэўся са Светай і падаўся жыць да новай жонкі. Казалі, што яна працуе адміністратарам у ягонай фірме.

Надзя ведала ад прыяцелек, што Алег і Света не распісваліся, так сышліся, пакуль жывуць разам. Ад першага шлюбу ў Светы дзяўчынка, амаль аднаго ўзросту з Алесікам. Агульных з Алегам дзяцей пакуль няма. Неяк выпадкова Надзя ўбачыла на вуліцы Алега разам са Светай, кідкай, эфектнай бландзінкай, і сама здзівілася: ні рэўнасці, ні шкадавання, нічога не варухнулася ў душы.

А тады, на развітанне, стоячы ля дзвярэй і зірнуўшы на Надзю, Алег сказаў з усмешкай:

– Ну, пакуль, манашка!

Яна неяк праз сілу, ненатуральна ўсміхнулася:

– Ты здзіўляешся, што я табе не здраджвала? Бачыш, я і не здагадвалася! Можа, наступны раз больш пашанцуе? Сустрэнеш не манашку…

Што пацягнула Надзю за язык сказаць такія словы, яна не ведала. Можа, таму, што «манашка» балюча і крыўдна разанула слых. Але самае смешнае, сталася так, як Надзя пажадала. Света аказалася добрай гулёнай, і цяпер ужо не Надзя чакала, пакуль Алег з’явіцца дадому пад раніцу пасля рэстарана ці гулянкі, а Алег – Свету…

Тады ж, у дзвярах, ён дадаў, як заўсёды:

– Прывітанне Шуману і Грыгу!

– Дужа патрэбны ім твае прывітанні!

Дзверы шчоўкнулі. Надзя потым яшчэ доўга плакала, успамінаючы іх развітанне і з абразай кінутае «манашка». Быў у гэтым вызначэнні нейкі прыхаваны намёк. На тое, што ў ёй няма нечага істотнага, што патрэбна для звычайнага шчасця. І тады атрымлівалася, што калі ў Алега не было цікавасці да яе, дык вінаватая ў тым сама Надзя. Але час загаіў раны, усё адышло, страціла вастрыню і зрабілася ўспамінам, да якога яна імкнулася не вяртацца.

Час ад часу Алег нагадваў пра сябе, але часцей праз тэлевізар. На яго Надзя глядзела спакойна, нібыта ніколі ён і не жыў разам з ёй у адной кватэры, нібыта яны не снедалі на адной кухні і не мелі агульнага сына. Тое, што Алег рабіў на сцэне – якія песні выбіраў, як рухаўся, якога колеру пінжакі насіў,– усё гэта выклікала ў яе ўнутраную нязгоду, пярэчанне і штосьці падобнае на раздражненне. Патрываўшы хвіліну-другую, Надзя звычайна выключала тэлевізар і сядала за фартэпіяна развучваць чарговую праграму. Алег даўно зрабіўся прачытанай кнігай, вяртацца да якой ёй зусім не хацелася.