Charles Bukowski - Hollywood

Z ciemności wyłoniła się Darlene. Wielkie uszminkowane usta. Włosy sterczące na wszystkie strony. Oczy tryskające dobrocią, która miała zatuszować lata beznadziei. Darlene była tłusta. Miała na sobie niebieskie dżinsy, wygniecioną bluzkę w kwiaty i kolczyki podobne do gałek ocznych. Dwie błękitne źrenice kolebały się lekko w jej uszach. W ręku trzymała jointa. Rzuciła się w naszą stronę.

– Lila, stara zdziro! Co słychować?

Lila wzięła jointa z ręki Darlene, zaciągnęła się, oddała jej z powrotem.

– Jak się miewa ta, dupa wołowa, twój braciszek Willy?

– Właśnie wylądował w okręgowym kiciu. Sra w gacie, że mu się dorwą do tyłka.

– Naprawdę tak uważasz?

– Naprawdę.

– Mam nadzieję, że się nie mylisz.

Zostaliśmy sobie przedstawieni. Zapadła cisza. Sterczeliśmy bezmyślnie, jakbyśmy w ogóle nie mieli nic do roboty. Nawet mi się to spodobało. W porządku, pomyślałem, będę stał tak długo jak wszyscy. Skoncentrowałem się na poskręcanym drucie w kablu od żarówki.

Do pokoju wkroczył powoli wysoki, szczupły mężczyzna. Zbliżał się do nas na sztywnych nogach, krok za krokiem. Najpierw stawiał jedną nogę, potem z namaszczeniem dostawiał drugą. Przypominał ślepca bez laski. Jego twarz tonęła w zwojach brody, a gęste włosy były skołtunione i poskręcane. Przy tym wszystkim miał piękne ciemnozielone oczy. Oczy jak szmaragdy. Miał w sobie coś, skubany. Na domiar złego uśmiechał się szeroko. Przystanął i w dalszym ciągu uśmiechał się i uśmiechał.

– Mój mąż – przedstawiła go Darlene. – Podwójny Kwartet.

Kiwnął głową. Odkiwnęliśmy z Sarą.

Lila nachyliła się do mnie.

– Kiedyś oboje robili w filmie – szepnęła.

Sarę to wszystko zaczęło nużyć.

– Chodźmy może obejrzeć dom.

– Jasne, złotko. Bierzcie, dupy w troki i chodźcie za mną.

Poszliśmy z Lilą do drugiego pokoju. Odwróciłem się. Podwójny Kwartet brał jointa z ręki Darlene. Zaciągnął się.

Rany boskie, miał naprawdę fantastyczne oczy. Oczy faktycznie są. zwierciadłem duszy. Niestety, ten szeroki uśmiech niweczył cały efekt.

Najwidoczniej byliśmy w jadalni albo w salonie. Do jednej ze ścian przybito gwoździami puste łóżko wodne, na którym ktoś nabazgrał czerwoną farbą:

PAJĄK ŚPIEWA W SAMOTNOŚCI.

– Spójrzcie na to – zażądała Lila. – Spójrzcie na to podwórko. Ładny kawał gruntu.

Wyjrzeliśmy przez okno. Podwórko wyglądało jak droga, tylko jeszcze gorzej: wielkie wyrwy, zwały ziemi i kamieni. Pośród tego wszystkiego sterczał dumnie samotny i opuszczony kibel bez drzwi.

– Ładne – przyznałem. – I dosyć niecodzienne.

– Ci tutaj to ARTYŚCI – poinformowała mnie nasza pośredniczka.

Odsunęliśmy się od okna. Dotknąłem zasłony. W ręku został mi kawałek materiału.

– Oni tutaj mają głębię wewnętrzną – wyjaśniła Lila. – Nie zawracają: sobie głowy prozą życia.

Weszliśmy na piętro. Schody, o dziwo, były całkiem solidne. Były to dobre, porządne schody i humor nam się trochę poprawił.

Jedynym sprzętem w sypialni okazało się łóżko wodne, tym luzem napełnione wodą. Stało samotne i zapomniane w najdalszym kącie. Z boku miało wielkie osobliwe wybrzuszenie. Zdawało się, że łóżko lada chwila eksploduje.

Podłoga w wyłożonej kafelkami łazience była tak dawno nie myta, że kafelki prawie całkiem pokryła brudna maź z odciskami stóp.

Muszlę klozetową oblepiał brązowy stuletni strup, którego nikt nigdy nie próbował nawet tknąć. Strup na strupie strupem poganiany. Takiej muszli nie spotkałem jak żyję w żadnej knajpie ani w żadnej melinie. Rzygać mi się zachciało na wspomnienie tamtych sraczy i na myśl o kiblu, przy którym teraz stałem. Zebrałem się do kupy, odetchnąłem głęboko, zabroniłem sobie myśleć o którymkolwiek z tamtych sraczy i wróciłem do łazienki.

– Przepraszam – powiedziałem.

Lila domyśliła się wszystkiego.

– W porządku, przyjacielu.

Nie miałem odwagi zajrzeć do wanny, ale zauważyłem, że wyżej na ścianie ktoś nabazgrał farbami w różnych kolorach:

JEŚLI TIM LEARY NIE JEST BOGIEM

BÓG NIE ŻYJE.

MÓJ OJCIEC ZGINĄŁ W BRYGADZIE

ABRAHAMA LINCOLNA

A DIABEŁ

MA

CIPĘ.

CHARLES LINDBERG BYŁ PEDZIEM.

Tu i ówdzie widniało jeszcze kilka niezrozumiałych, zamazanych lub nieczytelnych napisów.

– Rozejrzyjcie się jeszcze, żeby sobie wyrobić własne zdanie. Kupno domu to niezły wstrząs mózgu. Nie zamierzam was poganiać.

I Lila wyszła. Usłyszeliśmy, jak schodzi na dół. Wyszliśmy z Sarą na korytarz. Na postrzępionym sznurze wisiał stary zardzewiały dzbanek do kawy.

– O rany – powiedziała nagle Sara. – O rany!

– Co się stało?

– Widziałam już zdjęcia tego domu. Przypomniałam sobie wreszcie! Cały czas mi się wydawało, że skądś znam ten dom!

– Tak? Co to za dom?

– Jeden z domów, w których Charles Manson kogoś zamordował!

– Jesteś pewna?

– Tak, tak!

– Chodźmy stąd…

Zeszliśmy po schodach. Na dole czekali na nas Lila, Darlene i Podwójny Kwartet.

– I jak się wam podoba? – spytała Lila.

– Mam twoją wizytówkę z telefonem – powiedziałem. – W razie czego będziemy się kontaktować.

– Jeżeli jesteście artystami, spuścimy trochę cenę – zaproponowała Darlene. – Lubimy artystów. Jesteście artystami?

– Nie – zaprzeczyłem. – W każdym razie ja nie.

– Mogę wam jeszcze pokazać parę miejsc – ofiarowała się Lila.

– Dziękujemy – powiedziała Sara. – Jak na dzisiaj, widzieliśmy już dosyć. Musimy odpocząć.

Idąc do drzwi, musieliśmy się przecisnąć między stojącymi. Przez cały ten czas Podwójny Kwartet nie robił nic, tylko uśmiechał się i uśmiechał.

W domu czekały na mnie dwie koperty. Kiedy Sara poszła po butelkę, rozdarłem jedną. W środku znajdował się rękopis z dołączoną notatką:

Chinaski! Sram na ciebie! Kiedyś byłeś wielkim pisarzem! Teraz pieprzysz! Skończyłeś się! Moja babcia ględzi ciekawiej od ciebie! Za długo zaglądałeś do własnej dupy! Posłałem mój rękopis twojemu wydawcy. Odesłał mi go z listem: „Dziękujemy, że się pan do nas zwrócił, ale jesteśmy przeciążeni”. Ja mu jeszcze przeciążę dupę, złamasowi! Niech się udławi własnym gównem!

Wielcy poeci jak świat światem byli zapoznani! Świat boi się wielkich poetów! Kiedyś byłeś wielkim poetą, teraz dałoby się tobą najwyżej opatrzyć wrzoda! Obciągasz własnego ptaszka pod nieboskłonem rzygowin! Sprzedałeś rzeźnikowi własne jaja! Zabiłeś dziecko własnej miłości! Ty małpi wypierdku! Na wieki wieków!

Załączam moje najnowsze utwory…

Podpis kończył się zamaszystą linią w prawo, która zakręcała nad ostatnią literą nazwiska i okalała całość, tworząc coś, co wyglądało jak rysunek twarzy.

Koperta pękała ód wierszy, z których ani jeden nie był przepisany na maszynie. Wszystkie zostały nabazgrane niebieskim atramentem na żółtym, niebiesko żyłkowanym papierze.

Sara przyniosła wino i korkociąg, otwarła butelkę i nalała wina do dwóch kieliszków.

– Charles Manson – powiedziała. – Nic dziwnego, że chcieli tanio wynająć.

– Dobrze, że zapamiętałaś to zdjęcie.

Sara rozłożyła „Herald Examinera”, a ja zabrałem się za pierwszy wiersz:

POETA

mordują poetę

palą poetę

ignorują poetę