Katarzyna Grochola - Ja wam pokażę!

Droga Redakcjo,

korzystam z okazji, żeby was zapytać, czy słusznie zostałem zawieszony w prawach ucznia. Zadzwoniliśmy z kolegą Jędrkiem Haufą do szkoły, że tam jest bomba, bo razem z kolegą nie byliśmy przygotowani do lekcji z matematyki, ale przyznaliśmy się od razu, a oni i tak nas zawiesili. To wychodzi na to, że nie ma sprawiedliwości i że niepotrzebnie się przyznaliśmy, bo tak, to oni by nie wiedzieli, kto dzwonił. A tak zostaliśmy ukarani i mnie rodzice nie pozwalają się kontaktować z kolegami. To jest niesprawiedliwe i dlatego tą drogą proszę was o interwencję i kolega Jędrek Haufa też.

– Ojciec Michała obiecał, że każdemu przegra film. Będziemy mieli fajną pamiątkę.

– Jutka ciebie w ogóle nie ma! Nie przesadzaj z tą pracą! Zobacz, jak jest ślicznie na świecie! Jedziemy z Krzysiem do „Ogrodów” – kupujemy śliwę amerykańską, ma takie ciemne liście, kupić ci tez? A może byś z nami pojechała?

Droga Redakcjo,

nie lubię ani was, ani żadnych innych gazet, bo tylko kłamiecie i kłamiecie i nic nie robicie, żeby się ludziom lepiej żyło, tylko chwalicie ten rząd, jak telewizja toż samo, pisałem nawet do prezydenta, ale on ma w poważaniu takiego człowieka jak ja szarego i pisałem do Brukseli, że u nas prawa są łamane, ale kogo to obchodzi, nikogo nie obchodzi. Nie ma żadnego praworządu u nas, kiedyś się lepiej żyło, ale kogo to obchodzi, tylko mnie. Tylko kościoły budujecie, a człowiek się nie liczy, a telewizja jak kłamała tak kłamie i nic się nie zmieniło i na Kościół tylko napadacie, bo już wiary w ludziach nie ma. Chyba że wydrukujecie ten list to będę wiedział, że komuś też zależy, żeby nasza Polska była naszą ojczyzną, a nie cudzym parobkiem na pasku.

Z poważaniem

Henryk Sapieski PS Proszę o szybki odpis.

No cóż. Sama byłam za tym, żeby na każdy list odpisywać. A może by tak globalnie? Jednym listem załatwić te problemy? Na przykład:

Droga Aneto, Bruksela ani prezydent nic wiedzą o twoim problemie z kolanem na pasku. Na drugi raz nie dzwoń do szkoły, to nie będziesz na pewno w ciąży…

Szanowna Redakcjo,

moi mąż nie wraca do domu, przychodzi nad ranem. Nie wierzę, że pracuje tak dzień w dzień. Droga Redakcjo, co mam robić?

Nie rób awantury. Wytrzymaj – to kwestia paru tygodni, kiedy się wyprowadzi do tamtej pani.

Droga Redakcjo,

kłócimy się o wszystko, czasem mam ochotę go zabić.

Co mam robić?

Nie wrzucaj pochopnie suszarki do wanny, kiedy on się kąpie. Naprawdę, najpierw spróbuj z nim porozmawiać. Może dojdziecie do porozumienia. Ale chyba nie, jak znam życie.

Droga Redakcjo,

zgubiłam klucze, co mam robić? Jestem niespokojna…

Jeśli zgubiłaś klucze, nie zmieniaj zamków. Wykorzystaj okazję, zmień mieszkanie.

Droga Redakcjo,

chciałem na wiosnę odnowić mieszkanie, kupiłem farbę firmy JUKON, bo się ładnie reprezentowała na półce, a sprzedawca powiedział, że mogę pomalować mieszkanie raz i wystarczy. I maluję już szósty raz, a ona nie pokrywa. Co mam robić?

Kupić farbę o określonym kolorze, a nie przezroczystą, to proste.

O mnie zapomniałeś

Kochana Judyto,

parę godzin to nie wieczność, wytrzymasz. Zajmij się czymś, to czas Ci szybciej upłynie. W każdym domu jest coś do zrobienia. Nie zawracaj mi głowy.

Z poważaniem Judyta

Głos Adama w słuchawce zabrzmiał obco, a mimo to nogi się pode mną ugięły.

Dzień dobry, tu Adam. Judyta?

To ja – wyszeptałam w słuchawkę i serce usiadło mi na ramieniu jak oswojona papuga Mańki.

Więc nie wszystko stracone. Wrócił wczoraj, tak jak był zabukowany, i zadzwonił, od razu zadzwonił, może to wszystko, co go tam przez te miesiące spotkało i skłoniło do tego okrutnego listu, jest nieważne tutaj? Czy jestem gotowa wybaczyć? Przecież nie dzwoniłby ot tak sobie, po nic. Teraz już nie muszę milczeć, porozmawiamy, wyjaśnimy sobie wszystko.

– Więc od razu dzwonię – jak przez mgłę usłyszałam tylko koniec zdania.

Bardzo się cieszę, że już jesteś, tak bardzo za tobą tęskniłam, Adam, to nieważne, co się stało, spotkajmy się, porozmawiajmy jak dorośli ludzie, przecież nie ma rzeczy nieodwracalnych, jeśli się kochamy, wszystko można wybaczyć, zrozumieć, tak się cieszę, że jesteś… – chcę powiedzieć jak w serialu amerykańskim i otwieram oczy.

Słuchawka przy uchu tak przyciśnięta, że mało jej sobie nie wsadzę w resztki zdrowego rozsądku. Biorę głęboki oddech.

Cieszę się, że już jesteś – mówię.

Pytałem, czy mógłbym ewentualnie jutro po tę wiertarkę i komputer przyjechać – w środę idę do pracy i…

Po komputer i wiertarkę. Aha.

Oczywiście, dobrze, kiedy ci wygodnie.

Jutro, jeśli pozwolisz. O której wracasz z pracy? Nie pracuję w pracy, wyrzucili mnie, pracuję w domu. Bądź o której chcesz, chcę cię zobaczyć jak najwcześniej, bądź o szóstej rano, będę czekała z zaparzoną kawą dla ciebie i herbatą dla mnie – chcę powiedzieć.

– Jak ci będzie wygodnie, jestem cały czas w domu – mówię do słuchawki.

To, jeśli pozwolisz, będę koło szesnastej.

Dobrze – mówię i robi mi się niedobrze.

– To w porządku – mówi mój ukochany, już nie mój, Niebieski głosem szklistym i bezkolorowym, wyzutym z wszelkich uczuć. – To do widzenia.

Do widzenia – mówię.

Odkładam słuchawkę i chcę nie pamiętać tego tonu. Jeśli pozwolisz, mógłbym – grzecznościowe formułki jak w ćwiczeniach z kultury języka polskiego.

Borys leży u moich stóp. Ciężko oddycha. Wczoraj znowu wynosiłam go do ogrodu, tylne nogi ma prawie sparaliżowane, ciągnie je za sobą. Dzisiaj nie mógł się podnieść. Mańka mówi, że już czas na niego. Czuję, że się męczy.

Klękam przy nim na dywanie, kładę dłoń na jego posiwiałym łbie, głaszczę go i przytulam mocno jego kudłaty łeb. Borys otwiera oczy i patrzy na mnie, czarne guziczki są tak pełne ciepła i miłości, i czegoś jeszcze, czego, nie chcę widzieć. Jeszcze nie, Borysku, trzymaj się, tak bardzo cię kocham, głaszczę go i głaszczę, aż koty podchodzą do nas i zazdrosny Zaraz pakuje mi pod rękę swój srebrny łeb.

Za chwilę zostanę sama, wiem, jutro albo pojutrze, albo za trzy dni muszę podjąć decyzję. Pochylam się nad Borysem, odsuwa pysk, nigdy nie lubił, jak mu dmuchałam w nos, i całuję go w ucho. Ucho zaczyna podrygiwać, strzepuje ten mój pocałunek. Niech ta moja pani się tak nie zachowuje, dmucha na mnie i łaskocze, niech da mi spokój, jestem starym chorym psem.

Podnoszę się, Zaraz wyciąga łapę. Och, ta Tosia, mam jedynego kota na świecie, który podaje łapę jak chce jeść, Tosia go tak nauczyła. Idę więc do kuchni, wyciągam puszkę kocią i wkładam do miseczek po trzy duże łychy. Borys słyszy stukanie, ale nie podrywa się, – nie staje w drzwiach kuchni, nie próbuje udawać, że nie wie, która miska jest jego, a która kotów. Stukam specjalnie głośno łyżką o puszkę, ale drzwi zostają puste.

A potem płaczę sobie, ile wlezie. Płaczę nad sobą i nad moim Borysem, płaczę, bo nie tak miało wyglądać nasze powitanie, moje i Adama, płaczę, bo nie chciał, żebym na niego czekała na lotnisku, płaczę, bo znowu będę musiała Borysa wynosić na spacer, skoro nie przyszedł na dźwięk puszki, płaczę, bo życie jest dla mnie za trudne i za ciężkie, bo zawsze w najtrudniejszych momentach jestem sama, i jedyna istota, która mnie kochała bez względu na to, czy byłam wredna, czy wspaniała, czy wyglądałam cudnie, czy okropnie, leży na dywanie w pokoju i nie ma siły się ruszyć, i to ja jestem odpowiedzialna za decyzję: życie lub śmierć.