Janusz Wiśniewski - S@motność w Sieci. Tryptyk. Z Życia Pewnej Książki - Na Granicy Fikcji I Rzeczywistości

Poza tym dostarczył Pan mi wielu wzruszeń, chociaż również smutku, którego mamy z córką i tak za dużo.

Wieczorem przyjedzie do mnie moja Basieńka, muszę więc czym prędzej biec do kuchni i zabrać się do pieczenia szarlotki, którą tak lubi, może trochę wróci do ciała, biedactwo.

Z pozdrowieniami

Joanna S. (imię i inicjał nazwiska zmienione – JLW)

(e-mail: ********@poczta. wprost.pl)

Nagle „S@motność…” wdarta się w życie innych ludzi, wywołując w nich najróżniejsze emocjonalne reakcje. Niektórzy uważali, że jako autor tej książki powinienem o nich po prostu wiedzieć. Więc pisali mi o tym. Refleksyjnie, analitycznie, nastrojowo, zabawnie, bardzo osobiście, nieraz intymnie.

Wczoraj przeczytałem książkę. Niewiarygodna. Piękna. Wzruszająca. Cudowna. Kochałem się z żoną czulej i mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Rano usiadłem przed komputerem. Moja skrzynka pocztowa była pusta.

Jakub W. (e-mail: bluenile@op.pl )

Jestem polskim księdzem, pracuję i studiuję we Włoszech. S@motność mnie poruszyła…

Przypadek ks. Andrzeja i zakonnicy jest z życia wzięty?

Jest mi pan bliski.

Pozdrawiam

Andrzej Klimek (e-mail: ondrasz@tin.it)

…płakałam…

(e-mail: maria82@poczta.fm )

Obudziłam się z 30-letniego letargu i odkrywam życie, szukam, smakuję, czuję, przeżywam, doświadczam.

Uczę się być.

Dziękuję za wskazówki.

Ania (e-mail: do wiadomości – JLW)

Dziękuję Panu za niepokój, za rozdygotanie, za mocniejsze bicie serca, za spocone dłonie, za łzy w oczach – po przeczytaniu Pana książki zapaliłam papierosa, napełniłam kieliszek, przymknęłam powieki -to było jak dobry seks.

Karolina Adamczyk (e-mail: caro-linal@wp.pl )

Serce pękło mi po raz drugi. Jest Pan z siebie zadowolony!?

(e-mail: serena69@wp.pl )

Dziękuję i przeklinam Cię za słowa, które dajesz, i za to, co uświadamiasz.

ICQ 70863398 (e-mail: cool_zlotko@poczta.fm )

„Samotność…”.

Wielokrotnie towarzyszyło mi uczucie wstydu, że nie potrafię tak kochać.

Leszek (e-mail: leszekk22@wp.pl)

Pięknie Pan to napisał: „Nie zależy mi na peanach. Ja nie żyję z pisania książek. Zależy mi na tym, aby ktoś coś przeżył przy ich czytaniu tak jak ja przy ich pisaniu… „.

No, właśnie przeżyłam wiele wzruszeń przy tej książce. Końcówki nie mogłam doczytać, bo przez łzy nie widziałam liter. Poza tym… pozostanie dla mnie wyjątkowa, cała, każde słowo…

Urszula (e-mail: Urszulus@poczta.onet.pl )

Pana opowieść sprawiła, że odważniej analizuję moje uczucia. Przeżyłam wspaniałą noc z mężem po przeczytaniu „S@motności…”. Nie było mi tak dobrze nigdy wcześniej. A właśnie, jeśli o wyobraźni mowa, mam każenie, że duchowym prototypem Jakuba jest Pan sam. Może jednak się mylę… może to jest dobrze mi znane pragnienie, aby wszyscy oceniali mnie po tym, co myślę, czuję i po moich pragnieniach i marzeniach, a nie po czynach i decyzjach. One nie do końca wyrażają osobowość, prawda?

(e-mail: Joyl01@interia.pl )

Niesamowita, skończyłam czytać dziś po południu, zaczynam dziś wieczorem.

Patia (e-mail: Recenzja na portalu Wirtualnej Polski – www.wp.pl)

Że od dzisiaj już nigdy nie ubiorę zielonej bielizny… że jest jakaś magiczna siła w imieniu Jakub i że post-epilog był zbędny i jeszcze coś osobistego: nigdy tyle nie płakałam od urodzenia mojego synka Szymona Jakuba.

A miał mieć na imię Jakub Szymon, tylko że jego ojciec prosił o Szymona. Teraz bardzo się cieszę, że wyprosił…

I jestem bardzo szczęśliwa, że mam TAKIEGO MĘŻA i TAKIEGO SYNA i mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała ubierać zielonej bielizny.

(e-mail: lati@o2.pl )

Mój komentarz… będzie najbardziej subiektywny i najbardziej chemiczny, jaki można sobie wyobrazić. Piszę to w 40-stopniowej gorączce, jakiej to nabawiłam się kilka dni temu… Wracając z egzaminu z prawa międzynarodowego kupiłam „S@motność…”. Przeglądając pobieżnie strony, zdemolowałam 2 mężczyzn i 1 staruszkę z zakupami i w ramach rehabilitacji wniosłam jej zakupy na 4 piętro, po czym szybko pobiegłam do najbliższego parku… Czytałam, płakałam, chichrałam się jak koleś, który ujara się zielem… Piękne, wiosenne popołudnie, chłodny wieczór… Do domu wróciłam o 4 nad ranem. A teraz piszę do Ciebie, abyś mógł poczuć się odpowiedzialny za moje zapalenie płuc.

Na dzień dzisiejszy nie znam lepszego antybiotyku od zaznaczonych markerem słów, zdań i całych stron Twojej powieści.

Gosia (e-mail: zalotnica@wppl)

Zajrzałem na Pańską stronę z ciekawości; Po przeczytaniu „S@mot ności w Sieci”; książki, przez którą – a może dzięki której – moja żona nie spała całą noc; rano obudziłem się i zobaczyłem ją wpatrzoną w sufit sypialni, łzy ciekły jej po policzkach; moja żona jest przepiękną, cudowna kobietą – pod każdym względem. Dziękuję Panu.

Emil Nestorow (e-mail: monkem@wp.pl)

Hmm właściwie to jeszcze nie wiem, co uważam. Faktem jest natomiast to, że książka mnie wzruszyła, zaintrygowała. Porzuciłam dla niej „Pride and Prejudice” (a pewnie właśnie to dostanę na egzaminie, znając moje szczęście). Zaczęłam czytać Pana książkę na wykładzie z gramatyki opisowej (studiuję anglistykę na uniwersytecie wrocławskim), później jechałam do domu, tzn. do Kątów Wrocławskich, przez „śliczną” autostradę A4, ale nie jechałam zbyt długo. Zjechałam na pierwszy parking i przy świetle samochodowym zwyczajnie musiałam skończyć czytać Pańską książkę. Nawet nie zauważyłam, kiedy się ściemniło, i zimna też nie czułam.

Zwyczajnie musiałam doczytać.

Anna Góralska (e-mail: goralska2@wp.pl )

To pierwsza książka, jaką przeczytałam razem z mężem. Mogliśmy o niej rozmawiać. Nigdy wcześniej tego nie robiliśmy. Czemu? Nie wiem. Ale to chyba dobrze.

Ania (e-mail: anna.michno@autocom.pl)

ja chciałam tylko podziękować…

za „s@motność w sieci”.

za trzykrotne drżenie rąk…

za łzy płynące cicho.

za nadrealność i ponadczasowość.

za słowa i gesty.

za historię tak podobną i tak niepodobną do tych,

które dzieją się wciąż.

między jednym a drugim końcem świata,

między jedną a drugą częścią świadomości,

za ukazanie ludzi, ukrytych za pikselami…

za nadzieję i ciepło, które wciąż trwają gdzieś we wnętrzu,

wbrew fabule, wbrew logice, wbrew czasowi…

dziękuję.

Aleksandra (e-mail: ola@cisza.org )

Przeczytałam. Dziś w nocy. I jakoś nie mogę Panu uwierzyć. Za dużo tego było. Za pięknie.

A może przeszkadza mi moja własna tęsknota?

Ivetta (e-mail: ivetta@inetria.pl )

Książka mnie zafascynowała. Po raz pierwszy czytałam o miłości opisywanej również z punktu widzenia chemika.

Irena (e-mail: Anonimowo)

Człowieku, czekamy na ciąg dalszy „S@motności”. Tylko postaraj się…

(e-mail: djcargo@poczta.onet.pl )

Właśnie kończę „opłakiwać” 5 rozdział i… i poczułam ogromne pragnienie, aby powiedzieć Panu, że chciałabym… chciałabym się do Pana przytulić. Tak zwyczajnie, jak do przyjaciela, aby uspokoić się i zrozumieć… Dziękuję…

Paulina (e-mail: selene@pf.pl )

Skończyłam ją dopiero dziś. Towarzyszyła mi od dawna. Dlaczego tak długo…? Pierwszy raz zdarzyło mi się czytać książkę do tego stopnia powoli… Powodem nie jest bynajmniej niemożność przebrnięcia przez materię, lecz żal, że tak szybko się kończy… Że przeczytawszy jedną stronę, będzie o tę jedną stronę mniej do końca. Nie zdarzyło mi się to. No, może przy „Mistrzu i Małgorzacie”. Tomasz Mann spowalniał brnięcie w książkę swym niewiarygodnie ciężkim stylem pisania, Eco gmatwał niemiłosiernie [akurat za to go kocham], a niejaki Roman Ingarden powodował, że człowiek zastanawiał się, czy powinien w ogóle brać się za lekturę, czując się ignorantem na każdym kroku [pomimo nie bycia nim w swej dziedzinie, o której ów Roman traktuje!]. W jakimże celu?