Вінцэсь Мудроў: Марсіяне над вёскай

- Па-першае, нічога прывязваць не будзем. А па-другое, запускаць будзем, калі ветру не будзе.

- Дык а як жа ён паляціць? - пытаюся ўсё з той жа ёлкай усмешкай на вуснах і, Мішка, ляпнуўшы сябе па лбе, адчайдушна выдыхае:

- Сапраўды... спірт забыліся прыляпіць!

Мішка намазвае клеем таблеціну сухога спірту, лепіць да пласціны - з боку меха, - потым яшчэ тры, а падумаўшы лепіць і пятую.

- І што... падпальваем - і ён уздымаецца? - пытаюся ўжо сур’ёзным голасам.

- Мы з братанам у Неўлі ўжо такі мех запускалі. Праўда, узняўся невысока, за дрэва зачапіўся. Таму што дрот быў таўставаты, ды ўсяго дзве таблеціны прыляпілі. А гэты, - сябрук дзьмухнуў у мяшок і той злёгку калыхнуўся, - не меней, чым на кіламетр павінен узняцца.

Я захоплена гляджу на сябра і, не ведаючы, даваць ці не даваць ягоным словам веры, з хваляваннем паціраю рукі.

- Ну дык пайшлі, запусцім, - гукаю акрыялым голасам, - якраз ветру няма.

- Ноччу будзем запускаць, зараз няма сэнсу, - адказвае сябар і торгае галавой, - дзе тут можна яго прыхаваць?

Моўчкі ківаю на столь, і мы выкульваемся з хаты, пакінуўшы разнасцежанымі дзверы. Ацэтатны клей аказаўся надта смярдзючым, і ім навылёт прасмярдзела хата.

- Ну, дык увечары запускаем? - пытаюся, узлазячы па драбінах на гарышча.

- Не, - гукае з-за спіны сябрук, - сёння кіна няма.

Заміраю на імгненне, спрабуючы адшукаць сувязь паміж мехам з па­пяроснай паперы і кіном, і сябар ляпае мяне па азадку:

- Хутчэй давай, а то нас могуць убачыць!

Хаваем мяшок за комінам ды яшчэ і прыцярушваем сенам.

- Ты калі-небудзь пра НЛА чуў?

- А? - выдыхаю я, і сябар асуджана махае рукой.

Уладкаваўшыся на драбінах, - я вышэй, ля дзверцаў на гарышча, Мішка.

- ля маіх ног, - зморана аддыхваемся. Усё ж такі давялося папрацаваць. Ды і ўсё рабілі спехам, бо вось-вось павінна прыйсці маці з фермы.

- У братана ў Неўлі падшыўка часопіса «Тэхніка - моладзі» за мінулы год. Усю яе прачытаў. Там у двух нумарах пра НЛА напісана. Гэта значыць: неапазнаны лятаючы аб’ект. Уяўляеш, пасярод неба раптам узнікае талерка, ці вялізны шар, які свеціцца знутры. І ніхто не можа дапяць - што гэта такое. Шмат ужо было такіх выпадкаў. Цэлы навуковы інстытут вывучае гэтую праблему. Там у адным з нумароў нават адрас пададзены, куды можна паведамляць, калі пабачыш нешта такое. У нас таксама НЛА атрымаецца. Мяшок жа знутры свяціцца будзе. Толькі б на вочы Мандрычысе патрапіў. А тая потым па ўсім белым свеце раззвоніць.

- А чаму падчас кіна запускаць трэба?

- Ну ты дзівак. Запусці сярод ночы - хто гэта ўбачыць. А пасля кіна мальцы з клуба выкуляцца, а па небе немаведама што ляціць ды агнямі зыркае.

Мішка хацеў яшчэ нешта сказаць, але тут ад весніц пачуўся зычны Нюрчын голас:

- Мішка, дзе ты? Мама на абед кліча!

- Ледзь паспелі, - незадаволена мармыча сябар, і мы збягаем па драбінах на зямлю.

Душным суботнім вечарам, калі ўжо падаілі кароў і сонца схавалася за лесам, мы з Мішкам ідзем агародамі, а потым хмызамі ў бок Дабранскай гары. Гара тая падпірае вёску з паўднёвага боку, і з яе вяршыні бачна ўсё наваколле. Схаваўшыся пад кустом, стоена пераводзім дых.

Лагодны ветрык то абуджаецца, то аціхае, павяваючы ў спіны.

Сёння ў клубе круцяць «Ніхто не хацеў паміраць», і нам добра чуваць раскацістыя галасы, стрэлы і жаночы лямант - фільм, відаць, пра вайну. Сэрца маё парывіста грукае, рвецца з грудзіны, а калі ў клубе, стрэльнуўшы наастачу, адчыняюцца дзверы і ў прастакутніку жоўтай яснасці пачынаюць мітусіцца людзі, і зусім замірае. Зараз будзем запускаць! Але Мішка, глянуўшы на неба, прамаўляе:

- Не, хай зусім сцямнее.

Мяне пачынаюць даймаць дрыжыкі - ці то ад хвалявання, ці то ад прахалоднага ветрыку, што рабіцца ўсё больш зябкім. У клубе пачаліся танцы, і калі там пятым разам завялі Абадзінскага, Мішка, нарэшце, выдыхае:

- Запускаем!

Сябрук нягнуткімі пальцамі выцягвае з кішэні пушку запалак.

- Трымай мех, і як мага вышэй, - стаўшы вокрач, сябар чыркае запалкай.

Мне праз паперу бачна, як таблеціны засвяціліся кволым сінім агнём,

потым нібыта патухлі і нечакана загарэліся дружна і зырка. І, што самае дзіўнае, мех у маіх руках пачаў раздзімацца, і Мішка, ускочыўшы на ногі, гракнуў:

- Адпускай!

Мех здрыгануўся, праляцеў колькі метраў над самай зямлёй, а потым імкліва ўзляцеў у неба. Мы з Мішкам ад захаплення нават раты разявілі. І было з чаго. Вялізны, асветлены знутры шар, ляцеў у цемрыве ночы і быў падобны на нешта казачнае і неверагоднае. Лёгкі ветрык гнаў яго дакладна ў бок клуба.