Виктор Мартинович - Сцюдзёны вырай

— Прабач. Я праўда не разумею. Патлумач, калі ласка!

Яна тузанула галавой і павярнулася — так, што стаў бачны толькі профіль:

— Марк Шагал, дурань ты, быў беларусам! Не таму, што нарадзіўся ў Беларусі, а таму, што да самага скону — да самага — ты чуеш? — любіў адзіны горад на зямлі — Віцебск! Любіў, як дзяўчыну, як мару, як… Як вырай… Ведаеш, ёсць такое слова ў мове, на якой я размаўляю…

Тут трэба асабліва спыніцца (па-беларуску!) на тым, як яна тлумачыла мне, што такое беларуская мова з яе старажытнай пявучасцю, з яе градацыйнымі пяшчотнымі памякчэннямі (такімі, як адбываецца ў інверсіі з «ch» у слове «пяшчота»), з яе занядбаным, як Атлантыда, сучасным статусам. Мова, за якую ў тым фантастычным «выраі», які яны так любілі з Шагалам, можна лёгка атрымаць пятнаццаць сутак па адміністрацыйным артыкуле «лаяўся матам, махаў рукамі». За мову, уявіце! Не за словы, якія на ёй гаворацца, а менавіта за мову, якая ўтварае мелодыку гэтых словаў. Нават калі ты гаворыш «слава паліцыі»!

— Вырай, — працягвала яна, — гэта тыя цёплыя краі, куды лятуць птушкі ўзімку, каб уратавацца ад маразоў ды снегу (снежню) і, адначасова з гэтым, ва ўяўленнях старажытных беларусаў, нейкі чароўны край, дзе ніколі не бывае зімы. Вырай нельга перакласці простым «paradise» ці «hot region», бо ніякі гэта не «region» — у кожнай птушкі ці класа птушак вырай свой, непаўторны. Хтосьці з іх ляціць у Афрыку, хтосьці — у Індыю. Зусім, як для людзей, заўваж! Хтосьці эмігруе ў Вільню, хтось — у Прагу. Але, — яна ўзняла палец дагары. — У прамым значэнні «вырай» — мясціны, дзе ніколі не бывае снегу.

«Як у Стамбуле?» — паспрабаваў я пажартаваць. «Як у Стамбуле», — з лёгкасцю пагадзілася яна. Яшчэ я дадаў, што калі б у маім Масачусетсе нельга было б размаўляць на нейкай мове, я б прынцыпова яе засвоіў і камунікаваў бы толькі на ёй.

Наста працягнула мне лапу. Мы замірыліся. Распавёў, як у Бостане нам выкладалі, што Шагал быў мастаком, які нарадзіўся ў Расеі, працаваў камісарам у Сібіры, аднак большую частку жыцця пражыў у Францыі ды ЗША. Яна ўвесь час хапала мяне за руку, перапыняла ды ўдакладняла: «Не ў Сібіры, а ў Віцебску! Не камісарам, а ўпаўнаважаным па культуры! Не Сібіры, а Віцебскага павету». Я з усім пагаджаўся, а паспрабуй ты не пагадзіцца, калі побач такі знаўца эстэтыкі, які можа без доўгіх ваганняў пляснуць цябе па плячы ці нават па галаве, калі ты памыляешся!

— Слухай сюды, Джон Вілаў, мастацтвазнаўца! Слухай і запамінай. У 1973 годзе Марк Шагал адзіны раз за ўсё сваё доўгае эмігранцкае жыццё наведаў Савецкі Саюз. Выставіў палотны ў Трэццякоўцы. Наведаў Ленінград. Быў сардэчна запрошаны ў родны Віцебск. Той самы горад, які намаляваў нават на плафоне Opera Garni ў Парыжы. Там, ведаеш, такі раскошны інтэр’ер, шмат золата і аксаміта, а над галовамі — Віцебск: платы, хаты… Родны, далёкі, маркотны Віцебск. А тут! Афіцыйная дэлегацыя, Міністэрства культуры, «Волгі», піянеры і паветраныя шарыкі. Вэлкам хоўм, Марк! Дазвольце вас правесці і паказаць, як квітнее родны Віцебск! Як яго, блядзь, пліткай тратуарнай захуярылі, пазносіўшы к чарцям усю гэтую драўляную казыцень (Janka, I added here some curse words trying to expressively translate such lexical elements as «fucking decorated it with shitty pavement tiles». I did it according to Web-dictionary on Porn.by, please, correct if I did some mistakes). І ведаеш што? Шагал адмовіўся! Здаецца, ехаў адно толькі каб на радзіму паглядзець, а ў Віцебск ехаць адмовіўся! Ведаеш, чаму?

— Чаму?

— Таму, што калі ты з’язджаеш, з’язджаеш назаўсёды, уся твая радзіма змяшчаецца вось тут… — яна кранула грудзі злева. — Ты яе гадуеш, мілуеш і туліш да сябе. І не хочаш нават ведаць, што з ёй (а дакладней — з яе ценем у так званай рэальнасці) зрабілі нейкія алігафрэны ў ботах і камуфляжы!

І праз паўзу:

— Ведаеш, чаму я тут? Чаму ў Стамбуле? Таму, што я з’язджаю назаўсёды! Як мага далей. Можна было б застацца ў Еўропе, але ведаю: з Варшавы ці Прагі — вярнуся. Аднаго дня прачнуся, пагляджу навіны ў Інтэрнеце і папаўзу да мяжы. Нібы проста на вербы з таго боку паглядзець. А там зачаравана, павольна — пашпарт памежніку і ў пастарунак. Ты разумееш?

Я не разумеў. Тады нават мне падалося, што ад яе словаў патыхае залішнім пафасам, нешта падобнае адчула і яна, бо шчоўкнула пальцамі, спрабуючы падабраць лепшае, менш натхнёнае тлумачэнне і ўрэшце прачытала вершык, прачытала і пераклала яго. Я потым шмат часу змарнаваў, расшукваючы гэтыя радкі: то быў Набокаў. Я знайшоў, пазнаў іх, магу нават узгадаць гучанне яе голасу, магу ўзнавіць інтанацыі, манеру чытання. Але не здольны да канца зразумець усе закладзеныя ў верш сэнсы, бо напісана па-руску, а рускай я не валодаю: