Władimir Sorokin - Lód

Cała trójka słuchała. W piersi chłopaka rozległ się słaby przerywany warkot.

– Jest! – rzucił się Uranow.

– Dzięki ci, Boże! – Gorbowiec odrzucił młot.

– Tak też myślałam! – Rutman radośnie się zaśmiała. Chuchała w palce.

Wszyscy przylgnęli do piersi chłopaka.

– Mów sercem! Mów sercem! Mów sercem! – krzyczał Uranow.

– Mów, mów, mów, kochaniutki! – mruczał Gorbowiec.

– Mów sercem, sercem mów, sercem… – radośnie szeptała Rutman.

W okrwawionej, posiniałej piersi pojawiał się i znikał dziwny słaby dźwięk.

– Podaj imię! Podaj imię! Podaj imię! – powtarzał Uranow.

– Imię, kochaniutki, imię powiedz, imię! – Gorbowiec gładził płowe włosy chłopaka.

– Swoje imię, imię podaj, podaj imię, imię, imię… – szeptała Rutman do bladoróżowego sutka.

Zamarli. Zdrętwieli. Nastawili uszu.

– Ural – powiedział Uranow.

– Ur… Ura… Ural! – Gorbowiec poskubał sobie brodę.

– Urrraaal… Uraaaal… – Uszczęśliwiona Rutman przymknęła powieki.

Zapanowało radosne ożywienie.

– Szybko, szybko! – Uranow wyjął kozik z drewnianą rączką.

Przecięli sznury. Zdarli mu plaster z ust. Położyli chłopaka na betonowej podłodze. Rutman przyniosła apteczkę. Wyjęła amoniak. Podsunęła chłopakowi pod nos. Uranow przyłożył mu mokry ręcznik do rozbitej piersi. Gorbowiec podparł chłopaka ramieniem. Ostrożnie potrząsnął.

– No, kochaniutki, no, malutki…

Chłopak drgnął całym wątłym ciałem. Buty na grubej podeszwie zaczęły ślizgać się po podłodze. Otworzył oczy. Odetchnął ciężko. Wypuścił gazy. Postękiwał.

– No i dobra. Popierdź sobie, kochaniutki, popierdź… – Gorbowiec gwałtownym szarpnięciem podniósł chłopaka z podłogi. Stawiając pewnie krzywe, mocne nogi, zaniósł go do samochodu.

Uranow wziął do ręki młot. Resztkę lodu roztrzaskał o podłogę. Trzonek wrzucił do lodówki. Zamknął ją i zaniósł do samochodu.

Gorbowiec i Rutman usiedli z tyłu. Między sobą posadzili chłopaka. Musieli go podtrzymywać. Uranow otworzył bramę. Wyjechał w wilgotną ciemność. Wysiadł. Zamknął bramę. Znowu siadł za kierownicą. Samochód pomknął wąską i nierówną drogą.

Reflektory oświetlały pobocze z resztkami brudnego śniegu. Świecący cyferblat pokazywał 00.20.

– Masz na imię Jurij? – Uranow spojrzał na chłopaka w górne lusterko.

– Ju… rij… Łapin… – stęknął z wysiłkiem.

– Zapamiętaj, że twoje prawdziwe imię brzmi Ural. Twoje serce podało to imię. Do dziś nie żyłeś, tylko wegetowałeś. Teraz zaczniesz żyć. Dostaniesz wszystko, co zechcesz. Będziesz miał wielki cel w życiu. Ile masz lat?

– Dwadzieścia…

– Spałeś przez te całe dwadzieścia lat… Teraz się obudziłeś. My, twoi bracia, obudziliśmy twoje serce. Jestem Ire.

– A ja Rom. – Gorbowiec głaskał chłopca po policzku.

– A ja Oham. – Rutman mrugnęła porozumiewawczo. Odsunęła kosmyk ze spoconego czoła Łapina.

– Odwieziemy cię do kliniki, gdzie ci pomogą dojść do siebie.

Chłopiec lękliwie spojrzał z ukosa na Rutman. Potem na brodatego Gorbowca.

– Ale… ja… kiedy ja… kiedy… ja muszę…

– Nie zadawaj pytań – przerwał Uranow. – Jesteś w szoku. Musisz się przyzwyczaić.

– Słabyś jeszcze. – Gorbowiec głaskał go po głowie. – Poleżysz sobie, potem pogadamy.

– Wtedy wszystkiego się dowiesz. Boli? – Rutman ostrożnie przykładała mokry ręcznik do okrągłych krwiaków.

– Bo…li… – Chłopiec zapłakał. Zamknął oczy.

– No i w końcu ręcznik się przydał. Moczyłam go i moczyłam przed każdym opukiwaniem. A tu – pustka. I trzeba wyżymać wodę! – roześmiała się Rutman. Ostrożnie objęła Łapina. – Słuchaj… to super, że jesteś nasz. Tak się cieszę…

Jeep zakołysał się na wyboistej drodze. Chłopiec krzyknął z bólu.

– Spokojnie, dzie tak gonisz… – Gorbowiec poskubywał brodę.

– Bardzo boli, Ural? – Rutman z przyjemnością wypowiedziała nowe imię.

– Bardzo… a-a-a-a! – Chłopiec jęczał i krzyczał.

– Już, już. Zaraz przestanie trząść. – Uranow prowadził teraz ostrożniej.

Samochód wytoczył się na Szosę Jarosławską. Skręcił. Ruszył w stronę Moskwy.

– Jesteś studentem – powiedziała Rutman – uniwerek moskiewski, dziennikarstwo.

Chłopiec w odpowiedzi tylko jęknął.

– Ja też studiowałam. Ekonomię na uczelni pedagogicznej.

– Chopie, ty się chyba, tego… – Gorbowiec uśmiechnął się. Pociągnął nosem. – Zestrachał się maleńki i sfajdał!

Od Łapina czuć było kałem.

– To całkiem normalne. – Uranow, mrużąc oczy, wpatrywał się w drogę.

– Kiedy mnie opukiwali, też zrobiłam brązowy twarożek. – Rutman wpatrywała się uważnie w chudą twarz chłopaka. – A i zlałam się też nieźle. A ty… – dotknęła go między nogami – z przodu masz sucho. Nie jesteś Ormianinem?

Chłopak pokręcił głową.

– Masz coś kaukaskiego w rysach. – Przesunęła palcem po garbatym nosie Łapina.

Ten znów potrząsnął głową. Twarz pobladła mu jeszcze bardziej. Pokryła się potem.

– A może z krajów nadbałtyckich, co? Masz ładny nos.

– Daj se spokój, akurat go tera nos najbardziej obchodzi – warknął Gorbowiec.

– Oham, przekręć do kliniki – polecił Uranow.

Rutman wyjęła komórkę, wybrała numer.

– To my. Mamy brata. Dwadzieścia. Tak. Tak. Ile? No, jakieś…

– Dwadzieścia pięć – podpowiedział Uranow.

– Będziemy za pół godziny. Tak.

Schowała komórkę.

Łapin oparł głowę na jej ramieniu. Zamknął oczy. Zapadł w półsen.

Podjechali do kliniki.

Prospekt Nowołużniecki 7.

Zatrzymali się przy portierni. Uranow pokazał przepustkę. Podjechali pod dwupiętrowy budynek. Za szklanymi drzwiami stali dwaj muskularni sanitariusze w niebieskich fartuchach.

Uranow otworzył drzwi samochodu. Podbiegli sanitariusze z łóżkiem na kółkach. Wyciągnęli Łapina. Ten ocknął się i krzyknął słabym głosem. Położyli go na łóżku. Przypięli rzemieniami. Powieźli do kliniki.

Rutman i Gorbowiec zostali przy samochodzie. Uranow ruszył za łóżkiem.

W izbie przyjęć czekał na nich lekarz: nalany, zgarbiony, gęste szpakowate włosy, złote okulary, starannie przystrzyżona bródka, niebieski fartuch.

Stał pod ścianą. Palił. W ręce trzymał popielniczkę.

Sanitariusze podjechali do niego z łóżkiem.

– Jak zwykle? – zapytał lekarz.

– Tak. – Uranow spojrzał na jego brodę.

– Jakieś komplikacje?

– Chyba mostek pęknięty.

– Jak dawno? – Lekarz zdjął z klatki piersiowej Łapina ręcznik.

– Ze… czterdzieści minut temu.

Wbiegła asystentka: wiek nieokreślony, średni wzrost, kasztanowe włosy, poważna twarz o wystających kościach policzkowych.

– Przepraszam.

– Tak… – Lekarz zgasił papierosa. Postawił popielniczkę na parapecie. Nachylił się nad Łapinem. Dotknął opuchniętego fioletowego mostka. – A więc tak: dać mu „głupiego Wańkę”. Potem na rentgen. I do mnie.

Odwrócił się gwałtownie i ruszył do drzwi.

– Mam zostać? – zapytał Uranow.

– Nie ma powodu. Rano.

Lekarz wyszedł. Asystentka rozpieczętowała strzykawkę i nasadziła igłę. Przełamała dwie ampułki i pobrała zawartość do strzykawki.

Uranow przesunął ręką po policzku Łapina. Ten otworzył oczy. Podniósł głowę i rozejrzał się. Odkaszlnął. Szarpnął się, usiłując wstać z łóżka.