James Herbert - Ciemność

– Proszę zaczekać, panna Kirkhope zaraz zejdzie. Spodziewa się państwa.

Służąca opuściła pokój, w dalszym ciągu uśmiechając się z zachwytem, jakby ich obecność tego dnia nadawała sens jej pracy.

Podczas gdy Bishop rozglądał się po pokoju, Jessica usiadła na starej, ciemnobrązowej, masywnej kanapie, podkreślającej marynistyczny charakter wnętrza.

– Interesy nie idą chyba tak źle – zauważył w zamyśleniu Bishop.

– Nie idą tak źle, panie Bishop, ale straciły już dawny rozmach.

Zaskoczyło ich nagłe pojawienie się w drzwiach Agnes Kirkhope.

– Przykro mi, nie chciałem pani urazić – przeprosił Bishop.

– W porządku, nic się nie stało – powiedziała wchodząc żwawo do pokoju w jej oczach malowało się rozbawienie. – Muszę przyznać, że ten pokój robi największe wrażenie. Dlatego zawsze tutaj przyjmuję gości.

Była niska i szczupła, trzymała się prosto, a żywość ruchów oparła się upływowi czasu. Jej włosy były zupełnie białe, ale wciąż układały się w miękkie fale. Usiadła na przeciwległym końcu kanapy, z twarzą zwróconą do Jessiki, i patrzyła na nich przez małe okulary w złotej oprawce. Jej oczy w dalszym ciągu wyrażały rozbawienie wywołane zakłopotaniem, w jakie wprawiła Bishopa swoim odezwaniem się.

– Nie spodziewałam się dwojga gości.

– Przepraszam, powinienem uprzedzić panią przez telefon. To jest panna Kulek.

Stara dama uśmiechnęła się do Jessiki.

– A kim jest panna Kulek?

– Jessica pracuje dla Instytutu Badań Parapsychologicznych.

– Naprawdę? – panna Kirkhope przybrała srogą minę. – A co to właściwie jest?

– Badamy zjawiska paranormalne – odpowiedziała Jessica.

Stara dama była jeszcze bardziej niezadowolona.

– Z jakiegoś szczególnego powodu? Bishop uśmiechnął się szeroko.

– Żeby dowiedzieć się czegoś więcej o nas samych, panno Kirkhope – odpowiedziała Jessica. Panna Kirkhope chrząknęła, jakby chciała zmienić temat.

– Mogę poczęstować was kieliszkiem sherry? Lubię sobie pociągnąć, przynajmniej raz dziennie. Anno! Prosimy o sherry!

Pokojówka ukazała się tak szybko, jakby stała pod drzwiami czekając na wezwanie. Uśmiechnęła się do wszystkich promiennie.

– I podaj cypryjskie – dodała panna Kirkhope – nie hiszpańskie.

Bishop i Jessica spojrzeli na siebie z lekkim rozbawieniem. Powstrzymali uśmiech, gdy stara dama znów skupiła na nich uwagę.

– Panie Bishop, powiedział mi pan przez telefon, że chce wznowić dochodzenie w sprawie Beechwood. Czy nie zrezygnuje pan z tego nawet po swoich ostatnich, potwornych doświadczeniach?

– Wręcz przeciwnie – skłamał Bishop – one tylko ujawniły dalsze powody, dla których powinienem zbadać tę posiadłość.

– Co konkretnie? I proszę usiąść – wskazała ręką na fotel.

Usiadł na brzegu fotela, opierając ręce na kolanach.

– Musi być jakieś wytłumaczenie faktu, że ci wszyscy ludzie się pozabijali. W tym domu mogą działać jakieś psychiczne siły.

– Naprawdę, panie Bishop? Agenci zapewniali mnie, że jest pan bardzo praktycznym człowiekiem, mimo pańskiego zawodu. Pierwotnie został pan wynajęty, by znaleźć bardziej materialne przyczyny niszczycielskiej atmosfery Beechwood.

– I w dalszym ciągu mam nadzieję je znaleźć. Nie możemy jednak zignorować tego, co się stało, musimy szukać innych… elementów. Dlatego chciałbym zabrać z sobą pannę Kulek i jej ojca, który jest prezesem Instytutu Badań Parapsychologicznych. Mogą odkryć więcej niż ja sam.

Anna przyniosła i rozlała sherry, traktując bursztynowy napój jak święcone wino, i opuściła pokój, rozpływając się w uśmiechu.

– Ona jest tu nowa – wyjaśniła lapidarnie panna Kirkhope. Podniosła kieliszek. – Na zdrowie, moi drodzy. Popijali sherry, tak słodkie, że Bishop aż się skrzywił.

– Co tak nagle zachęciło pana do wznowienia dochodzenia, panie Bishop? Ciekawa jestem, czy to ostatnie wydarzenia na Willow Road tak rozpaliły pańską ciekawość?

Prawie zakrztusił się sherry.

– Przez lata, po śmierci ojca, prowadziłam interesy praktycznie sama, z niewielką pomocą mojego drogiego brata Dominica – pokiwała głową w kierunku stojącej na kredensie fotografii, która przedstawiała pucułowatą twarz młodego mężczyzny o ciemnych, kręconych włosach. Podobieństwo do panny Kirkhope było minimalne.

– Prawdą jest, że firma podupadła, ale taki los spotkał cały przemysł okrętowy, zatem proszę nie uważać mnie za idiotkę tylko dlatego, że jestem starą kobietą. Śledzę wiadomości, a nazwy Willow Road nigdy chyba nie zapomnę.

– Bardzo nam przykro, panno Kirkhope – odezwała się Jessica – mam nadzieję, że nie obraziliśmy pani. Chris nie miał zamiaru powracać do tego domu, dopóki go do tego nie nakłoniłam.

– Jeżeli mamy mówić otwarcie, wyjaśnijmy sobie od razu wszystko – powiedział Bishop. – Jacob Kulek wynajął mnie, abym zbadał Beechwood, oczywiście jeśli uzyskam pani zgodę. Nie chcieliśmy budzić w pani dawnych wspomnień, ale Jessica i jej ojciec uważają, że istnieje związek pomiędzy Beechwood a ostatnimi zbrodniami na Willow Road.

– Myśli pan, że naprawdę tak jest?

Bishop zawahał się, zanim odpowiedział:

– Nie, nie sądzę. Ale… – spojrzał na Jessikę -… myślę, że warto się temu przyjrzeć. Jacob Kulek jest niekwestionowanym autorytetem w swojej dziedzinie i każda jego opinia w tej sprawie powinna być wzięta pod uwagę. Nawiasem mówiąc, znał pani brata, a także jego kolegę, człowieka nazwiskiem Pryszlak. – Zauważył, że na wzmiankę o Pryszlak u twarz starej kobiety drgnęła.

– Przestrzegałam Dominica przed tym mężczyzną. – Jej usta zacisnęły się w wąską linię. – Mój brat był głupcem i błaznem, ale Pryszlak był zły. Zrozumiałam to, jak tylko go zobaczyłam. Syn diabła.

Jessica i Bishop byli zdziwieni tym wybuchem. Równie nagle napięcie opuściło ciało starej kobiety. Uśmiechnęła się do nich figlarnie.

– Moi drodzy, staram się nie denerwować tym, co teraz się dzieje, ale czasami dokuczają mi wspomnienia. A wracając do sprawy, jeśli pozwolę wam wejść do Beechwood, jaki będzie wasz plan działania?

– Pani nie miałaby nic przeciwko temu? – spytał zdziwiony Bishop.

– Tego jeszcze nie powiedziałam – brzmiała krótka odpowiedź.

– Przede wszystkim chciałbym poznać historię tego domu. Dowiedzieć się jak najwięcej o tym, co działo się tam w latach trzydziestych. Chciałbym wiedzieć, w co był wplątany pani brat, panno Kirkhope.

– A jeśli nie zdecyduję się udzielić panu tych informacji?

– Wtedy, przynajmniej jeśli o mnie chodzi, będę uważał” sprawę za zakończoną. Nie podejmę się badania domu.

W pokoju zaległa cisza. Bishop i Jessica przyglądali się pannie Kirkhope, która w zamyśleniu popijała sherry. Długo wpatrywała się w podłogę, aż w końcu przemówiła ze smutkiem w głosie:

– Beechwood od wielu, wielu lat jest częścią historii mojej rodziny. Wiecie, tam się urodził Dominie. Co prawda przez przypadek. To była wiejska posiadłość moich rodziców, zbudowana w okresie, kiedy w tych stronach było naprawdę szczere pole, na długo, długo zanim zaczęto zabudowywać te tereny. Gdy mój ojciec chciał, żeby matka wypoczęła, wysyłał ją tam ze mną na weekend. Był zajęty, wciąż zajęty, a matka była w siódmym miesiącu ciąży. Myślał, że zmiana otoczenia dobrze jej zrobi – zaśmiała się gorzko. – Ale nie odpoczęła w czasie tego weekendu. Dominie był wcześniakiem; to było takie typowe dla niego – spieszyć się głupio na ten świat, zanim przyszła jego pora.