James Herbert: Ciemność

– Bishop – powiedział zmęczonym głosem, podnosząc słuchawkę.

– Tu Jessica Kulek.

– Witaj, Jessico. Przepraszam, że trwało to tak długo…

– Znowu coś się wydarzyło ostatniej nocy – przerwała mu.

Mocno ścisnął palcami słuchawkę.

– Willow Road?

– Tak. Piszą o tym w porannych gazetach. Nie czytał pan ich jeszcze?

– Co? Och, nie. Dopiero się obudziłem. Wczoraj w nocy wróciłem z Nottingham.

– Czy mogę przyjść do pana i porozmawiać?

– Chwileczkę. Przecież powiedziałem pani w zeszłym tygodniu…

– Bardzo pana proszę, panie Bishop, musimy położyć temu kres.

– Nie wiem, co możemy zrobić.

– Proszę, porozmawiajmy. Niech pan poświęci mi dziesięć minut.

– Przyjdzie pani z ojcem?

– Nie, ma dzisiaj rano konferencję. Ja mogę zaraz przyjechać.

Bishop oparł się o ścianę i westchnął.

– No, dobrze. Ale nie sądzę, żebym zmienił zdanie. Ma pani mój adres?

– Tak. Będę za dwadzieścia minut.

Odłożył słuchawkę i wpatrywał się w telefon, nie zdejmując dłoni z czarnego aparatu. Otrząsnąwszy się z zamyślenia, podszedł do drzwi i wyjął gazetę ze skrzynki na listy. Nagłówek w dzienniku rozpędził resztki koszmarnego snu.

Umył się, ogolił, ubrał i pił właśnie kawę, gdy usłyszał, jak jej samochód zatrzymuje się przed domem.

– Przepraszam, zajęło mi to trochę więcej czasu, niż przypuszczałam – powiedziała, gdy otworzył drzwi. – Był okropny ruch na moście.

– Tak, z tym jest problem, kiedy człowiek się znajdzie po południowej stronie od rzeki. Zawsze trzeba czekać, żeby się stamtąd wydostać.

Wprowadził ją do niewielkiego salonu.

– Napije się pani kawy? – zapytał.

– Bez mleka, z łyżeczką cukru.

Zdjęła jasny płaszcz i położyła na oparciu fotela.

Obcisłe dżinsy, luźny, wycięty w łódkę sweter w połączeniu z krótko obciętymi włosami i małymi piersiami nadawały jej chłopięcy wygląd.

– Proszę usiąść. Zaraz wracam – powiedział Bishop.

Poszedł z powrotem do kuchni i zrobił jej kawę, dolewając też sobie. Nie wiedział, że poszła za nim, toteż jej głos przestraszył go.

– Sam pan tu mieszka?

Odwrócił się i zobaczył, że stoi w drzwiach.

– Tak – odpowiedział.

– Nie jest pan żonaty? – spytała zdziwiona.

– Jestem.

– Przepraszam. Nie chciałam być wścibska.

– Lynn tu… nie ma. Jest w szpitalu.

Sprawiała wrażenie zakłopotanej.

– Mam nadzieję, że nie jest…

– Jest w klinice psychiatrycznej. Już od trzech lat. Może przejdziemy do salonu?

Wziął dwie filiżanki kawy i czekał, aż odsunie się od drzwi. Odwróciła się i przepuściła go.

– Nie wiedziałam, panie Bishop – powiedziała siadając i biorąc od niego kawę.

– Nic się nie stało, niby skąd miała pani wiedzieć. Przy okazji, na imię mam Chris.

Popijała kawę i Bishop patrząc na nią znów zastanawiał się, jaka jest naprawdę. Raz wydawała mu się twarda, niemal pozbawiona uczuć, innym razem młodzieńczo nieśmiała. Niespokojna mieszanina sprzecznych zachowań.

– Widział pan dzisiejsze gazety? – spytała.

– Przeczytałem nagłówek, rzuciłem okiem na relację. „Nowe szaleństwo na ulicy horroru”. Dziwię się, że Związek Lokatorów się tym nie zajmie.

– Proszę, panie Bishop…

– Chris.

– Proszę, sytuacja jest poważniejsza, niż ci się wydaje.

– Masz rację. Nie powinienem tego lekceważyć. Zgadzam się, że nie jest to dowcip, jeżeli mężczyzna podrzyna śpiącej żonie gardło elektryczną maszyną do przycinania żywopłotów, a później w ten sam sposób odcina swemu psu nogi. Fakt, że nie zaatakował dwóch policjantów na zewnątrz tylko dlatego, że kabel okazał się za krótki, jest także średnio zabawny.

– Cieszę się, że tak myślisz. Pewnie już czytałeś, że później użył maszyny przeciwko sobie. Rozerwała mu tętnicę w nodze i zmarł z upływu krwi, zanim zdążyli zabrać go do szpitala.

Bishop przytaknął.

– Może od początku miał taki zamiar, zabić żonę, psa, a na końcu siebie. Chciał, aby dzielili z nim pragnienie śmierci. – Bishop podniósł rękę, aby powstrzymać jej protest. – Teraz nie żartuję. To często się zdarza, że osoba popełniająca samobójstwo chce zabrać ze sobą wszystkich, których kocha.

– Samobójstwo czy nie, w każdym razie był to akt szaleństwa. A dlaczego tamtych dwoje też się zabiło?

– Jakich dwoje?

– Kobieta, która zamordowała swojego kochanka, i mężczyzna, który zastrzelił dwóch chłopców i ich ojca.

– Ale on nie umarł.

– Owszem, ostatniej nocy. Poszliśmy z ojcem na posterunek, gdzie był przetrzymywany, w nadziei, że pozwolą nam zadać mu parę pytań. Gdy przyjechaliśmy, już nie żył. Był sam w celi i roztrzaskał sobie głowę o ścianę. Rzucał się na nią, panie Bishop. Od ściany do ściany jest zaledwie osiem stóp, ale wystarczyło, żeby pękła mu czaszka. Powiedzieli, że musiał przynajmniej dwukrotnie rzucić się gwałtownie na ścianę, żeby spowodować takie uszkodzenie ciała.

Bishop wzdrygnął się na samą myśl.

– A dziewczynka. Ta mała dziewczynka…?

– Opiekują się nią troskliwie. Policja stara się ustalić przyczyny pożaru. Zdaje się uważają, że ktoś mógł umyślnie podłożyć ogień.

– Chyba nie przypuszczają, że to dziecko podpaliło swój dom?

– Była od jakiegoś czasu pod opieką psychiatry.

– Czy myślisz, że o to chodzi? Że każdy mieszkaniec Willow Road staje się szaleńcem?

– Nie, wcale nie. Ale od czasu, gdy się ostatnio widzieliśmy, udało się nam sprawdzić parę rzeczy i odkryliśmy, że trzy spośród osób związanych z ostatnimi zbrodniami… – Nie ma dowodu przeciwko temu dziecku – pospiesznie wtrącił Bishop.

– Powiedziałam tylko, że policja podejrzewa, iż ktoś rozmyślnie podłożył ogień. Żadne urządzenie elektryczne nie było włączone. W kuchni nie było kominka, nie ulatniał się gaz i do tej pory nie stwierdzono, by nastąpiło spięcie w przewodach elektrycznych. Mają pewność, że najpierw zaczęły palić się zasłony w kuchni. Na parapecie znaleziono spalone pudełko zapałek. Teraz po prostu zastanawiają się, jak dziewczynka wydostała się stamtąd, jeśli para znajdująca się w pokoju obok nie była w stanie się uratować. Może się mylą w swoich podejrzeniach, panie Bishop… Chris… ale fakt, że dziewczynka potrzebowała kiedyś pomocy psychiatry, że pożar nie był przypadkowy i że wyszła stamtąd nietknięta, nawet nie osmolona – cóż, to wszystko wskazuje na nią.

Bishop westchnął.

– W porządku, może rzeczywiście spowodowała pożar. A co ty o tym wszystkim myślisz?

– Kobieta i dziewczynka były psychicznie niezrównoważone. Kobieta próbowała popełnić samobójstwo pół roku temu. Mężczyzna, który zastrzelił chłopców, był skazany za napastowanie dziecka. Stracił pracę, stał się społecznym wyrzutkiem, a sąsiedzi opowiadali, że ci dwaj chłopcy, których zastrzelił, wyśmiewali się z niego. To mogło doprowadzić go do rozstroju nerwowego.

– Chcesz powiedzieć, że wszyscy troje byli obłąkani?

– Większość z tych, którzy zabijają, osiąga pewien stopień obłędu. Wydaje mi się, że jest coś na Willow Road, co działa jak katalizator.

– I doprowadza ludzi do utraty zmysłów? Potrząsnęła głową.

– Wyzwala najgorsze instynkty.

– Popycha do morderstwa.

– Popycha do złych czynów. Nie sądzę, iż musi to być koniecznie morderstwo.